De thermometer bij de dokter wees eerder naar de veertig dan naar de negenendertig. Dat had ik al een beetje kunnen voorspellen toen ik een uur en tien minuten bijna van mijn sus had zitten draaien van de koorts in zijn wachtzaal, en niemand van het zootje blakendgezonduitziende briefjesophalers het verstand had om “Ga maar voor hoor juffrouwtje” te zeggen. En neen, het waren geen turken.

Amper twee uur voor het innige moment met de thermometer had ik nog half huilend en totaal hyperventilerend naar dezelfde dokter gebeld, drie keer naar adem happend per woord. Adem, die er sowieso al niet meer was toen. Teveel zieken, zei de dokter. Hij kon er echt niet meer geraken. Het speet hem. Swell.
Maar nu kreeg ik een wenkbrauwfrons richting thermometer, een bezorgde blik en een paar paardemiddelen mee. Zware bronchitis, slapen en zo weinig mogelijk doen. “Ik kan niks doen” zei ik, “Ik ben buiten adem als ik drie stappen naar het toilet moet wandelen”. Na het uitspreken van die zin was ik zodanig uitgeput dat het leek alsof ik net een marathon had gelopen met een groene saint-michel in mijn mond.