Ik weet niet of ik er zelf over moet beginnen, maar aangezien niemand ernaar vraagt dan maar toch: soms ben ik erg bang voor de televisie. Wat zeg ik? Heel mijn leven al ben ik behoorlijk angstig ingesteld als het op het kleine scherm aankomt. Niet zodanig dat ik er in een grote boog omheen loop, maar wel zodanig dat ik soms belachelijke dingen doe om toch maar niet te moeten zien/horen wat er op het kassie te zien/horen valt.
Daarom kijk ik dus ook zo weinig.
Ik ben bang ja!
En het wordt steeds erger.
Ik word banger.
Het begon met die dekselse velociraptoren in Jurassic Park.
Eerst stilte, dan dacht je dat ze weg waren uit de keuken.
Maar dan, dat schrikwekkende gesis!
Uit het niets!
En die korte vieze pootjes!
(dat had ik niet verwacht)
Toen kwamen die bloederige lijken in de gang in “The Shining”.
Die tweeling die keek.
Ik werd niet goed, mijn hoofd achter een kussen.
Uren later was mijn ademhaling nog steeds niet helemaal normaal.
Of die ene keer dat Carmen plots vanachter de zetel van Boma vandaan kwam!
Ik kan het simpelweg moeilijk aan.
Telkens er spannende muziek aan te pas komt dan komt de hond van pavlov in mij boven.
Bij ‘Jaws’ enzo.
Stokkende adem.
Ogen die in het rond schieten op zoek naar handen om achter weg te duiken.
Of een brede schouder.
Want ik wil het niet zien, hoewel ik het ook niet wil missen.
Het erge is dat ik het niet kan controleren.
Zo had ik het gisterenavond ook bij Lost, dat niet eens zo creepy is, maar er wel de juiste muziek bij had.
Daar zit je dan weer, vanachter een kussen naar een man met een appelsieneschil in zijn mond te kijken. Hopend dat hij hem niet plots begint op te eten ofzo.
Heeft u dat nou ook?
Ik heb dat vooral bij films ‡ la The Ring, The Grudge, Hide & Seek en toestanden. Ik wil zulke films steeds zien, maar als het dan zover is dan zit ik met mijn handen/donsdeken/kussen/voor mijn gezicht of zorg ik voor blauwe plekken op mijn vriend’s arm of hand. Trouwens hij vindt het altijd wel grappig, en achteraf doet hij geluidjes na of liedjes die in de film voorkomen zodat ik post-film nog steeds de kriebels krijg. Bij Lost had ik het niet.
Nou, angst heb ik niet echt. Maar af en toe zit er zo’n schrikmoment in en dan vlieg ik echt omhoog. En daar ben ik dan wel weer bang voor, dat er zo’n schrikmoment in zit. En ook als ik de film al ken, dan schrik ik toch steeds weer. Waarom doen die filmmakers dat? Ik vind dat niet zo lief!
HELEMAAL! Sinds the Shining kijk ik naar niks meer wat ook maar in de verste verte op horror lijkt. Ik vond ‘Lost’ trouwens verschrikkelijk creepy. *ril*
Lost is inderdaad wel goed opgebouwd door de muziek en dan verwacht je je op een bepaald moment aan een verschrikkelijk groot monster en wat blijkt…..een beer :-)
Wel goede serie..lijkt wel dat iedereen ze gezien heeft.
Heerlijk om zo te schrikken! Daarom ga ik juist dat soort films huren. :)
Aan de andere kant, als het echt goor gedoe is waarbij een mens op overdreven bloedige wijze om het leven komt, sluit ik soms spontaan mijn ogen, omdat ik dat niet perse wil zien.
Zoiets als bij een auto ongeluk mijn moeder goed zou kijken wat er aan de hand is en zich vervolgens de rest van de dag slecht voelt omdat ze iemand met bloed op het hoofd zag liggen. In zo’n gevallen draai ik ook mijn hoofd om. Ik moet dat niet zien. :)
Bij Lost was dat op het moment dat die man in die motor vloog overigens.
Maar er spoot niet eens bloed of ledematen uit or anything..
Horror & thrillers zijn trouwens ook niet aan mij besteed.. ik leef zodanig hard mee met de personages dat het een echte marteling wordt om verder te kijken.. I mean, soms begin ik zelfs te hyperventileren in die mannen hun plek.
“Hyperventileer dan!”, roep ik dan naar de TV, but alas.
Films kruipen veel te veel under my skin, daarom hou ik het bij jolly feelgood movies.. zo hou ik er dan tenminste iets positiefs aan over.
Sinds Nightmare on Elm Street kijk ik tegenwoordig ook weer elke avond onder mijn bed eer ik erinkruip, maar hey.. ik woon ook op de zolder enal. Als je teveel fantasie hebt, is het een eitje om je some eary gast voor te stellen die onder je bed on the lurch ligt om je te slayen van zodra je in dromenland vertoeft..
Maar Lost vond ik voorlopig nog niet scary.. misschien had dat ook iets te maken met dat stuk waar die Jack bezig was over die operatie met die zenuwen enal. Ik vond dat zo een piece of emotional crap dat ik hem toch 10 minuten niet meer ernstig kon nemen :)
als je echt een goede film wilt zien dan moet je vrijdag kijken naar “I am Sam”
ik heb allezins tranen met tuiten gebleit
“Maar er spoot niet eens bloed of ledematen uit or anything..”
Maar zie, dat wist ik dus niet op voorhand. En uit preventieve maatregelen sloot ik mijn ogen dus. Eigenlijk gewoon in een reflex. Ik heb het later teruggezien trouwens en zag toen wel dat er eigenlijk niets aan de hand was. Je zag een special effect en een explosie. Dus ja, ik was voorbarig.
En het is eery, niet eary!
Tenzij je… orig… bedoelde… ?
Ik zou vannacht eerst onder mijn bed kijken eer ik erinkruip, damoney.
Of het zal eens eary worden als ik je oor van je hooowfd sniiiij! Hahaaaaaaaaaagrh!
Ja :) Lost is trouwens beestig zit zelf al aan aflevering 8 en tis echt wel verslavend!
Vond niemand die ‘kampioenen’ opmerking dan grappig? Ik wÈl! :-)
En Lost ziet er voorlopig hÈÈl goed uit … ik vond de dude met appelsienschil trouwens ook ferm de creepieste van allemaal zulle (wanna know a secret) …
‘Wanna know a secret?
I eat unpeeled oranges! :o’
Je mag trouwens geen nederlandse blogs meer lezen, want die zitten al een seizoen verder en nu weet ik dus vanalles wat ik niet wilde weten over Lost.
damned
oelmrb biygle srlahxnpt rnuez aljoqbkd hjlgqftae vhore