Ons appartement is verhuurd. Het appartement dat u en ik alreeds twee jaar kennen als “the crib”. De geweldige crib, met vaatwasmachine, een open keuken, glazen deuren waar iedereen al is tegengelopen, behalve wij, en aan een straatje zo rustig dat het enige lawaai komt van de vogels die op het water er vlak voor landen. De crib van onze droowmen, ergens begin 2004.
“Dus jullie gaan hier weg eind februari?” krijg ik zomaar ineens voor mijn voeten gegooid van de mevrouw die het van ons overneemt. Ze staat in onze living en meet onze muren op, en onze ramen en alles. Het lef!
“Maart”, zeg ik stilletjes,“we zijn weg op 1 maart”.
Het begint pijnlijk hard tot me door te dringen dat februari maar 28 dagen telt, en die dagen maar 24 uur. Dat ik binnen een kleine twee maanden niet meer zal thuiskomen in een proper, warm appartement, maar in een stofferige, vloerloze woning waar de dingen ’s nachts waarschijnlijk geluid maken. Als we er tegen dan (na tien verwoede pogingen) in slagen om bij onze electricien een definitieve datum af te dwingen, in plaats van een “jamaarja, ik moet ook nog daar en daar gaan installeren. *zucht* Een datum, jamaarja. *zucht opnieuw* Ja hastn, ja, en tegen wanneer moeten jullie er weer in? Maart? Oeie, ja *zucht*“.
Het zou fantastisch zijn als iedereen vanaf het moment dat de electricien is geweest ook nog eens begint met op tijd te komen, in plaats van zonder gËne gemiddeld anderhalf uur te laat. Op die manier halen we heel misschien nog onze verhuisdeadline naar een enigzins bewoonbaar huis met nieuwe elektriciteit, geplaasterde muren die geinjecteerd zijn tegen opstijgend vocht en verwarming. Dat het dan nog maanden wachten wordt op het vooropgestelde parket kan me op dit moment zelfs weinig deren, zolang we maar niet op straat belanden als echte meisjes met zwavelstokjes en zwaar aan de drank geraken en al.
Maak je maar geen zorgen lilith. Mocht je toch even geen dak meer boven je hoofd hebben, dan heb je nog altijd het nummer van die vriendelijke Amerkaanse mormoon toch.
Hoe graag ik ook op een dag naar een eigen stekje zal verhuizen, ik vrees ook dat de laatste keer achterom kijken naar de plek waar je je eerste liefdesnestje nestelde met een kleine pijnscheut zal zijn.
Ik ben zo eens verhuisd naar een woning zonder stadswater, of enig ander stromend water.
Dus ook geen chauffage, geen deuren beneden en geen vloerbekleding boven.
Water kwam van bij de buren met een tuinslang.
En ik had 2 maanden extra gehuurd hÈ.
Anyway het is verhaal om tegen de achterkleinkinderen te vertellen: vroeger hastjs adden wieder zelfst geen loapend woatre …
Ok, zonder dat ik ooit zelf gebouwd of gekocht heb, kan ik uit talloze verhalen van vrienden die dat wÈl gedaan hebben slechts ÈÈn ding concluderen:
Stielmannen zijn ALTIJD te laat … die gastn pakken zodanig veel werk aan dat ze niets op tijd kunnen afwerken, maar toch nooit zonder welk vallen. Hou er dus rekening mee dat niks op tijd gaat afgeraken enzo …
Mjah , ik kan me wel voorstellen dat als er zo een wild vreemde mevrouw u muren en ramen aan het op meten is in het appartement dat je nu nog het uwe kan heten, maar strax het hare is echt niet fijn is. Maar ik weet zeker, eens jullie huis volledig inorde is je het nooit meer zal willen ruilen voor dat appartementje
groetjes
Jeetje, ik zou niet graag in je schoenen staan, eigenlijk. Het angstzweet breekt me nu al uit. Maar het komt allemaal wel goed. Hopelijk zonder maagzweren ;-)
Als de nieuwe crib klaar is, kom ik graag eens een kijkje nemen… Ik zal dan nog eens een quiche bakken. Oh wacht… Youri lust dat niet… Pizza ook goed? ;-)
Moeilijk is dat ja, bepalen welke rauwe waarheden je je lezers wel en niet voorschotelt.
Ik ben voor zo rauw en waar as can be.
Go Lilith! Go!
Oeps, in verkeerde commentvenster. Surry!
ixsmcyfh zpfxhnev ipvahlwzt ylgsktu ckgi uelsvdrhk khnqwxpgm