Ik ben zwaar aan het treuren.
Na een paar moeilijke weken heeft mijn gsm het in de nacht van zondag op maandag begeven. Ik lag in bed na te denken over dokter Tancredi en het lot dat haar zou wachten indien zij nog in leven bleek, en toen stootte het ding een vreemdsoortig bliepje uit in de nacht. Mijn hart stond stil, ik wist direct dat er iets niet in de haak was, en toen ik keek was het al te laat: schielijk overleden aan batterijkanker. Geen leven meer in te krijgen.
Ik voelde intuitief dat ik weer een Sony Ericsson wilde, en eigenlijk stiekem dezelfde als mijn dode exemplaar. Dat had me erop moeten wijzen dat het misschien nog te vroeg was. Men koopt bij voorkeur geen nieuwe puppy als het huis nog naar kanker ruikt, vind ik. Maar de wereld heeft mij jaren geleden wijsgemaakt dat ik niet zonder mobiele telefoon kan, en toen we een paar minuten voor sluitingstijd een lokale telefoonwinkel binnenstapten koos ik een funky exemplaar dat als twee druppels water op de mijne leek, maar dan de volgende versie: eentje waarmee ik in Amerika zou kunnen bellen, en terwijl foto’s nemen en video’s draaien. Bijna was ik helemaal enthousiast geworden van mijn aankoop, maar thuisgekomen legde ik het ding aan en stortte ik zo goed als in.
Alles is mis.
Ik vind het fantastische beltoontje niet terug van mijn vorige gsm.
Alleen lelijke negermuziek-mp3tjes die in de verste verte niet bellen.
Maximum zes mp3tjes, en allemaal even lelijk.
De interface lijkt van heel ver op mijn oude, maar dan in een kleuterachtige windows-look-a-like versie.
Ik vind niet hoe ik mijn kaart kan opladen via mijn gsm.
Al mijn opgespaarde smsjes (waaronder het eerste dat youri mij ooit stuurde! *crowd grijpt naar zakdoek*) zijn verdwenen.
De screensavers zijn lelijk.
Een gigantische vergissing was het.
Volgens mijn moeder is dat normaal, en was zij zodanig teleurgesteld in haar nieuwe gsm dat ze er bijna weer mee naar de winkel was gegaan. “Het is gewoon even wennen”, zei ze, “Nu vind ik mijn nieuwe gsm helemaal geweldig!”.
En toch.
Het verandert niks aan het feit dat mijn hart nog nooit zo polyfonisch heeft gehuild als vandaag.
Zo zonde dat de dierbare smsjes het niet overleefd hebben :( Ik heb zelf ook een archiefje smsjes en probeer me voor te stellen hoe ik me zou voelen als zoiets zou gebeuren :s
Een tijdje geleden hoorde ik nog zoiets. De schoondochter van een collega van mij kwam ’s morgen wakker en merkte dat er ingebroken was in haar appartement. Hadden ze vanalles maar ook haar gsm mee waarin de laatste smsjes stonden die haar moeder had gestuurd net voor haar dood. Zo zonde.
:)
“Het verandert niks aan het feit dat mijn hart nog nooit zo polyfonisch heeft gehuild als vandaag.”
-slik- Die van mij is ook terminaal. Ik moet hem nu al elke nacht aan de machine leggen, zijn toetsen blijven plakken en hij spreekt met een steeds metaliger wordende stem.Maar ik blijf hem ook trouw tot de dood ons scheidt.
Euh, kunt ge daar via de nodige bekabeling of blauwtanden ofzo daar ZELF geen muziekskes, sceensavers enz. opzetten?
Wat niet wegneemt dat ik je veel sterkte toewens natuurlijk.
Veel sterkte in deze moeilijke tijden.
*snik* ik ben na 1 jaar mijn nieuwe mobieltje nog steeds niet gewend…
Innige deelneming :(
Sinds kort heb ik me voorgenomen om alles wat op mijn gsm staat te synchroniseren met mjin laptop. En mijn laptop te synchroniseren met mijn externe harde schijf. En af en toe backups te nemen op DVD. Het is een pijnlijk proces, maar het is het soms echt waard :)
dát is nu het voordeel van helemaal geen gsm hebben ;-)
Moh kind toch! *geeft troostend schouderklopje*
Dat is het nadeel met die “nieuwe” telefoons hé. Die hebben een eigen geheugen. Vroeger stond alles op die sim-kaart, en verhuisde alles mee naar de nieuwe telefoon.
Als je je oude nog hebt, dan zijn die berichtjes zeker niet verloren. Ge moet dan gewoon eens checken of je ergens “opslaan op SIM” kan doen.
I know, because I did it before. En ik heb toen speciaal mijn oude gsm niét ingeruild omdat er teveel herinneringen inzaten in de vorm van leuke sms’jes.