‘Hey Bill!’ zei ik, terwijl ik mijn sleutel nog niet eens uit het slot van de crib had gehaald, ‘je gaat het niet geloven maar ik heb juist een pimpaljoentje gezien! Hier een paar meter verder aan de brug over het water!’

Ik weet dat hij van de natuur houdt, ik weet het gewoon. Dat heeft hij me nog verteld toen hij hier net was ingetrokken en ik hem naar zijn hobbies vroeg. Tuinieren was er ÈÈn van, meen ik me te herinneren. Ik dacht terug aan de vredige tijden vol goede gesprekken om malkander te leren kennen en appreciÎren, enkel en alleen om niet onder ogen te moeten zien hoe Bill me ijzig koud aankeek vanachter het stom belachelijk vegetarisch kookboek dat hij van een Hare Krishna heeft gekocht. Met zijn omhooggevallen blik van ‘Ja whatever pimpaljoentjes mogen wezen, trut’. Bill en ik, wij zijn het spoor van onze herwonnen vriendschap even bijster, geloof ik.

Ik had nochtans enigzins gehoopt dat Bill’s zoektocht naar zijn innerlijke zelf ervoor zou zorgen dat hij hele dagen compleet zen door het huis zou zweven, bloemetjes achter mijn oren zou mikken als ik even niet keek en zou helpen met het legen van de vaatwas, maar dat blijkt dus verre van zo te zijn. Erger nog: hij vervloekt iedereen die hem niet wil volgen in de leer die hij zelf heeft uitgevonden, en hij wast zich alleen nog maar met Evian-water. Ik wil wel meedoen met zijn malligheden, maar hij heeft het me potjandorie ook nog nooit gevraagd, man. Ik ben een zondaar tegen wil en dank!

In een ultieme poging om de banden weer aan te halen vertelde ik Bill over hoe ik als kind pimpaljoentjes verzamelde in de struiken recht tegenover ons huis. Dat ze dan oranje sporen achterlieten op je hand, en dat we dachten dat het pimpaljoentjespipi was. Haha. En dat ze dan probeerden omhoog te kruipen via een stokje dat je in je confiturepotje had gelegd. Dat iedereen gelijk is voor moeder natuur, of ze nu blank, zwart, mens of kat zijn, ongeacht ideologie en religie. Ik herhaalde het nog een paar keer, en ik klopte daarbij bemoedigend op zijn frÍle kattenschoudertjes. Maar het dringt precies niet door ofzo. En gisteren zag ik hem in het geniep brieven adresseren aan de zwerfkatten uit de buurt. Ik begin een verschrikkelijk akelig vermoeden te krijgen dat Bill na zijn uren sekteleider is, en opereert vanuit onze badkamer.

Die ogen, dat is toch complete trance?