Ik had ooit een gigantische obsessie. Maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet. Anders had ik er namelijk wel wat aan gedaan, hoor, aan die obsessie van me. Bij de bron aanpakken en er paal en perk aanstellen enzo. Want ik vind: obsessies zijn nooit goed. Obsessies, daar word je alleen maar geobsedeerd van. En ik was zo geobsedeerd dat als ik het had geweten dat ik het was, dat ik het dan waarschijnlijk staalhard zou hebben ontkend (Ik een obsedee? Ik sta helemaal niet op cd!! Moeha!). Want ja, zo gaat dat bij obsessies.
Maar goed, ik had dus geen idee.

Eigenlijk kon ik het ook niet weten. Mijn klasomgeving vertoonde een al even obsessief gedrag als ikzelf. Het was gewoon peer pressure, ik zweer het je! Klas binnenlopen, rugzak tegen de grond, rugzak openritsen en grijpen naar balpen ende cursusblok, zo ging dat in die tijd in mijn klasomgeving. Had het daarbij gestopt, ik zou zeggen ‘hmmkay, redelijk mottige obsessie die jullie daar hadden, lilith’. Maar daar stopte het natuurlijk niet bij. Integendeel, het was nog maar het begin.

Bij de aanvang van elk lesuur gingen de blikken de klas door. En je hoorde de harten gewoon bonzen in de kelen, zo erg was het. Want er zou, misschien van links maar hopelijk ook van rechts, plots wel eens een prop papier op je tafel kunnen terechtkomen. Of een gevouwen blaadje, dat kon ook, want je had proppers en vouwers bij de geobsedeerden. Het leuke was dat mooie klasgenoot D (een propper, by the way) de geobsedeerste van allen was. Dus dan lag er gewoon plots een met liefde gepropte brief op je bureau. ‘De oostenrijkse bosduif kun je herkennen aan zijn..’ *krrrtsj* *krrrrtsj* en de prop opende zich.

SEEV. Dat stond dan op het eerste lijntje van een voor de rest uitnodigend leeg cursusblad. SEEV. Het was een code namelijk. Stel Eens Een Vraag, daar stond het voor. Want we waren al lahang het stadium voorbij waarbij we ook echt iets wilden weten eer we een briefje schreven. Het ging allemaal om improvisatie enzo. En om de spanning die gepaard ging met het briefje weer ongemerkt bij je correspondent op de achterste bank krijgen.

En dus SEEVde ik met mooie D en grappige W. Ondertussen propte ik nog een briefje op de bank van vriendin J om te vertellen dat ik zat te SEEVen met D en W.

Soms worden dingen pas een obsessie als je er jaren later met grote ogen staat naar te staren bij het legen van een paar verweggestoken kartonnen dozen.