Hoe hard moet je met een kleine teen tegen een muur stampen om hem effectief te breken?
Want ik kan me niet voorstellen dat het harder kan dan ik daarnet deed, en toch: geen breukje te speuren, hoor.
(dit wordt de reeks waarmee ik definitief zal doorbreken in weblogland, ik voel het)
de aap zou wel eens je ondergang kunnen worden …
per ongeluk?
Wat ik me ineens afvraag nu ik voor de eeste keer
over deze pagina heen en weer ga, wat een geluk dat er langs de vrouw ook de gitaar bestaat die mijn liefdesspel niet beantwoordt met een gefeminiseerde rechtspraak.
De nacht dankzij de metamfetamine niet slaapt.
Dat er een eindeloze energie in mij ontwaakt als
het poeder het slijmvlies raakt.
Triolen “shufflent,” de oren minnen.
Dat er langs Bach ook Brood bestaat.