huizenjacht (deel zes, waarin het plots erg snel gaat)

BILL-kids-HOUSE.jpg“Dag mevrouw, met Yves van de Casa. U had mij gevraagd om u terug te bellen”.
Zo begon het zo goed als zeker laatste hoofdstuk van de huizenjacht.
Ik moet zeggen: dat was een verrassing, want ik ken helemaal geen Yves van de Casa. En als ik al een Yves had gekend die in de Casa had gewerkt dan zou het vreemd geweest zijn dat hij me belde, want de Casa in Ieper sloot drie maand geleden haar deuren. Eerlijk is eerlijk: ik kon me niet herinneren dat ik hem drie maand geleden op de laatste dag gevraagd had om mij terug te bellen. Sinds El NiÒo gebeuren er naar het schijnt wel meer vreemde dingen.

Na een verwarrend gesprek waaruit bleek dat Yves werkte voor een vastgoedkantoor met Casa in de naam dat ik een tijdje geleden had gebeld vielen de puzzelstukken op hun plaats. Het huis dat we vorige keer niet meer hadden kunnen bekijken omdat iemand er een optie had genomen stond weer te koop. De vorige kopers hadden geen lening gekregen. En mijn hoofd stond er echt even niet naar. “Wanneer kunt u komen kijken?” vroeg Yves van de Casa. Ik hoorde mezelf een beetje verveeld zeggen dat ik deze week weinig tot geen tijd had, wat waar was, en dat we zaterdagmorgen om elf uur zouden gaan kijken. Zo speciaal zag het huis er ook weer niet uit aan de buitenkant. Het was maandag toen, en ik vind dat ik toen een seintje from above had moeten krijgen dat ik eerder die week tijd had moeten maken. Maar er kwam niks. Zaterdag om elf uur dus. Als ik tijd en zin had.

Zaterdagmorgen, tien na elf, een rijhuis in Ieper:

Achter de gevel van het normaal-uitziende huis wacht ons een totale verrassing. Hoge plafonds, een grote woonkamer in drie delen, oude houten vloeren, dubbele deuren en meer herenhuislekkers waarvan we nooit hadden verwacht dat we het binnen ons budget zouden vinden. Een stadstuintje en een zee van mogelijkheden, en hoe meer we van het huis te zien krijgen hoe erger het wordt. Ik had welgeteld niks verwacht van dit huis, en ik kreeg een overdaad aan geweldige dingen in mijn blikveld gegooid. Er zijn hier en daar wat kosten aan, maar die zijn verwaarloosbaar in vergelijking met de krotten die wij al hebben bezocht en waarvoor ze meer durven vragen dan voor dit pareltje der woonhuis. Dus stonden wij na het bezoek met kriebels weer buiten. Want er waren nog andere gegadigden, en opties, daar deden ze niet aan. Wie eerst tekent, eerst krijgt, klonk het.

Ik at niet meer, Youri sliep niet meer, en ik eigenlijk ook niet. We wisten dat dit het was, maar hoe beslis je in anderhalve dag of je het doet of niet? Gekraakt door een gebrek aan slaap belde ik maandagmorgen vroeg naar het kantoor. We wilden het nog eens zien. En snel. Terwijl we samen met la mama nog eens de toer deden en elk krasje en vuiltje aan een grondig onderzoek onderworpen bleef de gsm van Yves van de Casa rinkelen, allemaal voor ons huisje. Want dat was het na een weekend nadenken en denkbeeldige vloeren leggen ondertussen al een beetje geworden.

En we zijn gesprongen. Want als je verliefd wordt op een huis dan voel je het echt wel. Binnen enkele dagen weten we officieel wat ondertussen met de seconde zekerder wordt.
Dus nog niet verder vertellen ofzo. Want ik heb niks gezegd.

hout_kl.jpg

Ik heb niks gezegd.

Reacties

  1. Yes, hÈt gevoel dat je hebt als je je toekomstige nestje binnenstapt. Dan heb je gewoon geen twijfels meer :-)
    Knappe deuren !

  2. Ha! Een foto! Ik word hier op mijn wenken bediend, wat een fantastische blog toch… Jaja, ons huisje is er ook zo eentje waar je van buitenaf niet verwacht wat je binnen krijgt. Aan de buitenkant denk je: hm, klein huisje. Eens binnen in de eetkamer/living denk je: waw, knappe hoge plafonds (jaja, ook bij ons 2m90 in onnozel arbeiderswoninkje), en mooie brede dubbele deuren tussen die ruime eetkamer met groot raam en ruime living met groot raam :-D Keuken is ook meer dan groot genoeg (4 op 4m) en lekker zonnig tegen het avondeten aan. Boven gooien we er twee valse wanden uit en krijgen we een pracht van een luchtige slaapkamer enz enz enz… Plannen, plannen, plannen… Je gaat tijd hebben om plannen te maken hoor. Als je zoals ons drie maanden op de sleutel moet wachten… maandag krijgen we hem pas en kunnen we beginnen concretiseren en uitvoeren!! Eindelijk!! (Wees gerust, dÌt soort wachten duurt errug lang…)

    Maar dus ook van mij nog geen proficiat gewenst hË ;-)

  3. proficiat!
    volgens mij is Ieper nog een van de zeldzame plaatsen waar je goedkoop een groot huis aan de haak kunt slaan dat nog bewoonbaar is ook…
    hope to see more of it :-)

  4. babsie

    “Yves van de casa” dat is nu al de klassieker in de verhalen die je aan je (klein)kinderen zal vertellen over hoe jullie dit huis gevonden hebben…
    Schitterend!
    En een dikke proficiat. En idd, als je verliefd wordt op een huis dan voel je dat. Wij hebben dezelfde dag nog getekend. (Na onze ouders te hebben opgetrommeld om mee te komen kijken, ook)
    En nog geen seconde spijt gehad!

  5. Zoals je het beschrijft klinkt het inderdaad goed! En als ik de foto bekijk ziet het er inderdaad ook goed uit…
    Als je dan nog eens koopt op het buikgevoel kan het – denk ik – niet meer stuk…
    Profciat, succes en sterkte (sterkte met het toekomstige klussen).

  6. Dit klinkt bekend (behalve Yves van de Casa dan) – heel bekend zelfs, wij kenden een gelijkaardig verhaal met ons stulpje…
    Enne, niet zeggen dat ik jullie van harte proficiat wens!

  7. Wat geweldig dat jullie een huis hebben gevonden. Het kan soms erg lastig zijn en lang duren. Hopelijk zullen jullie er lang gelukkig mee zijn.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>