Elke keer ik mezelf erop betrap dat ik op een beurs aan het rondlopen ben besef ik dat ik eigenlijk absoluut niet graag op beurzen rondloop. Toch word ik op onweerstaanbare wijze aangetrokken door sfeerbeurzen, interieurbeurzen, rijkemensenbeurzen, bouwbeurzen, hondenbeurzen, horecabeurzen, enzoverder. Sterker nog : ik denk dat het Autosalon zowat de enige beurs is in dit land waarvan ik nog niet minstens overwogen heb om ernaartoe te gaan, om de simpele reden dat ik auto’s nog minder interessant vind dan beurzen.

Na elke beurs neem ik me voor om er geen meer te bezoeken, en ik herinner me dat voornemen maar weer als ik op een volgende beurs aan het rondwandelen ben. “Shiet, ek gieng toh gin beurze mi doen?” zeg ik dan, maar dan is het vaneigens te laat en ben ik al lang weer naar binnen gelokt door posters die me doen geloven dat deze beurs anders zal zijn. Inspirerend bijvoorbeeld, of verrassend. Met veel chance zelfs interessant!

Dus toen we twee gratis kaarten konden bemachtigen voor Sfeer in Flanders Expo liep ik er weer met open ogen in, verblind door het leuke bloemetjeslogo en de belofte van inspirerende stands vol voorbeeldinterieurs en de gedachte dat de beurs me zou kunnen helpen bij het beslissen van de kleur voor de slaapkamer. Ik zag Youri en mezelf al dollend tussen fijne inspirerende interieurs dartelen en wijzen naar fijne inspirerende interieurs en ik hoorde ons al dingen kirren als “dat lampekaptje!” en “oh mens, die gordijntjes zijn echt keigraaf”. Hoewel we af en toe wel naar iets hebben gewezen dat best oke was hadden we bij nader inzien weer een paar zaakjes schromelijk over het hoofd gezien die de hele beurs-experience voor ons meestal redelijk teleurstellend maken.

• op de gemiddelde beurs komt zoveel volk af dat de tocht van de parking naar de beurs ervoor zorgt dat je al zeer hebt aan je voeten nog voor je het eerste standje ziet. Standje! Aahaahaaah!
• met wat geluk aan onze zijde bestaat tien procent van de standjes uit koopwaar die mits enige creativiteit binnen ons interesseveld ligt. De rest bestaat uit standen voor zwembadpompen, buizen voor vloerverwarming, nieuwe scandinavische silicone en matrassen vol biologisch geteelde geitenharen uit Bejing.
• op beurzen wordt nog harder gestookt dan in het gemiddelde bejaardentehuis. Honderden beursgangers met actieve zweetklieren bevorderen mijn beurs-experience dus niet.
• van slenteren krijg ik zeer aan mijn voeten. Terwijl ik in de eerste hal nog mijn best doe om goed rond te kijken ben ik diegene die in hal vier zo snel als mijn voeten het nog aankunnen langs de standjes snelwandel om er vanaf te zijn
• beursgangen brengen mij in de war. Ik weet na drie minuten al niet meer of we van links of van rechts kwamen, of we die hal al hebben gedaan of niet, en hoe het komt dat we maar niet dichter geraken bij die ene stand die ik wel wil zien. Voorgeˆrchestreerde beursgangen waardoor je maar ÈÈn richting kan volgen maken me dan weer zenuwachtig, omdat ik niet kan voorspellen hoe lang ik nog moet wandelen. Misschien wel veertig jaar. *staart in blogcamera*
• ik ben zodanig bang dat ik zal vastgegrepen worden door zo’n gladjakker van een verkoper dat ik zo ver mogelijk van interessante beursstandjes wegblijf. Hoe groter de boog rond het standje, hoe geruster ik ben.
• wat beurzen bezoeken dus eigenlijk redelijk nutteloos maakt voor mij, I kneuw

De volgende keer dat ik het in mijn hoofd steek om naar om het even welke beurs te trekken, al was het een beurs voor roze fuzzy dingetjes of puppies: sla mij keihard met een bot voorwerp uit het gamma van Frohmann.

On a brighter note: vanaf volgende week blog ik weer enkel over bloemetjes en Diddl-beertjes.