Het was Youri die me het stukje aanwees: een interviewtje in de Netwerk van deze maand met Bart Cabanier. Youri leest voor:
En indeeders, Bart Cabanier is niet enkel een gewaardeerd blog-collega, in een ver verleden was hij ook nog eens mijn stagebegeleider bij het ter ziele gegane Planet Internet. En het stukje in netwerk takes me back.
Naar de Rijnkaai, waar het gebouw van Planet Internet gevestigd was en waar ik elke morgen samen met mijn collega stagiairtjes en een in boeken verzonken smintjes uit de bus stapte richting lift, als ik me niet vergis naar de zevende verdieping. De berichten dat het einde van de PI-redactie waarschijnlijk zeer nabij was waren toen al doorgedrongen bij iedereen, maar ik herinner me ondanks die berichten vooral een werksfeer die ik later nooit meer ergens ben tegengekomen. Jammer genoeg. Het was jongens onder elkaar, zoiets, en het feit dat ik er drie maanden stage heb gelopen terwijl de wereldbeker voetbal van 2002 juist bezig was maakt mijn herinneringen enkel maar beter.
Om vijf uur ’s morgens opstaan (als student, jawel!) om om zes uur de trein vanuit Gent te nemen en om zeven uur met veertig man voor een groot scherm chocoladekoeken te eten en voetbal te kijken. Die ene sukkelaar op de sportredactie die naar de wedstrijd moest kijken die tegelijkertijd werd gespeeld, want er moest verslag uitgebracht op de website. En hoe hij bijna niks hoorde omdat wij met chocoladekoeken naar datzelfde scherm gooiden toen we er toch nog uitlagen tegen den Brazil. De zware gevechten met Planet Internet-stressballen die door de enorme redactieruimte vlogen, en hoe er dan altijd wel iemand was die Jennifer Jennings door de boxen van zijn pc liet galmen. Hoe vrijdag altijd AC/DC-dag was, en ik heel de dag op collega’s moest kijken die sjofele jeansjasjes droegen met een om ter grootst AC/DC-logo op. En die het nog meenden ook.
Ik heb me zodanig geamuseerd bij Planet Internet dat ik het mezelf daarna een beetje moeilijk heb gemaakt. De arbeidsmarkt is sindsdien nooit meer zo leutig geweest, de middagpauzes nooit zo hilarisch en de bokes met Marmie-choco nooit meer zo lekker. Het lijkt honderd jaar geleden, en na even tellen blijkt het drie jaar en half. Misschien is dat nog het ergste van al.
Planet Internet staat bij mij gewoon gelijk voor de kennismaking met het Internet. Waarom weet ik niet meer. Maar op ÈÈn of andere manier was er opeens dat Planet Internet in mijn professioneel leven en dat was per definitie via internet. Tja, toch raar hoe dat iemand vanuit zijn geheel eigen belevingswereld raakvlakken kan hebben met onbekenden. Ook wel mooi om wat over te mijmeren.
Geef toe, als je dat leest, wÈÈt je gewoon waarom ze ter ziele gegaan zijn …
Zeer mooi stukje is dat. Ik wou zo dat ik ook bij Planet Internet had gewerkt. En ik houd niet eens van voetbal!
Niet te enthousiast, Elias, ÈÈn en ander mocht er ook het daglicht niet zien, nietwaar Lilith?
Het was plezant ja.
Ik ben er ook ooit eens geweest. En er hing inderdaad een leuke sfeer. (voor diegene die daar werkten : ik was degene die de wedstrjd van Jan Verheyen (“meest wansmakelijk scenario”) won en het filmpje “Shit Happens” opnam).
En ik was ook een geregelde bezoeker van de site.
‘k heb ook nog stage gelopen bij PI.
Iedereen lijkt te daar geweest te zijn hier! :-)
Aha! Ik was toen rekwisietenman bij dat filmpje (lees: de glazen plaat vasthouden waar de “kots” overgegoten werd) :-)
’t Was inderdaad heel leuk…en de reden dat de hele site ter ziele is gegaan is niet de leuke sfeer en de bijhorende pauzes. Zelden zo’n combinatie gezien van goede collega’s…die elkaar nu nog steeds opzoeken (Met probleem dat ze alemaal ergens aan’t werk zijn en vaak niet vast te krijgen zijn). Met een X-pi’er is het steeds aangenaam werken.
Pi was slachtoffer van het steeds wederkerend cyclus van: we moeten wel content/geen content doen…waardat elke provider steeds doorgaat (Telenet, Skynet,…), en waar ze nog altijd niet uit zijn btw.
Voor blijft dat ook nog steeds een topper die Planet jaren… veel lol gemaakt,veel gefeest ,veel geleerd, … en het feit dat er nog een groot deel van die collega’s nauw aan elkaar hangen zegt genoeg!
En natuurlijk weet Marlon Vanco er weer het fijne van…of beter: probeert ie met zo’n open comment heisa te maken. Mijn wens voor 2006 is dat die fijne man een leven krijgt op zichzelf, en niet via anderen…