Een jaar, een maand en drieÎntwintig dagen. Ik moest even met mijn ogen knipperen om het te geloven, maar zo lang is het werkelijk geleden dat Youri en ik nog iets hebben ondernomen dat enigzins op een reis/paar dagen weg lijkt. Als je bedenkt dat we ook nog eens meer dan de helft van dat jaar bezig geweest zijn om van een huis een ruÔne te maken en daar dan weer een huis van, dan zat het er eigenlijk een beetje aan te komen: wij moeten er geloven we eventjes uit.

Van de verschillende opties in ons achterhoofd (een paar dagen Amsterdam, kerstshoppen in London of misschien zelfs een weekend naar Berlijn) gaat mijn voorkeur uit naar dat ene ideetje dat helemaal niet bij de andere ideetjes past. Ook al is dat ideetje zo fout als maar kan zijn.

We’re talking dÈ vakantiebestemming van mijn kindertijd.

We gingen er zo vaak heen dat we op den duur blindelings het vaste stramien volgden. Op maandagochtend vertrekken voor een rit van een paar uur, met als eeuwige constante de immense pot versgemaakte spaghettisaus die tussen mijn broer en ik op de achterbank stond. De eerste avond in onze bungalow was namelijk ALTIJD spaghetti-avond, en dat alleen al was iets om naar uit te kijken. Wie dat vreemd vindt heeft mijn mama’s spaghettisaus nog niet geproefd, punt.
Tijdens de rit toverde ons mama om de zoveel tijd een flesje cola of iets van snoep uit haar tas, meestal om ons een beetje af te leiden van ons aller papa die ondertussen al een paar keer was misreden en zijn best deed om niet verpletterd te worden door een Hollandse vrachtwagen op een weg waar we eigenlijk niet moesten zijn. In die tijd was een GPS nog even onwerkelijk als films op een schijfje.

Misselijk van cola, snoepjes en spanning kwamen we aan op onze bestemming, en bij het oprijden van de parking vergaapten we ons aan de witte krulletters die een mythische naam vormden uit het gamma “De Vossemeren”, “Het Meerdal”, “De Huttenheugte”, en mijn all time favorite “Het Heijderbos”. De rest van de midweek werd gevuld met zodanig veel zwemmen dat ons lichaam voor 70 procent uit chloorwater bestond, films bekijken op de twee verschillende filmkanalen (!), de centen die we van onze meme hadden gekregen gaan opdoen in de Winkel Van Sinkel en van en naar het Parc Plaza fietsen met onze gehuurde fietsjes. Te gek was het!

Wie in de doos foto’s uit mijn kindertijd duikt ziet mij opgroeien in Centerparcs. Ik sjees telkens een jaartje ouder uit de waterglijbanen, ik sta telkens puberender op de obligatoire foto op ons terras achter de bungalow, en op de laatste foto’s heb ik zelfs al iets dat serieus op borsten lijkt. Toen ik jaren later in de doos foto’s uit Youri’s kindertijd dook bleek hij ook opgegroeid te zijn in Centerparcs, in dezelfde parken als ik. Het enige verschil waren die borsten, die had hij nooit gekregen.

Ik ben er bijna vijftien jaar niet meer geweest, denk ik. Lang genoeg om de herinnering aan dikke Duitsers met haar op hun rug van mijn netvlies te krijgen, en om de gedachte aan een midweekje Centerparcs te hullen in een gigantische verblindende wolk nostalgie.

Of die dik genoeg is om gewoon te “Boeke boeke boeke, baai de receptie!”, dat zullen de komende dagen moeten uitwijzen.