De laatste dagen heb ik mezelf een paar keer ondergedompeld in het warme gevoel dat “de goeie oude tijd” heet. De eerste keer hoorde ik een nummer van Soul Asylum voorbijkomen op de radio en moest ik denken aan de tijden in mijn leven dat mijn vrienden langer haar hadden dan mijn vriendinnen. De jaren zeventig, het was aglijk een schonen tijd. De tweede keer groef ik in mijn geheugen onder het mom van een blogstokje, en ik kwam daar zoveel hilarische en minder hilarische situaties tegen dat ik er week van werd. Toen kreeg ik als bij wonder plots een mail van oude vriend B. die ik al zeker vijf jaar niet meer gezien of gehoord had (en dat is een ware schande!), met daaronder een URL die leidde naar een website met foto’s van oude vriend B. en zijn huidige bezigheden als DJ zowaar. Gedachten als “dammit, oude vriend B., wij moeten dringend nog een keer samen alcohol gaan drinken” schoten door mijn met nostalgie gevulde hersenpan.

Hoe langer ik met de moed der wanhoop in het arbeidscircuit meedraai (en lord knows dat het mijn kloten uithangt), hoe harder ik besef dat ze dungezaaid liggen, de mensen waarmee je kan lachen tot je erbij bleit en bij kan bleiten tot je weer moet lachen. En toch is het zo makkelijk om die mensen plots uit het oog te verliezen terwijl je met zijn allen iets anders aan het doen bent. Oude vriend B. en ik zijn duidelijk in andere richtingen geÎvolueerd, maar hell, ik herken op de foto’s nog steeds heel veel dingen die in vijf jaar evolutie niet meer zijn weggegaan. Een typische blik, iets aan een houding, allemaal dingen die ik eigenlijk een beetje vergeten was en mij nu terug katapulteren naar het einde van de twintigste eeuw.

En het waren net die nostalgische overpeinzingen die ertoe hebben geleid dat ik een uurtje geleden mijn telefoon heb gepakt en gebeld heb naar een uit het oog verloren kotgenoot. Een beetje onder de noemer van een lang geleden beloofd interview, maar ook gewoon, om te weten hoe het was. En het was geweldig fijn, en tegelijk amazing om te beseffen dat je na een drietal jaar complete windstilte nog steeds zo makkelijk een eind weg kan lullen met iemand als de basis oke was.

Ik weet wel zeker dat iedereen een handjevol mensen heeft waar het ooit fantastisch goed mee klikte, en die nu omwille van verschillende redenen van het toneel zijn verdwenen. Er bestaan dagen om secretaressen te eren, aan de aarde en AIDS te denken, weken om bossen te bezoeken en weekends waarin monumenten the next best thing zijn, en dan vind ik het doodjammer dat er niet zoiets bestaat als “neem eens contact op met een oude vriend”-dag. Want neem het van mij aan: het kan serieus deugd doen om plots een stem te horen uit een tijd waarin alles een stuk simpeler was, bijvoorbeeld.

Ik zeg: beste lezers van tales from the crib, denk even na over vroeger. Over vriendjes en vriendinnetjes, mooie herinneringen en herhalingsbeurten van Frans, en wie er toen naast u zat. Wordt het niet eens tijd om te checken of bepaalde mensen nog even fijn zijn als ze toen waren? En zou het geen cool idee zijn om een line hun way te droppen in de vorm van een mail, brief, telefoontje ofzo? Iets heropstarten is zoveel geestiger dan van nul beginnen, y’all. Doedet dan! En laat een keer weten hoe het geweest is. Er is vanavond toch niks op tv en al.