Youri’s ouders zijn op weekend, en aangezien ik vanmorgen al vroeg wakker was was ik de eerste die oog in oog kwam te staan met Kenzo, de neurotische huismops.

Het moet gezegd: Kenzo de neurotische huismops is een redelijk clever ding. Alles dat hij aan looks en enthousiasme moet inboeten (de hond van mijn ouders is like honderd keer mooier, enthousiasmer, en ook liever) haalt hij op door trukjes te doen die Youri en de rest van het gezin hem door de jaren hebben aangeleerd. Zo kan hij indien gevraagd eigenpotig een openstaande deur dichtdoen, gaat hij een beertje halen als je om een beertje vraagt, een oude schoen als je om een oude schoen vraagt, en ja hoor, zelfs een (plastieken) worst als je om een worst vraagt. Daarnaast kan hij ook blaffen op commando, pootjes geven en geweldig zagen.

Neurotisch gelijk zot is hij. En totaal pavloviaans ingesteld.
Toen ik vanmorgen nietsvermoedend de woonkamer inkwam werd mij razendsnel duidelijk gemaakt dat hij vanalles van mij verwachtte waar ik absoluut geen weet van had. Eerst werd ik half besprongen, waarop hij zich ook nog eens ostentatief begon uit te rekken tegen mijn knie, daarna werd ik resoluut richting tuin geduwd voor het obligatoire ochtendplasje, na het ochtendplasje een duw richting waar de koekjes staan, en toen hij een koekje had gekregen had ik een contente hond verwacht die in de zetel zou liggen slapen, maar zijn geduw en gehijg maakten duidelijk dat mijn taak nog niet gedaan was.

Hij wilde nog iets.
Na vijf minuten duw- en trekwerk kreeg ik door dat ik zijn rollebol moest vullen met friskies, zodat hij het ding all over de woonkamer kon duwen en alle friskies kon opsloeberen. Zo geschiedde.
Nadat de volledige inhoud van de rollebol opgesloeberd was was het nog niet voldoende, apparently.
Een kwartier aan een stuk probeerde Kenzo de neurotische mops mij vanalles te tonen, te vertellen en duidelijk te maken door tegen me aan te springen en de deurposten naar de vaantjes te scharten.
Ik snapte er geen reet van. Maar Kenzo, hij deed neurotisch voort.

Bijna had ik mezelf of Kenzo uit het raam van de bungalow gesmeten, toen Youri mij kwam redden door te vertellen dat ik iets vergeten was. Het zoek-de-brokjes-spelletje. Hij zou met Kenzo naar buiten gaan, en ik moest een tiental hondenbrokjes verstoppen over heel het huis. Die el Kenzo dan weer opsloeberen zou. Ik heb het nog gedaan ook.

Dat ik daar zelf niet was opgekomen, om fucking kwart na negen ’s morgens.