“Mevrouw lilith?”

Ik keek op uit mijn Story van vier maanden geleden en recht in de ogen van een dokterachtig type.

“U mag even met me meelopen.”

Onder het oog van een vijftal bejaarde wachtenden stapte ik de wachtzaal uit, in het kielzog van het dokterachtige type dat achteraf maar een assistent bleek te zijn. Doodjammer, want toen de witte deur van de echte dokter openzwaaide stond ik oog in oog met een man die duidelijk iets beters te doen had de dag dat de sympathieke koppen uitgedeeld werden. Oude en norse ogen keken me aan vanuit een gerimpeld hoofd, en ik bedacht me dat de assistent gewoon een lokmiddel was geweest om me het kamertje binnen te krijgen. Als de echte dokter me was komen ophalen zou ik samen met de rest van de wachtzaal gegarandeerd in blinde paniek uit elkaar zijn gestoven.

“Mevrouw lilith?”
Ik knikte.
De dokter zette een leesbril op die hem in ÈÈn twee drie nog norser maakte en begon de brief te lezen die voor hem lag. De brief ging over mij en mijn hoge bloeddruk. Ik probeerde er de sfeer wat in te houden door naar mijn schoenen te staren, maar de stilte zoog alle ambiance uit mijn lijf en leden. Ik mocht vooral niet zenuwachtig worden. Ik moest bewijzen dat mijn hart helemaal in orde was, en mijn bloeddruk enkel hoog was geweest omdat de vorige controledokter mij doodzenuwachtig had gekregen met zijn al even misplaatste norsigheid.

De dokter keek op van de brief.
“U mag plaatsnemen op de weegschaal.”
Als een depressief kalf dat naar de slachtbank werd gebracht wandelde ik richting weegschaal.
De assistent kwam erbij staan met een stagiaire, kwestie van maar genoeg mensen op de hoogte te brengen van mijn lichaamsgewicht. Het cijfer kwam aan als een mokerslag. De stagiaire noteerde het op een blad, en ik beelde me in hoe ze in haar stageverslag mijn gewicht als voorbeeld zou gebruiken voor het probleem van obesitas in deze wereld. Morbide obesitas, om precies te zijn.

Ik was zo van slag dat ik me het cardiogram en de bloeddrukmeting niet eens meer kan herinneren. Als een dikke zombie liep ik de ziekenhuisgang weer in met een brief in mijn handen, niet wetend of ik moest huilen uit schaamte of uit absolute wanhoop.

Dat was een klein jaar geleden. En dat allemaal om te zeggen dat ik vanmorgen exact twintig kilo minder woog dan toen bij de dokter. Zo slecht als ik me toen voelde, zo fantastisch voelde ik me vanmorgen. En dat gevoel pakken ze me de volgende vierentwintig uur alvast niet meer af.