Drie weken na de operatie ondertussen, en mijn leven begint weer op zijn normale plooi te komen. Het draait niet allemaal meer om de volgende maaltijd en hoe ik die zal doorkomen, integendeel: eten begint zelfs iets te worden dat ik doe omdat ik moet, niet omdat ik er zoveel zin in heb.

Ik heb de puree achter me gelaten en begin meer en meer met vanalles te experimenteren. Zolang ik traag eet en goed kauw kan dat geen kwaad. Pasta lukt me zonder problemen, net als tomaten, en voor volgende week staat er een kippenworstje op het menu. Benieuwd wat dat zal geven. Verder wil ik zo snel mogelijk weer beginnen met het eten van fruit, want dat mis ik nog veel meer dan al het ongezond eten samen. Ik zou moorden voor fruitsla.

Wel twee keer iets vreemds meegemaakt deze week. Toen ik bij wijze van ontbijt een beschuitje met suikerloze confituur wilde eten voelde ik na ÈÈn hap hoe mijn keel zich langzaam begon te sluiten, als zou ik stikken. Ik nam nog een hap, en opnieuw datzelfde gevoel, waardoor ik echt gigantisch mijn best moest doen om het doorgeslikt te krijgen. Bij het eten van erwtjes en worteltjes uit een bokaal exact hetzelfde zeer beangstigende gevoel gekregen, zodat ik onmiddellijk moest stoppen met eten. Wat bleek? Bij het checken van de labels merkte ik dat er bij zowel de beschuiten als de erwtjes en worteltjes suiker toegevoegd was. Ik vind het zeer vreemd dat mijn lichaam dat al na ÈÈn keer slikken weet, en zo in het verweer gaat. EÈn ding is zeker: er werd geen tegenspraak geduld. Het was of stikken, of met onmiddellijke ingang stoppen met eten…

Het afvallen gaat het ene moment beter dan het andere, maar dat komt doordat ik elke dag vol hoop op de weegschaal spring, en dat is dom. De meeste dagen gebeurt er namelijk niets, en aangezien ik me compleet blind staar op succesverhalen van andere GBP’ers die vijftien kilo afvallen op tien dagen ben ik dan alleen maar dik teleurgesteld. Als ik dan kijk over de drie weken dat ik geopereerd ben dan moet ik wel toegeven dat een verlies van bijna negen kilo eigenlijk een fantastisch resultaat is dat ik nooit had kunnen bereiken zonder operatie. Conclusie? EÈn keer per week op de weegschaal, lilith, en niet drie keer per dag…

Het leukste is dat iedereen plots begint te zien dat ik afgevallen ben. En dan bedoel ik ook echt iedereen. De laatste stoppen-met-rokenvetrollen zijn inmiddels al weer verdwenen, en ook in mijn gezicht is er al een opvallend verschil. Ik voel me in elk geval al een stuk slanker dan drie weken geleden, en dat is al heel wat om de zomer mee te beginnen. Youri heeft gisteren een paar foto’s genomen aan het strand, en ook daar zie ik al een heel verschil op. Ik kan daar werkelijk zeer gelukkig van worden.

De vragen van deze week:

hoeveel kilo wil je er eigenlijk af en hoeveel kost zo’n operatie eigenlijk?

Toen ik de eerste keer informeerde voor een operatie wilde ik vooral niet meer bijkomen, en zou ik al zeer content geweest zijn met een gewichtsverlies van twintig kilogram ofzo. Nu ik er meer over weet en de mogelijkheden ken weet ik dat je zo’n 70 ‡ 80 procent van je overgewicht kan verliezen met deze operatie. In mijn geval zou dit neerkomen op een verlies van (schrik niet) zo’n vijftig kilogram. Als ik daarna nog meer wil vermageren (om al mijn overgewicht kwijt te raken) dan kan ik dat door een dieet aan te houden en intensief te sporten, bijvoorbeeld.
De precieze kosten van zo’n operatie ken ik niet, maar ik word zo goed als alles vergoed omdat ik een BMI heb dat hoog genoeg is om aan te tonen dat ik binnen dit en enkele jaren serieuze gezondheidsrisico’s zou lopen mocht het zo blijven.

hoe groot ben je eigenlijk? Ik vind dat je er op je foto’s helemaal niet te dik uitziet. Heb je echt ongezond overwicht of zit het ook gedeeltelijk in je hoofd? en is het gewicht dat je kwijt kan met gewoon te diÎten, of is dat ¸berhaupt niet mogelijk?

Ik ben 1m65 en heb echt ongezond veel kilo’s te veel. Een kilo of zestig om precies te zijn. Wat die foto’s betreft: het is een groot (fotografisch, maar ook gezondheids-)voordeel om peervormig dik te zijn. Mijn bovenlichaam is een stuk smaller dan mijn onderlichaam, en zo goed als al mijn overgewicht zit in mijn bovenbenen en billen. Het is de gezondste manier van dik zijn volgens mijn chirurg, al is dik zijn natuurlijk nooit gezond, maar het is niet zo dat mijn organen in het vet zwemmen, bijvoorbeeld, en ik heb ook geen dikke maag of buik die op mijn knieÎn hangt. Ik ben zelfs redelijk smal in die regionen.

Nog een voordeel: ik zie er niet uit als iemand met zestig kilo overgewicht. Ik weeg veel zwaarder dan mensen denken. De mensen die wel weten wat ik weeg (mijn lief, mama en broer, bijvoorbeeld) schrikken zich meestal een ongeluk als ze het cijfer horen, en gezien een beetje rekenvaardigheid jullie al een heel eind kan brengen jullie misschien ook. Het zit in de familie: het gewicht van mijn moeder (die helemaal niet zo zwaar is als ik) ligt ook een stuk hoger dan om het eender wie haar zou schatten. Wij troosten ons met het feit dat we waarschijnlijk zware beenderen hebben ofzo. :)

Ik kon het echt niet meer opbrengen om zestig kilo af te vallen, al heb ik het de laatste twee jaar wel geprobeerd, met wisselend succes. De gedachte aan jaren streng moeten diÎten zonder garantie dat ik die kilo’s er ook af zou kunnen houden was op een bepaald moment gewoon veel te overweldigend voor een klein meisje als ikzelf.

Nog vragen? Ik sta helemaal open!