The infamous zilvergrijze bolide. Youri’s eerste autootje, en meteen ook het autootje waarmee hij mij in den beginne kwam halen op het hoekje van de wijk, toen we nog helemaal geen koppel waren maar gewoon mensen die afspraken op het hoekje van de wijk. Om naar de zee te trekken, of naar een andere stad in een ander land, of om gewoon maar een beetje rond te rijden en wel te zien waar we uitkwamen. Het was uiteindelijk ook het wagentje waar ik al het meeste pogingen om te leren rijden in heb ondernomen, al dan niet met succes. Als er geen succes was had dat weinig met de bolide zelf te maken, want het ding reed als een mes door boter, hastn. Okay, hij liet het soms eens afweten in het midden van de avondspits, hij werd al eens geramd door een ruizeldove gepensioneerde en op een nacht werd hij zelfs het slachtoffer van zinloos geweld tegen auto’s. Maar ik hield van de zilvergrijze bolide, en hoewel hij al een dagje ouder werd en we stilaan zouden beginnen uitkijken naar een nieuwe bolide deed het toch zeer, gisteren. Na het verschot van een telefoontje waarin Youri vertelde dat er een ongeluk was gebeurd, maar dat hij zelf maar een klein beetje blikschade had (and thank gawd for that) en de bolide best veel drong het stilletjes door: het tijdperk van de zilvergrijze bolide is over. De bolide komt niet meer terug. Allemaal door een stomme trekhaak die hem in twee heeft geplooid, begod.

Als u dus ergens een kick-ass bolide weet staan aan een prijsje, u weet ons wonen.
Het is het huis waar sinds gisteren geen zilvergrijze bolide meer voor de deur staat, daar.