Naar de zevende dag kijken en enkel aandacht schenken aan het publiek op de achtergrond. Liefst aan de oude gepermanente vrouwtjes die meegekomen zijn met hun serieus kijkende meneer, en zich zitten af te vragen of dat wel zo’n goed idee was.
Ook fijn: naar de zevende dag kijken voor de spreuken en zegswijzen. Met stip binnengekomen op ÈÈn deze week: “laten we elkaar geen liesbet noemen“.
Beats pistoleetjes met hesp en gezouten boter any time, als je het mij vraagt.
Oude mensen zijn dikwijls hilarisch, maar ik wil hun daarvoor geen Liesbet noemen natuurlijk.
Dat is zÛ waar. En De Zevende Dag is niet het enige programma waarbij je de mensen in de voorgrond als een zwarte vlek moet beschouwen. Ook (bijvoorbeeld) Recht Van Antwoord of De Laatste Show lenen zich daar perfect toe.
Minder gepermanente vrouwtjes met spijt, maar minstens evenveel bevestigend knikkende meneren.
nog zo’n voorbeeld zijn de figuranten in FC de kampioenen, hilarisch !
Ik vond dat vroeger niet zo’n fijne spreuk, dedie die je hier vernoemt. En nee, Liza is niet mijn echte naam :-)
Is het je al opgevallen dat politici vandaag de dag de constructie ‘naar toe’ veel minder naar de bevolking toe gebruiken dan enkele jaren geleden?
Dat is me inderdaad totaal nog niet opgevallen, Elias!
Elias, u heeft te veel naar ‘Alles kan beter’ gekeken… ;)
Die oude gepermanente vrouwtjes komen waarschijnlijk allemaal mee voor de wandeling door Brussel achteraf. (Of doen ze dat niet meer?)