Ik kijk zelf bijzonder weinig tv, en dat wordt erger met de jaren. Als ik moeite wil doen om iets te volgen, wat in mijn geval echt moeite is, om de één of andere op ADHD-wijzende reden, en het blijkt tegen te slaan, dan vind ik dat altijd zo’n verspilling van mijn tijd. Tijd die ik dan potverdorie veel beter al Facebookend en mindless internetsurfend had kunnen doorbrengen, ja. Al moet het gezegd dat ik de afgelopen week twee keer aangenaam verrast werd. Door De Rechtbank: Hof van Assisen, dat ik echt fenomenaal intrigerend vond, en door Eigen Kweek, dat helemaal in mijn achtertuin werd gefilmd. Ik moest lachen. Ik heb mij niet geërgerd aan slecht West-Vlaams. Ik was blij toen ik het zwembad van Poperinge zag. Allemaal tof!
Eén van de weinige andere dingen waarvoor ik de moeite neem om met Youri mee te kijken is Modern Family. Hij moet vooral lachen met Phil, ik met Cam en Gloria. Elk zijn goesting. In elk geval: Modern Family is één van de grappigste Amerikaanse series van de laatste jaren, en jullie hebben chance, want ik mag hier zo maar even een DVD-box met het volledige vierde seizoen verloten.
Het enige dat je hoeft te doen is in de comments antwoorden op de vraag: wie is jouw all time favoriete komische personage uit een televisiereeks?
Je hebt tijd tot zondagavond om mee te doen, dan trek ik een nummertje. Maandag maak ik de winnaar bekend op mijn Facebookpagina. Veel succes!
Om mij zonder zware gevechten mee te krijgen naar de cinema moet je me of tijdig drogeren met Rohypnol, of je moet mij treffen op een uitermate meegaande dag. Mijn haat-liefdeverhouding met twee uur moeten stilzitten in een zetel om een film uit te kijken is namelijk legendarisch en bekend tot in de verste grotten van het Heuvelland. Maar hey, het was voor ‘The Simpsons Movie’, Youri en mijn broer wilden die nu eenmaal graag zien en ik wilde stiekem wel eens weten of Crazy Cat Lady een rol zou spelen. And so we went! Voor ik het goed en wel doorhad stond ik met een ticketje voor zaal tien aan te schuiven in de rij voor lekkers.
Ik begon het zelfs allemaal leuk te vinden toen bleek dat je bij de aankoop van een popcornmenu een Simpsonsmasker kreeg! Ook al wist ik dat ik na vijf handjes popcorn heel de kartonnen binnenkant van dat masker zou onderbarfen ten gevolge van een suiker-O.D. Maar toch, strakke actie. Lekkers kopen in de Kinepolis geeft mij, plattelandsmeisje dat ik in mijn hart nog steeds ben, na al die jaren nog steeds zo’n overweldigend Amerikaans gevoel dat ik me moet inhouden om niet heel mijn gezelschap te vragen of de jongen achter de kassa hen heeft gesupersized. Quite the experience dus!
Eens in de afgeladen volle bioscoopzaal gearriveerd begon het echter te dagen waarom ik het nog erger vind om twee uur te moeten stilzitten in de cinema dan in mijn eigen zetel. In de cinema zijn er andere mensen. Dat kan allemaal nog best meevallen als je naar een documentaire gaat kijken of een bleitfilm, maar niets is minder waar bij lollige films als, inderdaad, The Simpsons Movie. Voor ik dat goed en wel besefte zat ik er al midden in.
Het is niet dat ik niet kan lachen, integendeel, ik kan zelfs erg smakelijk lachen om leuke grapjes. Alleen, ik vind het, in tegenstelling tot 75 procent van de zaal, niet nodig om keiharde “HAHAHAHAAAHHAAAA!’s” door de zaal te roepen om duidelijk te maken dat ik snap dat Homer juist met zijn hoofd tegen een tak is gelopen. Dertig keer op een avond. Daarnaast kan ik al lezen sinds mijn zesde, en ga ik ervan uit dat dat bij de rest van de kijkers ook het geval is. Waarom een derde van de zaal het nodig vindt om grappige straatnaamborden/winkellogo’s/affiches in de film voor heel de zaal voor te lezen als ze al twee seconden in beeld zijn, gevolgd door weer zo’n vettige lach, beats me. Nog erger op mijn schaal van irritantheid: het grapje uitleggen. NOOIT HET GRAPJE UITLEGGEN.
Ook triest: de vriendinnetjes die clearly meegekomen zijn met het oog op wat making out in de backseat of the movies en duidelijk nog nooit van de Simpsons hebben gehoord, maar wel heel de tijd verontwaardigde opmerkingen maken over Homer als daar zijn “Maar allez, hoe kan je nu zo dom zijn?”, “Mo how, zo’n raren” en “Tsssk, kiek non deen zeg”. Het is Homer Simpson, woman. Volgende keer misschien toch naar de Me To You-movie gaan in de plaats van mij dood te ergeren daar in de zetel achter mij.
En voor de rest moet u natuurlijk gewoon vooral zelf gaan kijken.
Het is dolle pret, neem dat van mij aan.
Wim Devilder: “Tieners zitten gemiddeld zesentachtig minuten per dag op het internet.”
Ik: “Huh? Ik zit gemiddeld zesentachtig minuten per dag NIET op het internet.” :/
Immer en altijd ‘goeienavond’ terugzeggen tegen Martine Tanghe of om het even welk ander anker aan het begin van het journaal
Sabine Haaghedoren proberen voor te zijn met ‘dag beste kijker’
dikzak roepen naar het scherm als blijkt dat ze weer zwanger is. *schaamt zich dood*
nog altijd week worden als Ross und Rachel weekmakende momenten beleven tijdens de triljoenste heruitzending van Friends
hele vieze dingen roepen als Ben Crabbé in beeld komt terwijl hij zijn kleine penis compenseert met het ophoesten van nutteloze weetjes
HELE VIEZE DINGEN
By the way! Over televisie gesproken.
Ik ben helemaal weg van All Saints. Als in: een dag zonder All Saints is een dag niet geleefd. En ik wil erover praten. Laten we dat maar doen. Erover praten. (bij voorkeur over Luke Forlano of Vincent Hughes. Dankuwel.)
Is het omdat ze in een straal van tien kilometer van mijn deur wonen, en je dat wel erg goed hoort?
Is het omdat alle personages uit het filmpje of bij mij op school hebben gezeten, of facteur zijn in mijn straat, of vage bekenden zijn?
Omdat de facteur zo sullig yet geniaal “Dash” zegt ergens in het midden van het filmpje? (aan de voordeur)
Omdat ik mij onderhand geweldige dingen voorstel bij feestjes in ’t wit?
Omdat de mevrouw van feesten als de beesten zo keihard haar best doet om schoon vlaams te spreken dat het aandoenlijk is?
Omdat ze zo schoon lacht op het einde dat de hilariteit hier altijd keihard toeslaat?
Ik heb geen idee, maar ik weet nu al dat ik de familie Gryson geweldig hard zal missen als ze deze Dash-reclame zullen vervangen door een filmpje met een andere familie waar ik me niet zo op mijn gemak bij voel.
Ik ben dringend op zoek naar een online versie voor het te laat is.
Daarnet, toen ik even aan het bekomen was van het jumpen door gebiologeerd en ook een beetje verliefd naar Ramsey Nasr te staren vroeg ik me iets af. Is Ramsey Nasr waarlijks de enige man met een snor die ik aantrekkelijk vind? En dan heb ik het niet over een paar verloren stoppels, maar een waarachtige snor, zowaar.
Zijn er nog aantrekkelijke mannen met snorren?
En heeft u daar foto’s van ter demonstratie?
Misschien geef ik in ruil mijn basisreceptje mee voor vanille-cupcakes, zelfs!
Bedankt alvast, hoor.
Update na een snelle blik op ‘Friends’: Tom Selleck, in a way. Maar het moet gezegd dat hij er waarschijnlijk beter uitziet zonder.
Met voorsprong het meest trieste stukje televisie dat ik deze week heb gezien: de kuiszieke vrouwen in Man Bijt Hond, deze avond. Drie huisvrouwen werden gefilmd terwijl ze manisch hun kast stonden af te kuisen. Enkele uitspraken die ik even met u wil delen:
“Ik stofzuig elke dag drie keer: ’s morgens, ’s middags en ’s avonds, en als er een beetje vuiligheid uit de kachel gevallen is, ja dan nog een keer.”
Reporter: En waarom doet u dat?
*verbaasde blik om domme vraag*: “veur d’hyhiëne. :/”
“Sommige mensen in de straat gaan soms drie keer in de week weg”. *gedegouteerde blik*“Wanneer dat die dan unne kuis doen, ik weet het niet. Drie keer weggaan in de week? Ik heb daar geen tijd voor, ik zou nooit door mijne kuis geraken.” *trotse blik*
“Ik kuis mijn ramen elke week een keer vanbinnen en een keer vanbuiten.”
“Als ik 21 uur per week heb gekuist dan is dat een week waarin ik erg weinig heb gekuist. Ik kuis elke dag minstens drie uur, en dan nog eens de vrijdag of de zaterdag een hele dag.”
“Ik weet niet wanneer de andere mensen ier in de straat unne kuis doen ze. Oftwel kuisen die ’s nachts, ofwel kuisen die nie.” *smetzieke blik in de camera*
Er is een tijd geweest dat ik me enigzins ongemakkelijk zou hebben gevoeld omdat ik nog niet van ver in de buurt kom van eenentwintig uur kuisen per week (! :aah:), maar daarnet heb ik simpelweg naar de televisie gestaard en mij afgevraagd hoe erg een mens zijn leven kan verspillen. Aan kuisen dan nog, en niet eens aan den drank of het spel of andere leuke dingen. Ik ben in elk geval goed op weg om geen perfecte huisvrouw te worden, en daar ben ik plots erg blij om.
(Het meest leutige stukje televisie dat ik deze week heb gezien was dan weer “IN UW GAT!” van Wim Helsen, ook al in Man Bijt Hond. Het is maar om te zeggen.)
Het zal mijn credibility in the hood wel niet bepaald opkrikken, maar het valt ook niet meer te ontkennen: ik ben een die-hard fan van “Wie wordt de man van Wendy”, het programma waarin Wendy Van Wanten op zoek gaat naar een potentiële bedpartner. Ik mag dan wel grote ogen getrokken hebben toen ik het “concept” voor de eerste keer hoorde, het levert wel bijzonder entertainende televisie op. Zo entertainend dat ik met trots kan vertellen dat ik nog geen enkele aflevering van Wendy’s zoektocht heb gemist.
In den beginne keken we omdat mannen die duidelijk hun penis niet in bedwang kunnen houden terwijl een camera alles vastlegt voor het nageslacht nu eenmaal ons idee is van een fijn avondje voor de buis. Vijftigjarige maagden die met geile blikken in de struiken duiken op zoek naar bloemetjes om hun cadeautje voor Wendy mee te versieren, veertigers die het hart van Wendy wilden veroveren door te beginnen bleiten omdat “ze ook een hondjen adn gelijk prutsken, en het is overleden, Wendy, en ge kunt daar toch zo aan geëcht zijn”, en haar daarom verrasten met een oerlelijke koffiekop met een nog lelijkere malthezer op. Wendy bleef bij elk cadeautje en slijmerig complimentje dat alleen bedoeld was om haar zo snel mogelijk te mogen bepotelen haar galante en aimabele zelf, wat door de wanhopige meute dan weer werd begrepen als “keure hebben”.
Drie “raadgevers” (Wendy’s homoseksuele vriend die dringend zijn kapper een proces moet aan doen, haar oudere vriendin die denigrerende opmerkingen maakt als de mannen de wc niet proper hebben gehouden en haar oudste zoon aka hij die het ook geen twee keer zou moeten vragen, ware ik niet verzeild in een mooie en fijne relatie met mijn lief) nomineren elke week drie manspersonen, en Wendy stuurt er eentje naar huis. Wat volgt zijn donderslagen bij heldere hemel en mannen die elkaar knuffelen en besnotteren en lieve briefjes achterlaten op elkaars kussens om hen te bedanken voor de “levenslange vriendschap”. Aaah.
Maar ik ben er zot van! Nu blijkt dat mijn favoriet van in het begin (Patrick aka hij die verbazingwekkend goed op prins Laurent lijkt) bij de laatste drie is, maar waarschijnlijk toch geen keure zal hebben, supporter ik voor Franske. Franske mag van mij in Wendy haar broek geraken, en iedereen mag het weten! Yeah!
Met enige vertraging keken wij gisterenavond naar Marathon, het programma dat het voorbereidingsjaar toont van zes gewone, niet bepaald sportieve mensen die volgende maand zullen deelnemen aan de marathon van New York. Eén van die gewone mensen is Koen Fillet, die al sinds het begin zijn voorbereidingen bijhoudt op zijn blog Van 0 naar 42 km. Ik heb zijn blog sporadisch gelezen, maar nu ik de eerste aflevering heb gezien heb ik me voorgenomen om eens zwaar in Koen’s archieven te duiken.
Razend interessant vind ik het. Misschien omdat ook ik er maar niet in slaag om mijn lichaam weer tot sportieve inspanningen te bewegen. Misschien omdat ik nooit een fysieke conditie heb gehad om over naar huis te schrijven. Maar vooral omdat die zes mensen het aandurven om zo’n geweldige uitdaging aan te gaan voor het oog van de camera. Omdat ze hun vet durven laten opmeten terwijl iedereen kijkt, bijvoorbeeld, en niet te beroerd zijn om ondanks hun onsportiviteit toch gewoon vol goede moed te beginnen. Sterk vind ik dat!
Zo sterk dat ik na afloop tot mijn dierbare zei: “Wij moeten écht gaan sporten.”
Voor het eerst zei ik “wij”, en niet “ik”. Youri mag er dan wel uitzien als iemand die af en toe eens een driepuntertje scoort, Lord knows dat zijn sportiviteit zich ook maar beperkt tot van en naar de keuken lopen om een zak Lays met Pickles. En dat moet beter kunnen. En gezonder.
Fitnessen zie ik even niet zitten wegens duur, en ik heb al een dure hobby met papier en schaartjes enzo. Niet dat het risico groot is dat ik fitnessen snel als “hobby” zou bestempelen, bij nader inzien. Mijn vader is dan weer gisteren begonnen met zo’n Start to Run-programma, en het klinkt wel goed, maar het lijkt me geen goed idee om te beginnen lopen op koude en natte winteravonden. Ik prikkelde mijn hersenen op zoek naar iets sportiefs dat ik wel graag zou doen, en toen wist ik het plots: zwemmen! Ik ben gek op zwemmen. Nu ik mijn lichaam weer toonbaar genoeg vind om in een badpak rond te hotsen is het moment gekomen om de waterrat in mij wat baantjes te laten trekken, en ook Youri heeft al toegezegd. Dit weekend ga ik op zoek naar een aerodynamisch badkostuumtje, en volgende week wil ik me er aan wagen.
En u? Bent u nog van zin om eens uit uw luie zetel te komen ’s avonds?