Voor ik aan een rondje losbarsten in teleurstelling begin: geweldig bedankt aan iedereen die gisteren de moeite heeft genomen om mij een mailtje te sturen of via de commentaren duidelijk te maken dat ze mij geen ongelooflijke tamzak vinden die te leeg is om gezond te eten, ofzo. Ik heb nog niet op iedereen kunnen antwoorden, maar dat wil in geen geval zeggen dat ik het niet enorm heb ge‰pprecieerd.

Aan alle mensen die zelf niet zo goed in hun vel zitten en een gastric bypass of andere operatie overwegen: ik ben gerust bereid om mijn verslag vanaf de operatie pretty gedetailleerd online te zetten, alleen ben ik er nog niet uit of tales from the crib de ideale plaats is voor gewichtstabellen en BMI-berekeningen. Ik weet dat dat boven alles de dingen waren die ik wilde weten van andere mensen die dergelijke operatie hebben ondergaan, en al sta ik niet te popelen om iedereen mijn startgewicht en graad van fatness mee te geven, ik snap dat het andere mensen evenveel kan helpen in hun beslissing als dat bepaalde verhalen en cijfers mij hebben geholpen. Wordt dus zeker nog vervolgd.

Ook grappig: gisteren heeft tales from the crib voor het eerst in de geschiedenis de kaap van de duizend hits per dag overschreden, het heeft dus wel iets gegeven, dat grijs stukje. Waarvoor dank ook, ik ga het zeker inkaderen om te tonen aan mijn kleinkinderen als ik in een oudemanhuis zit en nog maar drie hits per dag scoor via de way back machine.

En dan trek ik nu even het vat van totale teleurstelling open, als het niet geeft.

Alles was klaar om dit weekend te verhuizen. Het enige dat nog moest gebeuren was de loodgieter die het water en sanitair kwam aansluiten, en aangezien die kerel toevallig vorige week in verlof was zou hij dus zeker deze week komen. En als ik zeg zeker, dan was het ook zeker, want hij wist dat wij dit weekend zouden verhuizen. Heel de week heb ik met een knoop in mijn maag gelopen (waarom moet ik me dan eigenlijk nog laten opereren, zeg?! Wahahaa!) omdat ik die afspraken van stielmannen ken, maar hij had het zo erg beloofd dat het toch eigenlijk niet anders kon dan dat hij zou komen. Aangezien we hem maar niet hoorden hebben we vanmorgen zelf gebeld: hij komt dinsdag. Ja kijk, hij is nog bezig op een andere plekke en het gaat echt niet anders kunn’n.

Waaaaaargh! Dinsdag als in de dinsdag die niet meer in deze week valt. Wat is er gebeurd met afspraken die afspraken zijn, en waar je geen wiskundige formule op moet uitoefenen om te weten wanneer hij dan echt komt, joengne?!

Resultaat: we kunnen weer nog niet in ons huis gaan wonen, zodat mijn wilde plannen voor volgende week (nog een hele hoop verse groentjes in soep te laten veranderen zodat ik die na mijn operatie maar uit de diepvries te halen heb, bij voorbeeld) samen met een hoop andere dingen in het water dreigen te vallen. En ik zou toch graag al even in ons nieuw huis hebben geslapen voor ik geopereerd word, zodat het al enigzins bekend terrein is als ik uit het ziekenhuis kom.

Aber nein!

EÈn voordeel aan zoveel dingen aan je hoofd hebben: weinig tijd om te beseffen dat ik volgende week deze tijd al ergens lig te kwijlen op een operatietafel.