In de Pizza Hut aan de Boulevard des Italiens is het zodanig druk dat het spannend wordt: boven de toonbank hangt een bordje waarop staat dat de drankjes gratis zijn als je langer dan twintig minuten moet wachten op je bestelling. Na een korte observatie blijkt dat de diensters getraind zijn om alles af te handelen in achttien minuten en een beetje, maar niemand klaagt: vijf meter verderop in de straat betaal je makkelijk het dubbele voor een cola die de helft kleiner is dan die van Pizza Hut. En je wacht er gemiddeld tot een ober moeite doet om je op te merken in de drukte. Als je geluk hebt. Van gratis drank is in de rest van Parijs zelfs geen sprake.

In die drukte valt het niemand op dat Youri en ik doodstil naar elkaar zitten te glimlachen als stoute kinderen. Hij aan de ene kant van het kleine tafeltje met drie stukken pizza op zijn bord, ik aan de andere kant, prikkend in de goodies uit de salad bar. Voor een buitenstaander lijkt het alsof wij elkaar weinig tot niks te vertellen hebben, en rond ons weerklinken alle geluiden en talen die een stad als Parijs rijk is, maar aan de grijns die we elkaar soms stiekem toewerpen kunnen we zien dat we allebei maar naar ÈÈn ding luisteren: het gesprek tussen de vier mannen aan het tafeltje naast het onze.

“So I saw this movie about a camel giving birth to her child” horen we de oudste van de vier mannen zeggen. Hij heeft een grijze baard en praat met een lijzige stem die niet zou misstaan om trailers in te spreken. Maar dan wel trage trailers, voor films waar weinig actie in zit. Kamelenfilms, bijvoorbeeld. “The mother was in so much pain during labor that she abandoned the child, and that’s where the story begins”, vervolgt de man met de baard met een zwaar amerikaans accent. Aan de overkant van de tafel knikt een neger ongelooflijk geÔnteresseerd bij elke zin van de oude man, die plots helemaal begint op te gaan in een verhaal over kamelen die zo groot zijn dat het “simply unbelievable” is!

Youri en ik kijken elkaar schuldbewust aan: we doen het weer. Elk amerikaans woord dat binnen ons gehoorveld wordt uitgesproken luisteren we af. Want het is zo leuk ook. Alsof je plots in een film zit. En het hoort eigenlijk niet, maar het is geweldig om luidop nederlands commentaar te geven op mensen die geen idee hebben waarover je het hebt. In Parijs is er keuze uit duizenden gesprekken, van frans naar engels naar duits en hollands, maar amerikaans blijkt onze overduidelijke afluisterfavoriet.

Het meisje op Pere Lachaise dat twintig keer “like” zei in ÈÈn zin. (“And I was like hey like why would you like do that? Like du-uh! And she was all like “I dunno” so like whatever!“)
Toeristen die er niet in slagen om Champs ElysÈes uit te spreken zoals het hoort, en het dan maar verkrachten tot “The Sjemps!”. En met voorsprong dat ene kleine blonde jongetje in de Jardin du Luxembourg dat wel heel erg op Macaulay Culkin leek, en met een wegwerpfototoestelletje achter zijn vader aanholde die net twee zeilbootjes naar het zeilbootjeskraampje wilde terugbrengen: “Daaaaad, I have this really great idea!”.
Waarop geen reactie.
“Daaaaaaaaaad!!!! I have a great idea!”
Dad (verveeld) : “What?”
Macaulay Culkin: “I’m gonna take a picture of you holding the little boats, and everyone’s gonna believe that you’re a GIANT!”

Gesprekken afluisteren, kan dat?
En doe je het zelf wel eens?