Om mij zonder zware gevechten mee te krijgen naar de cinema moet je me of tijdig drogeren met Rohypnol, of je moet mij treffen op een uitermate meegaande dag. Mijn haat-liefdeverhouding met twee uur moeten stilzitten in een zetel om een film uit te kijken is namelijk legendarisch en bekend tot in de verste grotten van het Heuvelland. Maar hey, het was voor ‘The Simpsons Movie’, Youri en mijn broer wilden die nu eenmaal graag zien en ik wilde stiekem wel eens weten of Crazy Cat Lady een rol zou spelen. And so we went! Voor ik het goed en wel doorhad stond ik met een ticketje voor zaal tien aan te schuiven in de rij voor lekkers.

Ik begon het zelfs allemaal leuk te vinden toen bleek dat je bij de aankoop van een popcornmenu een Simpsonsmasker kreeg! Ook al wist ik dat ik na vijf handjes popcorn heel de kartonnen binnenkant van dat masker zou onderbarfen ten gevolge van een suiker-O.D. Maar toch, strakke actie. Lekkers kopen in de Kinepolis geeft mij, plattelandsmeisje dat ik in mijn hart nog steeds ben, na al die jaren nog steeds zo’n overweldigend Amerikaans gevoel dat ik me moet inhouden om niet heel mijn gezelschap te vragen of de jongen achter de kassa hen heeft gesupersized. Quite the experience dus!

Eens in de afgeladen volle bioscoopzaal gearriveerd begon het echter te dagen waarom ik het nog erger vind om twee uur te moeten stilzitten in de cinema dan in mijn eigen zetel. In de cinema zijn er andere mensen. Dat kan allemaal nog best meevallen als je naar een documentaire gaat kijken of een bleitfilm, maar niets is minder waar bij lollige films als, inderdaad, The Simpsons Movie. Voor ik dat goed en wel besefte zat ik er al midden in.

Het is niet dat ik niet kan lachen, integendeel, ik kan zelfs erg smakelijk lachen om leuke grapjes. Alleen, ik vind het, in tegenstelling tot 75 procent van de zaal, niet nodig om keiharde “HAHAHAHAAAHHAAAA!’s” door de zaal te roepen om duidelijk te maken dat ik snap dat Homer juist met zijn hoofd tegen een tak is gelopen. Dertig keer op een avond. Daarnaast kan ik al lezen sinds mijn zesde, en ga ik ervan uit dat dat bij de rest van de kijkers ook het geval is. Waarom een derde van de zaal het nodig vindt om grappige straatnaamborden/winkellogo’s/affiches in de film voor heel de zaal voor te lezen als ze al twee seconden in beeld zijn, gevolgd door weer zo’n vettige lach, beats me. Nog erger op mijn schaal van irritantheid: het grapje uitleggen. NOOIT HET GRAPJE UITLEGGEN.

Ook triest: de vriendinnetjes die clearly meegekomen zijn met het oog op wat making out in de backseat of the movies en duidelijk nog nooit van de Simpsons hebben gehoord, maar wel heel de tijd verontwaardigde opmerkingen maken over Homer als daar zijn “Maar allez, hoe kan je nu zo dom zijn?”, “Mo how, zo’n raren” en “Tsssk, kiek non deen zeg”. Het is Homer Simpson, woman. Volgende keer misschien toch naar de Me To You-movie gaan in de plaats van mij dood te ergeren daar in de zetel achter mij.

En voor de rest moet u natuurlijk gewoon vooral zelf gaan kijken.
Het is dolle pret, neem dat van mij aan.