Ik herinner mij een dag uit mijn jeugd waarop er door mijn ouders buitenproportioneel veel gekibbeld, gezaagd en gefret werd. Ze waren het duidelijk oneens over een bepaald sujet, en ze waren dat opvallend veel net buiten het bereik van kinderoortjes. Heel de dag hoorde ik gesis uit de garage komen, zware discussies vanachter een gesloten keukendeur en “neen neen neen” (mijn moeder) uit het verste hoekje van onze achtertuin. Elke keer dat ik onopvallend en in het passeren wilde opvangen waarover de ruzie ging werd het plots zeer stil.

Toen ik erover ging informeren kreeg ik van mijn moeder te horen dat ik al helemaal niet mocht weten waarover het ging, want dat ik zeker partij voor mijn vader zou kiezen en ze het dan helemaal niet meer zou kunnen halen. Een opmerking die insloeg als een bom. U moet weten dat het verre van mijn gewoonte was om tijdens mijn puberteit ooit partij voor mijn vader te kiezen (over mijn dood ende vermorzeld lijk), en die uitspraak mijn nieuwsgierigheid alleen maar aanwakkerde. Mijn vader en ik, die samen dezelfde mening deelden, sterker nog, zouden samenspannen tegen mijn moeder? Laat mij niet lachen!

’s Avonds reden mijn ouders om onbekende redenen weg, volgens mijn moeder gewoon om eens iets te gaan bekijken en niets meer, en nog geen uur later stonden ze terug in de woonkamer. In de armen van mijn moeder een klein maar enthousiast hondje met een pluimstaart die maar niet wilde stoppen met kwispelen. Mijn vader had gewonnen.

Het was een mooi heldenverhaal ook: de hond van de kuisvrouw op het werk van mijn vader, midden in een scheiding, niemand wilde hem nog, mijn vader’s hart brak toen hij hoorde over het beestje dat naar het asiel zou gebracht worden. En het gezaag begon. Waarvoor eeuwig dankbaar, in the end.

Ondanks het feit dat Piki (yes, I know) met zijn Pekinezige gestalte niet eens van ver leek op de honden die door mijn dromen dartelden (Newfoundlanders, labradors, Sint-Bernards, Mastino’s en alles wat lomp is en even groot als de gemiddelde koe) ontpopte hij zich tot het meest speelse en enthousiaste beest ooit. In niets leek hij op de lelijke mormels waarmee Reddy Demey de zeedijk van Oostende terroriseert, Piki is de mooiste en coolste Pekinees van het westelijk halfrond, dat weet ik wel zeker.

De laatste maanden valt het mij plots op hoe oud hij is geworden. Wat me eraan herinnert dat ik hetzelfde aantal jaren bijgekregen heb sinds de dag van die ruzie, al is het bij hem erger omdat het allemaal maal zeven moet. Hij ziet minder goed, heeft soms last van zijn rug waardoor hij alle moeite van de wereld moet doen om nog in de zetel te kunnen springen, verliest zijn tanden en verandert beetje bij beetje in een oude grijze hond. Maar wel nog steeds de meest fantastische en vrolijke oude grijze hond van de wereld. Doe het hem maar eens na.