Ik kan niet ÈÈn keer om iets lachen. Onmogelijk.

Als ik lach, dan is dat altijd minstens twee keer, en vaak nog veel meer.
Ik vind het dan ook ronduit fenomenaal dat de meeste lachers ÈÈn keer goed doorlachen, en er dan gewoon mee stoppen. “Wahaaaahaaaha, hups, en nu weer over tot de orde van de dag, hoor! ”
Dat lukt mij dus nooit.

Terwijl ik de eerste keer om iets lach sla ik het onderwerp op als een filmpje in mijn hoofd.
En als iedereen uitgelachen is, dan speel ik het filmpje weer af.
En weer.
En nog eens.
Zo lang tot ik me gierend van het lachen moet excuseren om zoveel silly uitbundigheid.
Hoe ik dan ook mijn best doe om niet meer te lachen, het gebeurt toch.
En heel soms komen de filmpjes uren later nog bovendrijven, zodat een lachbui wel heel erg ongepast wordt ineens. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik in een overvolle en toch doodstille treinwagon plots superhard mijn best moet doen om een giechel te onderdrukken.

Dus toen iedereen zondagavond al lang klaar was met lachen om die ene verspreking van Paul D’hoore, toen bleef ik maar doorgaan. Maar geef toe, Paul: Porsche Brisna zeggen als je Pierce Brosnan bedoelt is er echt helemaal serieus over.