Hoe enthousiast ik er even geleden ook ben ingesprongen, er is toch plots dat moment dat alle verbouwingswerken mij gestolen kunnen worden. Dat ik het stof beu ben dat zich elke keer weer een weg weet te banen naar mijn wimpers, oren en neus, en zodanig plakkerig is dat het me alle moeite van de wereld kost om het volledig uit mijn haar te krijgen. Dat ik droom van een woonkamer die niet ruikt naar datzelfde muffe stof, en er niet uitziet alsof er net een atoombom in ontploft is. Dat ik alle stellingen en kruiwagens en spades er met een enorme boog uit zou willen katapulteren.
Op dat soort momenten is het goed dat ik een stofmasker op heb. Want dankzij de geluidsdempende kracht van die dingen klinkt zelfs mijn ergste beuheidsaanval als liefkozend gefluister.
Een grote valkuil komt ook nog wanneer alles leefbaar is gemaakt. Als je er in principe in *kunt* wonen. Tegen dan is het verbouwen en schilderen je zo kotsbeu dat je denkt: dat kan nog wel even wachten. En voor je het weet woon je twee jaar in een huis waar de kaders nog niet ophangen en waar het tabletje voor boven de lavobo nog steeds niet is geÔnstalleerd. Het werkt op uw zenuwen, maar er korte metten mee maken: ho maar.
Same here eigenlijk een beetje. Wij zijn dan wel al van in september bezig, maar zo’n beetje ‡ rato van een weekend per maand ofzo :-) We gaan dus niet zo snel als de meeste mensen, maar we hebben dan ook niet zoveel haast als de meeste mensen. En wat i. over de valkuil na het verhuizen vertelt: daar ben ik me ten zeerste bewust van en ik ben er dan ook zeer goed op voorbereid. We hebben trouwens al geoefend in ons huidige nieuwbouwappartement: daar wonen we al van april 2004 zonder verf of kaders aan de muren… :-D