“Je kunt op straat helemaal niet aan me zien dat mijn moeder kanker heeft” zei ik over de telefoon tegen vriendin J., aan wie ik net had verteld dat mijn moeder kanker had. “Ik zie er waarschijnlijk niet eens anders uit dan anders.” Het werd even stil. Ik moest denken aan alle andere mensen op straat waaraan je heel veel dingen niet kan zien, onwaarschijnlijk veel dingen zelfs, en hoe ik daar tot een maand geleden zelden of nooit bij had stilgestaan. Hoe ik altijd dacht dat mensen die erge dingen meemaakten ergens een ster op hun jas hadden hangen, en dat je die nooit zag omdat mensen die erge dingen meemaken nu eenmaal nooit buiten komen.
En ik dacht aan die ene vage kennis die me vorige week in het Kruidvat begroette met de boodschap dat ik er zo goed uitzag.
“Dankjewel“, zei ik.
En niemand die iets zag.
Machteloosheid is iets dat heel moeilijk te detecteren valt… En ik weet zó ongelooflijk goed wat je doormaakt, want ook mijn moeder heeft sinds een tijdje kanker, van het type dat niet echt meer te genezen valt. Veel sterkte meid, ook voor je ma…
Ik heb mijn papa verloren aan kanker 15 jaar geleden. “Gelukkig” was ik toen veel te jong om daar echt iets van te beseffen. Ondertussen staan de dokters al veel verder in kankeronderzoek etc, en staan de mensen die door deze vreselijke ziekte getroffen worden er veel beter voor dan een decennia geleden. ’t Is misschien naiëf, maar ik denk nog altijd dat als je zelf positief blijft dat dit iets uitmaakt. In ieder geval, alle bloglezers duimen alvast.
Toen ik dit jaar mijn kindje verloor had ik precies hetzelfde gevoel. Je hebt het heel mooi beschreven hoe het voelt. Veel sterkte voor jou en je familie.
mijn papa en mama hebben allebei kanker gehad. hoewel ik een verpleegkundige achtergrond heb is het op die momenten vreemd genoeg nooit echt tot mij doorgedrongen hoe ernstig de zaken toen waren. voor mij was het toen evident: dat ding gaat eruit en dat is dat. terwijl dat dus helemaal niet zo is. Nu zijn ze allebei “genezen”. maar van kanker genees je nooit. er is nu voor altijd de schrik dat ze terugkomt. en dat is niet te onderschatten.
sterkte
Ook mijn ouders hebben allebei kanker gehad. Mijn vader is eraan overleden en mijn moeder is ervan ‘genezen’.
Dus ik weet helaas ook wat je doormaakt. Mensen zullen nogwel vaker dingen tegen je zeggen die niet overeenkomt met wat jij doormaakt. Soms omdat ze het idd niet aan je kunnen zien en soms omdat ze gewoon niet weten wat ze moeten zeggen. Dat komt soms, onbedoeld, hard aan.
Heel veel sterkte aan jullie allemaal.
De post van Ann vind ik overigens niet naiëf maar juist een hele goede opmerking. Positief proberen te blijven, hoe moeilijk ook, is heel belangrijk.
De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
Het omgekeerde is overigens ook waar. Er zullen momenten zijn dat je toch iets of wat gelukkig en goedgezind bent, en dan zullen de mensen verwonderd zijn dat iemand die zo iets ergs meemaakt/heeft meegemaakt nog kan lachen. Tja.
Ik hoop alleszins het beste voor je mama, op het gebied van kanker worden nog altijd veel vorderingen gemaakt, en wat tien jaar geleden hopeloos was, is het nu soms niet meer.
Ik ken je niet persoonlijk maar: veel sterkte! Zowel voor je mama, jou en de hele familie! Laat de hoop niet varen! Wat ik heb gemerkt is dat in de moeilijkste tijden de kleine dingetjes het meeste geluk brengen. Maar woorden zeggen eigenlijk niet veel…
p.s.: Een gelukkig nieuwjaar !!
Het is inderdaad heel onwezenlijk. Heb het zelf al verschillende keren meegemaakt. Mijn zoontje, vader en moeder zijn gestorven. Voor mij stond de wereld stil op die momenten. Maar dan kom je weer buiten en merk je dat alles gewoon doorgaat. Je bent vrij vlug verplicht om ook weer in die tredmolen mee te draaien. Er moet gewerkt, er moeten boodschappen gedaan worden.. En inderdaad, het staat niet op je gezicht geschreven wat jij op dat ogenblik doormaakt.
Ik wens je heel veel sterkte en niet altijd meteen het slechtste denken. Blijven geloven in een goede afloop!
Ik heb 2 jaar geleden zelf kanker gehad en voor de kinderen houd je je groot en ook naar de buitenwereld toe. Als ik voor de spiegel stond, dacht ik ook altijd hoe het mogelijk was, dat zo iets kwaadaardigs in mijn, niet veranderende, nog even mollige en blozende lichaam voortwoekerde…. Gelukkig hebben ze alles weg kunnen halen en gaat het nu weer goed met me, maar het vertrouwen in mijn “gezonde” lichaam ben ik wel kwijt!!
Sterkte jullie allemaal!
Ik lees je blog nu al zo’n tweetal jaar, maar het is de eerste keer dat ik reageer. Gek, hoe je dat blijkbaar soms alleen nodig vindt in “negatieve” situaties.
Afgelopen zomer is mijn schoonvader na 12 jaar kanker overleden. Van die 12 jaar waren er toch 10 jaar zeker de moeite waard en hebben mijn schoonouders echt nog van het leven genoten: veel avondjes weg, weekendjes weg, vakanties aan zee, …
Ook wij zijn in juni nog twee weken met vakantie geweest, alhoewel de situatie toen al danig verslechterd was, maar mijn schoonvader stond er zelf op dat we toch gingen. Maar toen we in september (1 maand na de begrafenis) een weekendje weg gingen, vond iedereen dat plots “raar”, dat we al zo snel terug alleen maar aan onszelf dachten. Maar wij hadden er nood aan om er even uit te zijn.
Om je maar te zeggen, Lilith: vergeet niet ook nog van het leven te genieten, hoe zwaar het op sommige momenten ook mag zijn en hoe raar sommige mensen je misschien ook zullen bekijken. Je hebt die dingen gewoon nodig om naar terug te grijpen op de momenten dat het echt heavy wordt.
Ik wens je toch nog een gelukkig 2007, ook voor je ouders en ik hoop dat je toch regelmatig de moed vindt om hier iets te komen schrijven, want je doet dat echt fantastisch!
ik heb zopas op Youtube het filmpje gezien van de “free hug” man. vind het een goed initiatief. iedereen zou moeten meer knuffelen in dit korte leven. speciaal voor jou kelly wil ik je een dikke knuffel geven en ik hoop dat meer mensen dit doen want kelly kan wel veel knuffels gebruiken nu.je verdient het zeker.
dus bij deze
* ddiiikkkkkeee kkknnuuffffeeeelll*
Ik hoop dat 2007 beter zal worden dan 2006 voor jullie. (((hugs))) Isolde
ik ken je niet. je loopt langs de straat, misschien ben ik je ooit tegengekomen. en dacht ik: die ziet er goed uit. zo passeren mensen mensen. ze staan zo weinig stil bij elkaar. ik wens je vrienden en familie in je buurt, waar je kan zijn wie je bent … waar je heen kan met vragen en verdriet … en vooral wens ik jou en je ma veel sterkte én geloof!
Ongeveer een half jaar geleden was ik denk ik exact waar jij nu was: moeder kreeg de diagnose kanker, onderzoeken, tests, onzekerheid, niet weten hoe erg het allemaal is en wat er nu zou gebeuren. Op een half jaar tijd is er VEEL gebeurd; operaties, chemo, veel miserie en toch ook de nodige mooie momenten. Want in het begin lijkt je leven stil te staan, dat deed het toch bij mij, maar na een tijd draait de wereld gewoon verder. En neen, de mensen zien niet aan je dat je moeder kanker heeft, net zoals ze het aan mij niet zien, en ik aan vele anderen hun zorgen en leed niet kan zien. En af en toe stoot je dan op een verhaal als dit. En dan staat de wereld weer even stil, dan is die keiharde confrontatie er weer.
Enfin, weet ook niet wat ik wil zeggen hoor.
Sterkte
Net zoals iedereen hierboven: veel sterkte gewenst voor jou, je mama, en alle andere betrokkenen. Het is geen fijn begin van het nieuwe jaar, maar helaas wordt daar nooit rekening mee gehouden…
Zoals hellehond al zei: zijn mama (dus mijn schoonmoeder) heeft al bijna anderhalf jaar kanker… En het blijft elke dag weer een zware dobber. Maar toch probeer je altijd weer een lichtpuntje te vinden…
Gek dat je dit schrijft. Vorige week liep ik nog int stad en vroeg ik me af hoeveel van de mensen die ik tegenkwam tegen de feesten opzagen omdat ze helemaal geen reden hadden tot feesten.
Je ziet het idd aan niemands gezicht maar toch zal ik er ongetwijfeld een heleboel tegengekomen zijn.
Hoeveel verdriet je ook hebt het leven lijkt zijn gewone gangetje te gaan. Soms lijkt dat onbegrijpelijk. Andere hebben dolle pret terwijl jou leventje helemaalop z’n kop staat. Volgens mij zijn er veel meer mensen dan we denken die op dit moment een heel moeilijke tijd doormaken.
Ik wens jou en je familie iig veel sterkte en moed toe.
Spijtig genoeg weet ik maar al te goed wat je nu meemaakt, niemand ziet iets aan je, niet op goeie en niet op kwaaie dagen. De wereld gaat gewoon door.
Sterkte!