lilith voelt een lied opborrelen

Met een hoofd dat op mijn rechterschouder rustte liep ik over het groene seventiestapijt. Of beter: ik schreed. Ik schuifelde. Ik verzette ÈÈn voetje per twintig seconden en las in stilte de titels die op de boekenruggen stonden. ‘Smoothies maken’, en ‘Koken in VenetiÎ’. “Waar is Wally?” naast een ongetwijfeld dol avontuur featuring de Boeboeks, allemaal voor weinig geld. Ik hou waarlijk van de Slegte. De Slegte in Kortrijk is dan ook nog eens fantastischer dan de Slegte in Gent, want aan de muren hangen spiegels en op de grond liggen wollige tapijten met retro-bollen op. En ik word er rustig van, als ik na mijn werk nog even in alle stilte over groen tapijt kan schuifelen. Ik ben dan ook maar een simpel boer’nkind dat niet veel nodig heeft om gelukkig te zijn, bedacht ik me. Dat was een mooie gedachte. Ergens diep in mij begon een liedje te spelen.

Het ging van tum tumerumtum tum, tummerumtum tumtumtumtumtum. Het kwam me bekend voor, maar ik kon het niet meteen plaatsen. Toch zong ik inwendig vrolijk het deuntje mee. Opborrelende liedjes aan je voorbij laten gaan, het zou zonde zijn op een mooie lentedag als het was. Boedieboediboe, deed ik. Tumtummerumpumpum. Biediebiediebie. In mijn bovenbeen voelde ik een lichte trilling. Een mooi opborrelend lied laat bij mij werkelijk geen enkel lichaamsdeel onberoerd, besefte ik, en ik pinkte terstond een klein traantje weg in mijn linkerooghoek. Hoe ÈÈn kan een mens zijn met zijn chakra? Hoe ÈÈn wel niet?!

Ik zoog de seventieslucht in mijn longen. Ik was puur. Het deed goed. De trilling in mijn been hield aan. Het lied ook. Hoe ging de Hare Krishna-rijm ook al weer? Hare Hare, Hare Rama, Rama Rama,… Ik was amper een paar seconden verwijderd van het vinden van mijn power animal, toen ik besefte dat het mijn gsm was die rinkelde. Ow. Ja. Ow ja.

‘Hallooow?’ fluisterde ik, terwijl ik heftig de tranen van religieuze emotie begon weg te slikken.
‘Jeroen van mobistar, mevra’, sprak een jongemannenstem aan de andere kant.
‘Kuunt u effekes taad moake voor een poar vraagskes?’
‘Iek…’ stamelde ik.
‘Wacht op een trein’ deed ik.
Het werd stil.
‘Die daar juist is’.
‘Geen probleem, mevra’ zei Jeroen van mobistar.
De winkelbediende keek me aan alsof ik een leugenaar was.

Op dat eigenste moment overleed Terri Schiavo.
Maar dat had er volgens mij niet echt ongelooflijk veel te mee te maken.

Reacties

  1. soeni

    kzou ook nooit een vent met zon lelijk accent waarheidsgetrouw antwoorden. maar ja hij heeft toch maar lekker je sfeertje verbroken he :-(

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>