Het is ondertussen vier maanden geleden dat ik de operatie heb ondergaan waar ik zo bang voor was. De operatie die ik jaren heb uitgesteld, tot het echt niet meer verder kon. Tot ik aan mezelf moest toegeven dat ik niet zo gelukkig en zorgeloos meer was als ik mezelf al een hele tijd wijsmaakte.
En kijk, hoewel ik het niet altijd uitschreeuw en mensen misschien zelfs vinden dat ik er niet meer veel over vertel: ik ben zeer content. U kunt het niet geloven. Ik ben content omdat alles zo vlot verlopen is en alles zo goed mee is gevallen qua pijn en ongemakken. Ik ben content omdat ik nog steeds op restaurant kan gaan (ook al zijn de porties die ik binnenspeel miniem), omdat ik weer kan meeëten met de pot en omdat dat minder eten me veel beter bevalt dan ik had gevreesd. Maar boven alles ben ik content omdat ik me weer beter voel in mijn vel, niet meer bang hoef te zijn dat rieten stoelen niet rond mijn derrière passen en beetje bij beetje weer de lilith word die ik een paar jaar geleden ben kwijtgespeeld.
Ik was euforisch toen ik vanmorgen weer in mijn lievelingsbroek geraakte, een maat 44 uit de Etam dan nog wel. Niet dat elke 44 mij nu past, zeer verre van, maar deze 44 past weer! Om te huilen van contentement en opluchting, zo’n dingen. Net als de gedachte dat er elke week iets afgaat, ondertussen al bijna 25 kilo sinds de operatie, en dat ik na de winter mijn dikke truien zal kunnen afspelen zonder beschaamd te zijn over hoe het lichaam eronder eruitziet. Je moet vijfentwintig jaar zwaar met je gewicht hebben gesukkeld om te beseffen hoe fantastisch zo’n vooruitzicht is, denk ik.
Ik weet dat veel mensen die tales from the crib lezen na al mijn verhalen wel eens verschillen willen zien. Maar ik sta niet te springen om foto’s te tonen van hoe ik eruitzag toen ik op mijn hoogste gewicht ooit zat, eigenlijk. Ik schaam me kapot als ik dat dikke hoofd zie en dat pafferig gezicht, en ik meen het.
En toch wil ik het, bij wijze van viermaandelijkse celebratie, voor één keer wel doen. Bij wijze van closure:
Ik vijf dagen na de operatie, en ik vanmorgen, vers uit bad.
Volgende keer: foto’s van mijn volledig goddelijk lichaam! Als ik durf.
Update: doordat tftc van server veranderd is zijn er enkele comments verdwenen en is de foto niet aanklikbaar. Maar er wordt aan gewerkt. :)
test comment
Een dikke proficiat!
PS: de link uit de RSS doetetni
Youti, doet misschien ook eens een testje op de aanklikbare foto, want die geeft ook allerlei rare tekens bij mij.
I know :(
Een beetje geduld nog. De mensen van Movable Type zijn het probleem aan het bekijken.
Jaaa, ziet er goed uit. Ik ben jaloers op je gewichtsverlies. Ik snap het best van die “dikke” foto’s want dat is balen. Gisteren hebben ze er mij ook nog laten zien van mijzelf +30 kilo en dat is echt verschrikkelijk. Ze vinden dat ook zo leuk om te bekijken terwijl ik alleen maar beschaamd ben dan.
Formidabele prestatie, echt waar! nevermind die oude foto’s. Het zijn maar foto’s.
ik zie alleen je ogen maar die zeggen veel…
Ik snap wel dat je geen zin hebt om oude foto’s die ‘kijk hier ben ik op mijn dikst’ schreeuwen te posten, maar een foto waarop de jij van nu twee keer in een broek van vroeger kan, daar zit ik wel op te wachten! :-) Ik ben blij dat je het nog niet beklaagd hebt.
Wow! Je ziet het echt al ja! (duh) Ik vind je uberhaupt een heel mooi gezicht hebben, maar toch gefeliciteerd! Ik kan me zo voorstellen hoe heerlijk bevrijdend dit moet zijn!
Oh, ik ben zoooooo jaloers! Ik pruts en peuter, maar ik kan blijkbaar de klik niet (meer) maken, en ik blijf hangen op hetzelfde gewicht. Bah.
Maar ik wou wel dat ik die foto’s had van toen ik op mijn dikst was en de fotograaf foto’s maakte aan het strand. Ik wilde ze toen niet kopen, stom, stom, STOM. Niet dat ik ze aan wie dan ook zou laten zien.
Maar jij, jij ziet er geweldig uit. Proficiat!
Hoi! Ik herinner me jouw foto’s van het gastric-bypass forum. ik kan er ineens niet meer opkomen. Weet jij daar misschien iets van?
maart 2013.
Ik ben serieus kontent voor jou en blij ook nog.