De derde week van mijn start to run-avontuur zit er bijna op, en ik zit helemaal in the zone. Het ene moment gaat het lopen beter dan het andere, maar ik zit wel al helemaal in het stramien van woensdag loopdag, vrijdag loopdag en zondag loopdag. Bij voorkeur ’s morgens in de vroegte, want dan gaat het lopen een stuk beter dan na een dag waarop ik honderd keer “bleh, straks nog gaan lopen” heb kunnen zeggen tegen al die het horen wil.

Het is nochtans niet dat ik het niet graag doe. Vaak kijk ik zelfs uit naar mijn looples met Evy, al was het maar omdat het zo fijn is om in de vrije natuur rond te hossen en al, maar toch: old demons die hard. En sport is vies. En lastig. Mijn vijfentwintigjarige rotsvaste overtuiging brokkelt stukje bij beetje af, maar er is nog werk aan. Zeker als ik met een vermoeid hoofd mijn sportschoenen sta aan te trekken en daarbij inwendig zo hard op Evy zou willen slaan dat het niet goed zou aflopen. Maar ik kom er wel.

Over die natuur gesproken: wat is die soms zot mooi, sieg! Langs mijn looppaadje kom ik zoveel geweldige dingen tegen (watervogels die broeden tussen het riet! reigers! dikke vette ganzen! dode konijnen!) dat ik zou willen dat er een fotocamera ingebouwd zat in mijn rechteroog. Tussen al die mooie dingen (behalve het opengereten basic instinct-konijn dan) en op de beats van de muziek word ik soms zo zen dat ik bang ben om plots omhoog te gaan en niet meer beneden te geraken. Eens curieus wat Evy daar van zou zeggen.

In elk geval: les acht was de lastigste die ik al heb gelopen, maar het ging. Veel lopen en weinig wandelen, en dat ik dat heb gekunnen zonder opgeven en zonder doodvallen. Daar ben ik toch wel een beetje trots op, ja.