Toen ik gisteren de gordijnen van onze slaapkamer dichttrok en in ons kokend hete bed ging liggen wachten tot Youri uit de badkamer zou komen kreeg ik het plots erg benauwd. De kamer was op een paar minieme streepjes straatverlichting na pikdonker, en ik moest al vlug de lakens van me afschoppen wilde ik niet verdrinken in mijn eigen zweet. Die twee gewaarwordingen waren voldoende om mijn hartslag naar omhoog te laten schieten en mezelf te bedekken met een allesoverheersend dekentje van angst en tristesse.

Als kind was ik doodsbang voor het donker en de nachten in het bijzonder, en dus sliep ik met het licht aan. Als bij nachte alle lichten achter de ramen uitgingen dan floepte het mijne aan, en pas dan kon ik slapen. Viel het licht ’s nachts uit door een electriciteitspanne dan schoot ik wakker en huilde ik heel het huis bijeen, zodat er voor mijn ouders niks anders opzat dan heel de nacht bij een rillend kind te zitten met een zo fel mogelijk brandende kaars. En ik was geen drie jaar ofzo, ik was zeker negen.

Op een keer bracht mijn oma een nachtlampje mee uit het zuiden van Frankrijk, en aangezien ik mij op negenjarige leeftijd redelijk begon te schamen voor dat slapen met het licht aan en ik binnenkort op kamp moest met de Rode Valken gaf ik het een try. Hele nachten heb ik met grote, bloeddoorlopen ogen naar dat lampje gestaard tot mijn ogen gigantische champignons projecteerden op de muren van mijn slaapkamer. Maar het hielp uiteindelijk wel: na een paar weken was ik bijna blind en kon ik het aan om in het donker te slapen. De beste oplossing was: zo snel mogelijk in slaap proberen te vallen. Eens ik sliep had ik geen idee of het licht of donker was, en elke morgen was ik uitermate trots omdat ik mezelf weer door een donkere nacht had geslapen.

Het verhielp mijn slaapprobleem in elk seizoen, behalve de zomer. Zomernachten waren een ramp.

Mijn slaapkamer lag onder een plat dak, en het kon er in de zomer zo heet worden dat slapen simpelweg onmogelijk werd. Uren lag ik wakker in het donker met het gevoel dat mijn keel dichtgeknepen werd van de angst en ik de enige levende mens op aarde was die niet kon slapen. Soms was ik zo wanhopig dat ik stilletjes naar de badkamer liep om natte washandjes te gaan halen, en die hielpen wel eventjes tegen de warmte maar niet tegen slapeloosheid, en al helemaal niet tegen het allesoverheersende donker dat nog een uur of vier zou blijven hangen, op zijn minst. Ik heb me zelden zo alleen gevoeld als tijdens die afschuwelijke zomernachten. Heel de wereld sliep, behalve ikzelf. Als die slapeloosheid enkele nachten aanhield was ik al verdrietig als de avond dichterbij kwam, en wenste ik dat ik nooit meer zou moeten gaan slapen. En toch moest het, elke nacht opnieuw. Ik denk nog steeds met erg trieste gevoelens terug aan de nachten waarop ik elk kwartier zag voorbijgaan op mijn wekkerradio.

Mijn plots opkomende angst van gisterenavond bleek uiteindelijk voor niets geweest te zijn. Toen Youri frisgewassen naast mij in bed kroop ging mijn hartslag weer in normale stand en ben ik gewoon in slaap gevallen. Toen ik mijn ogen weer open deed was het tien uur en licht.