Er stond een berichtje op mijn voicemail. Mijn oma. Of ik even kon terugbellen, want ze had gehoord dat ik ziek was, en ze belde om te vragen hoe het was. Ik stond even versteld van haar duidelijk ingesproken, straight to the pointe boodschap op mijn antwoordapparaat. Zo versteld dat ik koos om het nog eens te beluisteren, om er zeker van te zijn dat mijn oma niemand had ingehuurd om haar na te doen aan de telefoon. Een voice-double ofzo.
Maar neen, het was dus echt mijn oma. Mijn oma, die er anders altijd in slaagt om de meest beangstigende berichtjes die nergens over gaan op mijn antwoordapparaat in te spreken. Gaande van ‘Lilith? Lilith? Lilith?! Ze is er niet…’ tot (met luide stem) ‘De meme van lilith!’ Ik belde haar op.

‘Hoe is het met je griep?’ vroeg de meme van lilith aan lilith via de telefoon.
‘Het is geen griep denk ik’ antwoordde ik duidelijk verzwakt.
Het werd even stil aan de andere kant. Ik hoorde hoe een scenario van gouden tips in elkaar stuikte.
‘Wacht, ik geef je pepe even!’ sprak mijn oma, duidelijk in de war en niet goed wetend wat ze met mijn mededeling aan moest. In de verte hoorde ik hoe ze snel snel de hoorn aan mijn opa doorgaf. Hij zou dit allemaal wel oplossen.
‘Lilith?’ hoorde ik de vertrouwde stem van mijn opa roepen. (mijn opa is er nog altijd van overtuigd dat je moet roepen door de telefoon om de afstand te overbruggen) ‘Ik heb gehoord dat je een ontsteking hebt, kind.’
‘Ik weet niet of het echt een onsteking is’ zei ik. ‘Het is een soort grieperige ontsteking met een verkoudheid ofzo.’ ‘Alright, veel beterschap van meme en mij!’ zei mijn opa. Sinds kort gebruikt mijn opa heel veel het woordje alright in zijn gesprekken. Mijn broer heeft een theorie ontwikkeld dat het iets is dat hij heeft overgehouden van bij de bevrijding, maar ik denk dat hij teveel naar TMF en jim tv kijkt de laatste tijd. In elk geval: voor mijn opa was het in orde.

Voor mij niet. Ik voelde me een onsamenhangend kleinkind dat iedereen in het ongewisse moest laten over haar ziekte. Ik had mijn grootouders en naaste omgeving uitsluitsel willen geven, namelijk. Want wat had ik eigenlijk? Was het een onsteking? Dat was het zeker, want het was even pijnlijk als your typical ontsteking. Maar het was ook mottigheid, zoals bij griep. En mijn hoofd zat vol met groene substanties, zoals bij een serieuze verkoudheid. Zelfs de dokter kon het geen naam geven, en dus gaf hij de verkeerde pillen, zodat de mottigheid en onsteking/verkoudheid nog even langer bleven hangen. En hoe langer dat dan duurde, hoe moeÎr ik dan weer werd.

Nog ÈÈn dag, en dan mag ik officiÎel uit mijn vicieuze ziektecirkel. Bij deze bent u dan ook weer gewaarschuwd.