“Dat is de beste aanpak” wijst de man die het vocht komt meten in de muren naar wat ooit de woonkamer was. “Er een hoop volk opsmijten en er tegenaan gaan”. Zijn vochtmeter gaat volledig in het rood tegen de buitenmuur en hij pent iets neer op een papiertje, terwijl ik slik en snel uitreken dat ons budget voor vochtbehandeling welgeteld een euro of tien is, indien echt nodig. Waarop de vochtman een verkleurde lakmoesproef voor mijn neus houdt, met de gevleugelde woorden: ““Er zit beerputwater in uw muur, madam”. Ik houd het hoofd koel.
Vandaag. Na een weekend keihard werken in een stoffige, vochtige en koude living plof ik me voor de tweede keer in korte tijd in bad. Mijn spieren voelen aan als na de bodypump, maar dan vier keer zo erg. Ik was het plakkende stof uit mijn haar en bedenk me dat ik het eigenlijk wel zal missen als de grootste werken gedaan zijn. Grote repen papier in ÈÈn keer naar beneden proberen te trekken, terwijl de verf als sneeuw in je haar, neus en mond terechtkomt. Zien hoe de oude vloer met veel moeite toch uiteindelijk zijn vertrouwde omgeving wil loslaten. Met zijn allen aan een geÔmproviseerde tafel (lees: plank op een wasmand) bokes met hespeworst eten en niet meer recht geraken omdat de benen moe zijn, om van de armen maar te zwijgen. En er dan toch nog in slagen om twintig centimeter aarde met belachelijk veel baksteenbrokken in uit te scheppen en naar de container te slepen. Om dan vanmorgen weer te herbeginnen met evenveel enthousiasme/ leedvermaak om de spierpijnen die bij iedereen even hard hebben toegeslagen tussen gisteren en vandaag.
Het fantastische aan familie is dat je helemaal niks moet vragen, en ze er toch gewoon staan. Beton laten gieten mag dan wel een een stuk minder lastig worden, ik durf wedden dat het een pak minder gezellig zal zijn ook.
Dat valt eigenlijk nogal mee, zenne. Vooral als er enen met zijn gat in den beton valt :D
En de aarde met brokken? Langzaam opschuiven, beetje bij beetje. Loshakken met een houweel/piklet en losharken. En hier zaten we voor we het weten 45 diep, en een container teveel :D
Maar ’t is inderdaad wel leuk en veel fun!
Zo ligt het er bij ons nu ook bij. Zo ongeveer het deprimerendste punt in verbouwingswerken hË, als alles afgebroken is. Morgen gaan onze ramen en deuren er uit, en dan schiet er niets anders meer over dan muren en een dak. Gelukkig komen er woensdag en donderdag nieuwe ramen aan. Dubbel glas! Het wordt weer zwoegen de volgende dagen…
(http://house-in-the-hills.skynetblogs.be)
ik ging het net zeggen, ik ken ook iemand bij wie het er zo bij ligt, het zand zit nog altijd in mijn oren…
maar wat een zware werken allemaal ;-) nu ja het resukltaat zal er zeker mogen wezen veronderstel ik!
succes nog!
meisie toch, hoe hou je zoiets vol? daar zou ik neurotisch van worden, en ik ben reeds gevorderd psychotisch, dwz gek maar geenszins gevaarlijk
ter zake: je stijl is zakelijk en sexy, een gave!
Altijd zwaar te ontzien dergelijke werken, maar wel dikke ambiance. Want het draait inderdaad altijd uit op een gezellig samenzijn met familie en vrienden. Toch liever bij iemand anders dan bij ons thuis.
In ons huurhuis komen de illegale Polen van de huisbaas vakkundig centrale verwarming installeren terwijl wij op vakantie gaan bij de schoonouders! Alleen het opkuisen is voor ons, en zelfs dat is er teveel aan …
nja die polen zitten hier zefls in gent…de immobilien die het studio-complex uitbaten waar ik huurder ben heben een klusjes man die oost-europeaanse ongure types de klusjes laat uitvoeren… gelukkig was ‘m er altrijd zelf bij zodat ik het problem konuitleggenin eht nederlands, de anderen verstonden niets zonder dat hij het vertaalde…
en er wootn hier ook een soort schilder met een poolse nam en zijn werkvolk bestaat ook maar uit rare jongens hoor, maar goed ze werken hard, mar ik vraag em af wat ze “onofficieel” doen als ze zo ’s nachts beginnen samentroepen…
comletely of topic, succes met uw beerput!
Jeetje, veel suc6 ermee!