Ik ben me ervan bewust dat ik dankzij deze post al mijn franstalige lezers in ÈÈn klap kan kwijtspelen, en ik kan nu wel liegen dat me dat geen barst kan schelen maar dan lieg ik. Ik heb mijn franstalige fanbase met bloed zweet en tranen uitgebouwd met postjes over Parijs en AmÈlie Poulain en ik wil ze graag houden ook. (Salut les copains!) Al was het maar om ooit veel geld te slaan uit tweetalige reclame-inkomsten op tales from the crib, par exemple. Als een franstalige lezer u dus komt vragen om dit stukje te vertalen, niet doen! Het is het allemaal niet waard.
Maar seriously though, het begint me tegenwoordig toch een eindje de spuigaten uit te lopen met die arrogante Fransen! Ik woon op een boogscheut van de Franse grens, dicht genoeg om een tripje naar de Auchan niet als een vakantie te zien en ver genoeg om niet op dagelijkse basis overvallen te worden door iemand die eist dat ik alle Kappa-shirts in zijn sportzak van Le Coq Sportif prop. Ook dicht genoeg om te weten dat het fungehalte van het Noorden van Frankrijk af te meten valt aan het percentage Franse nummerplaten dat je hier op een doorsnee dag telt. Ik schrik me kapot als ik plots een Belgische wagen zie langsrijden hier, dus mijn gok is: overdreven weinig fungehalte.
Voor zo goed als alles steken de Fransen massaal de grens over. Steek je hoofd binnen in Floralux (want geen bloemen in Frankrijk), Dupon Zoo (want geen goede kwaliteit honden en katten in Frankrijk), Bellewaerde en Plopsaland (want geen pretparken in Frankrijk), het gemiddelde ziekenhuis, om het even welke louche dancing of garage, en de voertaal is Frans. Aan de kust is de kans tegenwoordig zelfs groot dat je in een doorsnee Koksijdse of Oostduinkerke tea-room je bestelling enkel in het Frans kan doen, wegens garÁons die geen idee hebben dat “cola” wel eens “coca” zou kunnen betekenen.
Vorige week nog zat ik in de wachtzaal van mijn chirurg in het ziekenhuis van Kortrijk toen de zoveelste Fransman zich aanmelde aan de receptie en meteen in het Frans begon te praten. Zonder zelfs ook maar moeite te doen om dat misschien iets trager of duidelijker te doen dan in zijn doorsnee Noordfranse habitat, of even bij de Vlaamse verpleegster te checken of ze toevallig ook Frans sprak. Net hetzelfde toen ik nog op een Nederlandstalige helpdesk werkte: geen enkele Fransman vindt het zelfs maar nodig om aan te kondigen dat hij geen enkele andere taal dan die van zijn land spreekt, en dat dat toch eigenlijk maar jammerlijk en een beetje dwaas is gezien hij op regelmatige basis naar een ander land moet bellen. Als ik naar Brussel moest bellen voor dezelfde job moest ik steden en landen verzetten om iemand aan de lijn te krijgen die al eens van het bestaan van Nederlands had afgehoord, en nooit ben ik ervan uitgegaan dat iedereen mijn taal per definitie sprak, al had het eigenlijk wel zo gehoord.
Nog irritanter: ik kan tegenwoordig geen drie stappen meer zetten in Ieper zonder dat er een auto met Franse nummerplaat stopt om me in het Frans te vragen waar “Les immeubles Crack” zijn. Er zijn dagen geweest dat ik alle moeite van de wereld deed om in mijn beste schoolfrans de weg te wijzen, maar de laatste tijd ben ik compleet gedegouteerd door hun arrogantie en lukt het me niet meer. Na enkele minuten uitleggen aan welke carrefours ze links en rechts moeten begint mijn frank steevast traagjes te vallen: dit klopt helemaal niet, dat ik moeite sta te doen in hun taal terwijl zij een probleem hebben in een ander land. Drie minuten later stuur ik ze met een boosaardige inwendige grijns compleet de verkeerde kant uit, richting autostrade en richting Halluin en Englos, terwijl ik ze met de Franse slag uitzwaai als een bezetene.
Het zijn die kleine multiculturele dingetjes die mijn hele journeej goed kunnen maken.
Ik voel volledig met je mee! Ik heb 16 jaar in De Panne gewoond, daarna Oostende, dan 7 jaar Brussel en nu nog geen jaar in Mons.
Allemaal relatief dicht bij Frankrijk dus, behalve Brussel maar daar zitten andere Franstalige gevallen. Zelfs hier in WalloniÎ, waar ze nochtans de taal spreken, vloeken de mensen over hun arrogantie.
Het moet just lukken dat ik deze week toen ik naar Classic 21 aan het luisteren was, moest opmerken dat ze aan al die Engelstalige bands zo nen Franse draai geven. “Ah oui, c’Ètait Pienk Fluyd. N’oublions jamais leur disque Darrrrk Sait Of Ze Moon.”
Of azuentwuk. De jingle kondigt zo in kweenie hoe vettig Amerikaans ‘Claaassic Twenny-one’ aan terwijl de presentatoren bij Classique Vingt-et-un blijven zweren. Now I don’t know about chauvinism, maar het viel alleszins op :)
Tja. Beetje onze eigen schuld denk ik. We moeten nog maar iemand met een vreemde tongval horen en zijn al bezig in het frans, engels of duits ertegen. Maar we krijgen dan ook bij velen bewondering voor onze grote talenkennis, en dat is dan weer wel leuk.
Ik werk dus in Bellewaerde deze zomer en inderdaad, het blijft wennen aan Fransen die in mitrailleurtempo vragen (of, god behoede ons, smalltalk) op me afvuren en dan een wenkbrauw optrekken wanneer ik duidelijk maak dat ik hun taal niet zo heel machtig ben. Vriendelijk blijven natuurlijk, maar het blijft verlijdelijk om zo’n Franz bij ces lurves te nemen en te roepen “EYLA EYLA, C’EST VOUS LE TOURISTE ICI, HEIN!?!8”
*slikt nog een prozac en vertrekt naar zijn werk*
Eum, verleidelijk. Met een ei. Er is dus ook nog wat werk aan mijn Nederlands :(
@Broere Kenny : ’t is omdat de Fransen je doen lijden zeker ;)
Als er iemand tegen mij in’t Frans begint, zeg ik gewoon heel vriendelijk “‘k versta u nie wi”.
Kakkers.
Frans is nochtans behoorlijk eenvoudig: elk woord dat je niet onmiddellijk kan vertalen, vervang je door “truc”. Als je dus de weg wijst naar locatie X, zeg je: “et aprËs ce truc la, tu va ‡ gauche et la-bas est un truc comme Áa. Vous comprenez? Non? DÈsolÈ.”
bende zuurpruimen! alsof het je iets uitmaakt of er nu 10 dan wel 5869 Franse nummerplaten door je stad zwoeven. Wees blij dat onze economie draait door de Franstalige invasie in plaats van zo Vlaams Belangerig te reageren. Verdraagzaamheid jongens, verdraagzaamheid!
Beste mens erger je niet,
het gaat hem gewoon om het feit dat wij het niet zouden moeten proberen om hier over de grens naar de meneer in de crÈmekarre te gaan en “ÈÈntje met twee bollen pistache, en van de kleine gekleurde bolletjes alstublieft” te vragen. Terwijl Franstaligen er helemaal geen probleem in zien om dat hier wel te doen.
En ook: dat ik op gelijk welk terrasje aan de (volgens mij toch nog altijd vlaamse) kust iedere keer weer zeer nadrukkelijk “dankuwel” moet zeggen als ze mijn cola brengen, om niet in het frans aangesproken te worden.
Onze Noorderburen buiten beschouwing gelaten, kan ik me geen enkel ander land inbeelden waar we wel “eentje met twee bollen pistache en spikkels (zo heten die dingen)” zouden kunnen bestellen. Een nadrukkelijke “dank u wel” in plaats van een “merci” kost mij persoonlijke dezelfde moeite. So, why bother?
Vreemd hoe Lilith in Parijs de ‘verschillende nationaliteiten’ zo charmant vindt, maar er in Belgie lak aan heeft. Conclusie: leve de Fransen zolang ze “ginder” blijven?
Amen Lilith. Als bewoner van een grensstad kan ik je maar volledig gelijk geven.
Ge moet hier niet komen zagen als je niet weet hoe het is.
@mens erger je niet:
Ik doe dan ook mijn best om mij aan te passen als ik ergens kom waar ze mij niet verstaan. Fransen doen dat niet. D‡‡rover gaat het. Zelfs Japanners doen beter hun best.
@mens erger je niet en Youri
Inderdaad – het gaat hem niet om het feit dat er vele culturen happy samenleven ofzo, het gaat over de arrogantie van de Fransen die zich “in veroverd land” menen te bevinden en niet eens de moeite willen doen om misschien een beetje respect op te brengen voor een land, een taal en de mensen die er wonen.
Ik zat gisteren in Vrankrik en toen vroeg ik inderdaad ook een cola (in proper Frans natuurlijk), waarop die gast vraagt of ik “un coca” wil. Terwijl ik ja als antwoord gaf, had ik even zin om te zeggen dat het toch cola zou moeten zijn. Omdat cola een soort drank is, waarvan je dan bijvoorbeeld coca-, pepsi- en river-cola hebt als merken. Maar gezien ik nogal traag was door het vakantieritme, ben ik er maar niet over begonnen.
Ook fijn waren de eerste keren dat Fransen me in Kortrijk de weg vroegen ergens midden in de nacht. Ik kan ’s nachts na twaalven niet buitenkomen of een Fransoos stopt me om de weg te vragen naar “TasjËke”. De eerste heb ik onverwijld moeten laten verderzoeken omdat ik waarlijk geen idee had wat hij zocht. Pas toen de nacht daarna weer een Fransman naar tasjËk vroeg en me, toen hij de vertwijfeling in mijn ogen zag, ook meldde dat het om een dancing ging, daagde het me dat het om ietwat gore dancing “Da Shake” ging. En ik garandeer u, ik kan het hier niet zo vuil fonetisch schrijven als die mannen het uitspreken.
Sindsdien hebben we een soort van wedstijdje als we thuiskomen van een feest of barbecue ergens een gat in de nacht, en voorwaar, reeds 12 van de 14 keer kon ik de straat niet oversteken of er stond een dansgrage Frans naast me. Heden begin ik al uitleg te geven nog voor ze me kunnen vragen wat ze zoeken. Kijken ze even verwonderd, maar glimlachen dan als ze horen dat ze naar die keet worden verwezen.
Manneke, zwijgt me ervan. Ik heb net 14 dagen in Spanje gezeten en begod de hele dag niks anders gehoord dan Frans. Dat Spanje door Frankrijk geannexeerd is, wist ik eigenlijk al, maar dat het nog Èrger kon dan het vroeger al was, dat nog niet.
Ik was b.l.i.j., nee, positively happy, toen ik vanmorgen op de autosnelweg nog eens een Belgische nummerplaat zag.
Ik heb me ook voorgenomen om als er nog eens een (arrogante) Fransman/-vrouw belt naar mijn werk ofzo gewoon te doen alsof ik hen niet snap. Zij snappen mij ook niet.
De franstalige nederlandstaligen (lees franskiljons) in Kortrijk! Stukken erger.
Lees: perfect nederlandstalige mensen die doen alsof ze frans spreken om sjieker over te komen.
Hilarisch, want die onnozelaars kennen meestal alleen steenkolenfrans: bv. (in een pralinenwinkel) tva? c’est quoi? Btw? Aaaagh.
Als het regent: c’est pas grave, ce n’est q’une vlage. En het tafeltje naast ons vorige donderdag: moi je veux une coupe vers fruit!
Zonder verpinken, echt waar. En dan verontwaardigd en zuur kijken als ik onder mijn stoel lig van het lachen.
Ook gehoord ik Kortrijk:
“t’a vu ce pull? Ah oui, il a un schoon couleurke!”
“on va manger des pannekoeks?”
Anderzijds, dit weekend in de Ikea in Lomme (achter Rijssel): overal Nederlandstalige bordjes met info en zo. Je kan daar zelfs een volledig Nederlandstalige catalogus krijgen.
Alhoewel ik 4-talig ben zal ik me enkel in de desbetreffende taal uitdrukken wanneer de situatie het vereist, met name in de landen waarvan ik de taal machtig ben. Daartegenover staat dan ook dat ik in Vlaanderen enkel het Nederlands hanteer. Wanneer er blijk is van wederzijds respect en een Fransman moeite doet om Nederlands te spreken, zal ik hem echter met plezier in zijn moedertaal verder helpen. Groter zijn echter de problemen met de vele vrachtrijders uit Litouwen, Oekraïne, Polen e.d., die sinds de openstelling van onze grenzen massaal onze wegen overspoelen. Dan staan die daar met een briefje met enkel de naam van een firma op en verwachten dat je hen de weg perfect uit de doeken doet, terwijl ze blijkbaar nog nooit van een woordje Engels, Frans of Duits gehoord hebben. Gelukkig bestaan nog altijd een blaadje papier en een balpen om een plannetje te tekenen…