Toen leaf en ik gisterenmiddag broodjes gingen halen voor onze harde werkers en in de stad mensen zagen die door winkelstraten liepen en dingen dronken in tea-rooms kwam het besef hard aan: wij maken al een lange tijd geen deel meer uit van het gewone, dagelijkse leven. En toch blijft dat leven ook zonder ons gewoon doorgaan.

De enige winkels die wij de laatste weken hebben gezien zijn de supermarkten waar we aan een razend tempo doorvliegen om toch maar zo weinig mogelijk tijd te verliezen, de Brico Plan-it en het winkeltje waar we onze huishoudapparaten hebben gekocht. De laatste keer dat ik een tea-room of andere drankaangelegendheid van binnen heb gezien moet ergens eind 2005 geweest zijn. Ik heb geen idee hoe de nieuwe collectie eruitziet in de winkels waar ik vroeger wekelijks wel eens binnenwandelde, de solden zijn ook al grotendeels aan mij voorbijgegaan en mijn flesje Gucci-parfum is al twee weken leeg en ik heb nog geen tijd gevonden om ergens een nieuw te gaan halen. Om van mijn kapsel maar te zwijgen, dat al van voor nieuwjaar dringend moet bijgewerkt worden, maar waarschijnlijk nog een maand of twee in deze twilightzone zal blijven hangen. En hangen doet het.

Deze week dient heel ons hebben en houden nog in dozen worden gepropt (want ook daar hebben we nog zo goed als geen tijd voor gehad), de kat moet op vakantie naar mijn ouders, wij op vakantie naar youri’s ouders, ondertussen worden alle mansmensen ingeschakeld om alles dat nu nog in de crib staat boven in de nog onbewoonbare nieuwe crib te gaan zetten, in de oude crib moet nog ’t een en ’t andere herschilderd worden en ondertussen heb ik nog acht artikels te schrijven en foto’s te vinden tegen volgende week woensdag. Naast mijn ander telemarketingwerk, dat spreekt. Ow, en heb ik al verteld dat onze elektricien erin geslaagd is om dit weekend ziek te vallen, waardoor alles dat al veel te laat was nog eens opschuift naar nog later?

Als u mij dus even niet meer hoort: dat is zowat de reden. Er is evenwel ÈÈn groot voordeel aan deze madness: ik heb nog geen tijd gehad om emotioneel te worden over het verlaten van de eerste crib die youri en ik ooit deelden. En het zou mij verbazen als die tijd er nog komt.