“Edelweiss, Eeeheedelweiss…” zing ik, en ik probeer heel hard om me de nederlandse vertaling te herinneren van het liedje uit The Sound Of Music. Of toch hoe het werd vertaald in ons schooltoneelstuk in 1993, waarin mijn leraar Latijn het zong in zijn rol van kapitein Von Trapp.
“Spieiegelbeeeld van de steeerrehen, tussen zon, sneeuw, en ijs… ‘k Groehoet je vriend’lijk van veeeerre…”. Ik zing het uit volle borst aan mijn kant van het bed, apetrots omdat ik meer dan tien jaar later nog steeds weet hoe het gaat. Naast mij hoor ik Youri bijna onhoorbaar grinniken.
En sinds dat moment noemt hij me Kroetje Vriendelijk.
Fijn is dat.
Kinderlijk-naÔef ontroerend, Lilith, te lief & simpel voor deze gore grotemensenwereld. Je peperkoekenhuizeke blaakt (Èn kraakt) in zijn vage voegen van voorspelbare breekbaarheid.
zing ze,
Marlon
Waauw Marlon, wat moet jij veel meegemaakt hebben om zo cynisch te worden.
Ik zing zo’n drietal uur per dag, aldus mijn grove schatting.
Kroetje Vriendelijk? :)
‘Kroetje’is naast ‘moederkoek’ & ‘koekendoos’ zomaar eventjes het misselijkmakendste woord ter wereld.
Maar het komt van ‘k Groet je.
Het is zo niet duidelijk, man. :cry:
Ik kan niks klaar en duidelijk uitleggen. (n)
@tom:
veel meegemaakt? ja, dat zou wel eens kunnen.
heb je mijn vrouwen al eens bekeken, wel dan?
slaap ze,
marlon.