Als om het even welk ander meisje vanmorgen op medisch onderzoek moest had ik eens hartelijk kunnen lachen met de hele situatie. Maar het was ikzelf, jammerlijk genoeg. Om maar te zeggen dat het niet meteen was hoe ik mijn lang weekend had laten beginnen als ik had mogen kiezen. Of in een film over mijn lang weekend, for that matter, die ik “The long and winding weekend” zou titelen als mijn impressario zijn fiat zou geven.

Ik ben als de dood voor medische onderzoeken.
Ja, dat had ik al verteld.
Maar lees toch even mee, want het wordt spannend.
Het angstzweet breekt mij uit als ik opgeroepen word om me van boven tot onder te laten keuren, meten, wegen, prikken en op mijn knieÎn moet laten kloppen met een hamer. Ik heb in het verleden tientallen slapeloze nachten beleefd die voorafgingen aan zo’n medisch onderzoek, en telkens hield ik mezelf wakker met het beeld van strenge verpleegsters die me afkeurend zouden aankijken terwijl ik in mijn onderbroek op de weegschaal zou staan, de blikken van de helft van de klas op mij en mijn onderbroek gericht.

Ik heb altijd gedacht dat het een angst was die zou overgaan eens ik ouder van dag zou worden, maar ik dacht verkeerd.
Nadat ik een half uur verslagen had zitten kijken naar de oproepbrief die mijn lot van de afgelopen week bezegelde belde ik dinsdagmorgen naar de secretaresse van dokter Van De Ploeg (want ja, ik probeer toch altijd iets leuks te maken van mijn fobiÎen).
“Wat houdt dat zo allemaal in, dat medisch onderzoek?” vroeg ik alsof het gewoon een spontane routine-vraag was die net in me was opgekomen, en geen vraag waarvan ik me al een half uur zat af te vragen of ze niet stom/kinderachtig/getuigend van een idiote artsenfobie was. “De dokter zal een vragenlijst invullen, wat bloed afnemen voor onderzoek en u zult een urinestaal moeten aanmaken” zei de secretaresse alsof het haar idee was van een leuk dagje uit.

En meer had ik niet nodig om de rest van de week met een vreemdsoortige kriebel in mijn borstkas rond te lopen. Kijk, ik ben niet bang voor naalden, ik vind stethoscopen niet te koud of te ijzer, en ik kan het best aan als iemand me vraagt of hij even in mijn keel mag kijken. En urinestalen, die lever ik aan op commando. Geen enkel probleem! Het is al de rest die er teveel aan is. Het wachten in een vreemde wachtzaal, niet wetend welke dokter je onder handen zal nemen. Met een kramp in je maag dan toch maar een TV-familie van april 2004 doorbladeren. Je plots heel erg bewust zijn van elke kilo teveel, ook al gebied de eerlijkheid me te zeggen dat dat vaak niet eens nodig is. Ik voel me nog steeds enorm ongemakkelijk bij het “sta eens op de weegschaal zodat ik je kan vertellen dat je overdreven voorzien bent van poten en oren”-deel, maar ik moet toegeven dat dat moment de laatste jaren altijd veel beter is meegevallen dan ik had gevreesd.

Hetgeen waar ik echt kapot van ga is de resultaten, en het wachten erop. Telkenmale ben ik ervan overtuigd dat ze iets ergs en ongeneeslijks gaan ontdekken, waarvoor ik direct in quarantaine zal moeten en mijn familie en lief nooit meer zal mogen terugzien, behalve door een plastieken buis. En die angst is eigenlijk best ongegrond, aangezien niemand ooit iets vreemds heeft ontdekt aan mijn persoon.

Tot vanmorgen. “Uw bloeddruk is ongewoon hoog” zei de strenge dokter beschuldigend. “Bent u zenuwachtig?”
“Ja” piepte ik, wat waar was, want ik wilde zo snel mogelijk weg uit de lelijke dokterskamer van de veel te strenge dokter. De dokter duwde een naald in mijn arm, trok er een hele tube bloed uit en begon opnieuw. Ik moest kalm en braaf wezen. Ik deed mijn best, maar het mocht niet zijn. Ik, die altijd een perfecte bloeddruk had gehad, ging weer volledig in het rood. “Risico-situatie” bromde de dokter terwijl hij iets op een papiertje pende. “Ik ga dood” dacht ik. “Jij gaat naar de cardioloog” zei de strenge dokter.

Was me dat even een geweldig AmÈlie Poulain-momentum, zeg.

Zoow. Nu enkel nog bang afwachten op de resultaten van mijn bloed- en urineonderzoek, en hopen dat mijn hart het niet begeeft bij het openen van de envelop. Want jahaa, dit wordt zo’n “strijd tegen ziekte”-blog hoor, dat zul je zien! *aah*