Youskaro, zo heette het, al kan het dat de schrijfwijze niet helemaal overeenkomt met de werkelijkheid. Het kan ook Joeskaro geweest zijn, of Yuscaro.
Het was de allerhipste en meteen ook enige hippe winkel die Ieper ooit heeft gekend. Dan was je veertien, had je altijd kleren gedragen van de Superconfex omdat er geen andere opties waren, en plots kwam er dan zo’n megahippe winkel in het midden van de city. Jij en je vriendjes werden gek. Jij en je vriendjes zaten namelijk plots aan de bron.
In de Youskaro verkochten ze niet alleen arafatsjaals in alle versies die toen hip waren (zwart, groen, rood en zelfs paars), maar ook pins, nagellak in honderdduizend kleurtjes (ook glitter! ook zwart!), asbakken in de vorm van doodskoppen, de floeren hippybloezen waarvoor je anders altijd naar de Witte Uil in Brugge moest en waarvan de spiegeltjes altijd uitvielen omdat het bucht was en stickers van Nick Carter. Het was er klein en druk, maar het was fantastisch. Alleen mensen die ooit met een helikopter boven de Grand Canyon hebben gecirkeld kunnen zich voorstellen wat wij voelden bij de eerste aanblik van de Youskaro. Het was alsof wij, inwoners van een dode provinciestad, plots ook mochten meespelen met de groten.

Aan het winkelraam hing een blad: ‘Wij schieten ook gaatjes’. Dat moesten ze voor mij geen twee keer aan het raam hangen, dus. Ik was veertien, ik droeg een beugel en om de ÈÈn of andere reden liep ik rond met het malle idee dat je nooit genoeg ijzer in je gezicht kon duwen. Ik begon met twee oorringen in ÈÈn oor. Toen ook nog eens twee in het andere oor, en toen een derde in oor ÈÈn. Na een tijdje werd gaatjes laten prikken iets dat je deed als je je verveelde. Na een hele namiddag rondhangen met de dudes in de dode binnenstad leidden alle wegen steevast naar het oorringpistool van de Youskaro. ‘Schiet maar waar er plaats is’.

Maar ik wilde meer. Oren waren zo passÈ, anyways. Zelfs de seutige dochter van onze lerares frans liep ondertussen rond met viervoudig doorkliefde oorschelpen, en dan weet je het wel. Ik wilde een neusring. Een neusring, ja! Na een paar keer voelen hoe dik een neusvleugel wel was, stapte ik op een woensdagnamiddag vastberaden met een hoop vriendjes de Youskaro binnen. Ik was plots niet meer zo helemaal zeker of ik het wel durfde, maar ik had het zo stoer aangekondigd dat ik nu niet meer kon stoppen. ‘Doen jullie ook neusringen?’ vroeg ik aan de eigenares die haar pistooltje al had bovengehaald toen ze me de winkel zag binnenstappen. Dat deden ze, maar enkel bij zestien plussers. Of ze even mijn identiteitskaart mocht zien? Ik wist dat het niks zou worden. Ik was veertien, nog steeds.

‘Als je nog geen zestien bent hebben we de toestemming nodig van je ouders’ zei de eigenares. ‘Ik wil ze eventueel wel bellen ofzo..’. Nu waren er twee mogelijkheden: mijn moeder die opnam en zei dat ik niet mocht want ik had niks gevraagd thuis en neusringen waren ‘gemeen’. (ja hoor kinderen, zo ging dat vroeger) Andere mogelijkheid: mijn vader nam op en wist van niks en zei ja om weer verder naar de koers te kunnen kijken. Het werd optie twee, en tien minuten later zat ik met betraande ogen in een spiegeltje naar mijn neusring te kijken. Hipper werden ze niet hoor, de woensdagnamiddagen van mijn jeugd.

Om een lang verhaal kort te maken: de Youskaro ging failliet toen het plots hip werd om buffalo’s te dragen in plaats van legerbottinen. Ik heb al mijn oorringen al jaren geleden verwijderd. Maar: sinds gisteren heb ik voor de eerste keer in een jaar of vier geprobeerd om een piepklein steentje in mijn neus te steken, en het is zowaar gelukt! Ze zijn er opvallend vroeg bij met de menopauzes dit jaar, dunkt me.