Met een hoofd dat nog nabonkt van een uurtje kerstshoppen wandel ik de gang van ons appartementsblok in, richting brievenbussen. In mijn tas twee doosjes haarkleuringsmiddel, een flacon van mijn lievelingsparfum en een nieuwe bh. Ik vind: tijdens de kerst mag je jezelf wel eens belonen voor het jaar dat was. (lees: je voornemen om twee bh’s te kopen, en dan uiteindelijk stranden bij ÈÈn bh die drie keer zo duur blijkt als wat je van plan was uit te geven aan de twee bh’s samen. Omdat je even vergeten was dat je geen standaard cup-maat hebt, en dus gedoemd bent om astronomische bedragen neer te tellen voor een kledingstuk dat zo goed als niemand ziet. Hebben alle vrouwen die hun borsten laten vergroten daar wel al eens bij stilgestaan? Ik dacht het niet. Maar het is wel een schoontje!)

Ik zie een enorme envelop liggen en vloek binnensmonds omdat iedereen altijd enorme enveloppen krijgt en ik alleen rekeningen. Tot ik mijn naam op de envelop zie staan. De envelop is zodanig enorm dat ik er met een beetje moeite zelfs een gewatteerde bh uit zou kunnen knippen. En hij komt uit Amerika, dat zie ik ook. Er schieten honderd spannende scenario’s door mijn hoofd, want ik heb niks besteld ofzo en ik herinner me niks dat met enveloppen en Amerika te maken heeft.

Willeuh jullie et echt weejteuh?

Een boek voor dummies, uhuh.

En kent u deze nog?

Er zat wel geen brief bij, maar al de rest is waar!