In al de tijd dat ik op meer dan regelmatige basis huis-aan-huiskranten en websites doorspit op zoek naar huizen is er ÈÈn huis geweest waarop ik op slag verliefd was. En ik kan je verzekeren: als je op slag verliefd bent op een huis, dan voel je dat. Het was simpel: ik had nog maar ÈÈn foto op de huizenwebsite bekeken en ik wist het al. En toen ik doorklikte naar de volgende zeven foto’s wist ik het nog meer: dit zou het huis worden waarin ik mijn hond zou grootbrengen. Het stond niet alleen in de meest rustige woonbuurt van Ieper, vlakbij de vestingen, de muren van de slaapkamer, die waren ook nog eens roze. Nu vraag ik je! Wat doet het gestroomlijnde lichaam van een labrador beter uitkomen dan een roze slaapkamermuur? Niente!

Ik belde het nummer dat op de website stond.
“Zeg, dat huis met die roze slaapkamermuur, doe mij daar maar eentje van”, zei ik tegen de immo-bediende.
“Dat huis met de roze slaapkamermuur?”, vroeg de bediende.
“Euhm, Uuuhuuurz”, repliceerde ik snel.
“Dat is eigenlijk een beetje een probleem”, zei de immo-bediende. “Dat huis mogen we niet meer verkopen.”
“Ow”, fluisterde ik. “Komt het door die muur? Want ik ben gemaakt voor die muur. En ik vind het niet erg, en mijn lief ook niet!”
Het was de muur niet. Het was een bouwvergunning. En een lang verhaal. Zo lang en zo saai dat het mij de roze muur niet meer waard was. Case closed.

Dat was anderhalve maand geleden.
Ik was het huis al weer vergeten, toen een samenloop van omstandigheden ervoor zorgde dat het huis binnenkort wel kan worden verkocht, en dat dit geweldige feit mij ter ore kwam. Dus ik bellen. Het gerucht klopte: het huis met de roze slaapkamermuur was weer in the game! En zaterdag mochten we het in het echt gaan bekijken, en al! Ik toonde de acht website-foto’s aan al wie ze wilde zien. Iedereen was het erover eens: dit zag er een leuk huis uit, en de prijs was niet eens gek veel. En in die buurt. Een mens zou gek moeten zijn om zoiets te laten schieten.

Zaterdagnamiddag, kwart na drie, een rustige buurt in Ieper:

Popelen deden we. En toen was het immo-mannetje er. Hij opende de voordeur die ik al honderd keer op foto had gezien, en toen waren we binnen, in de voorplaats die we op ons duimpje kenden. Van de foto dan toch. De foto, die wel uit een heel goede hoek was genomen, want dit was een pak kleiner dan ik had vermoed. Maar gelukkig hadden we toch nog geen plannen met een voorkamer. Geen man over boord. Ik wandelde verder, en voelde hoe mijn maag zich omdraaide. In het midden van de ruimte, die een jaar of vijf geleden volledig was gerenoveerd, stond een kloefte van een trap. Een kloefte van een trap, die ervoor zorgde dat elke verdieping alle ruimte en charme verloor.

Elk inventief plan om de ruimte aan onze stijl aan te passen werd in de kiem gesmoord door de enorme, lelijke trap, die onmogelijk te verwijderen viel. Ook de tweede verdieping was kleiner dan verwacht, zodat de trap nog meer de overhand nam. Maar ik geloofde er nog in: de roze muur zou alles redden. Eens op de derde verdieping bleek ook die muur tegen te vallen. Face it: de labrador zou er afschuwelijk uitzien tegenover de enorme trap. De trap, die maar op ÈÈn foto had gestaan, en die er op de foto waarlijks gezellig uit had gezien ook. Deze trap maakte alles kapot.

Eens thuis tekende youri met de moed der wanhoop een plan uit, maar we wisten allebei al dat dit niks werd. En inderdaad: ook op het plan werd dit huis, met deze gigantesque trap, helemaal niks. Ik treurde een beetje, maar stiekem eigenlijk enkel omwille van de goede prijs, de verloren muur en de buurt waarin ik graag had willen wonen. Want bij dit huis, dat mij had versierd met foto’s en grote renovatiewerken, had ik geen enkele keer zoveel enthousiasme gevoeld als bij het vervallen huis van de vogelmevrouw.

Next!