Of toch van deze blog, waarschijnlijk. Dit is de post waarmee ik alle vragen beantwoord die u heeft, en zo ook de post waarna we met een propere lei kunnen beginnen. Ik beloof bij deze dat ik vanaf nu zal proberen om verhalen af te maken. Really.
Here goes.
Hoe staat het met jullie huis? Mogen we nog eens foto’s zien? Wonen jullie er al full-time en is alles al af?
Gepost door anais.
Ons huis. Goede vraag.
We wonen er al full-time sinds enkele dagen na mijn operatie, en aangezien ik op 9 juni een jaar geopereerd ben wonen we er dus bijna een jaar voor echt. Er zijn een paar omstandigheden geweest waardoor we een hele tijd boven hebben moeten wonen, maar sinds het parket in de living er ligt wonen we helemaal voor echt in ons huis, met living en alles.
Is het af? Hell no.
De woonkamer moet nog geschilderd worden, er moeten nog boekenplanken geïnstalleerd worden die zeven keer duurder blijken dan gedacht, de ramen en de deuren moeten nog een kleur krijgen en er moet nog een oplossing gevonden worden voor onze deuren die niet meer passen en dus ook niet meer sluiten. De woonkamer is leefbaar, maar compleet onaf.
De gang is nog veel meer onaf. Of veel minder af, zo u wilt. Daar moeten we nog een zwarte tegelvloer leggen, onze schilderborstels bovenhalen, en binst de trap aanpakken die ook nog een laag verf moet krijgen.
De badkamer is zo goed als af, op enkele details na. Net als de keuken en den boven. Die zijn ongeveer af.
Onze tuin is er al serieus op vooruit gegaan, maar er moet nog geschilderd worden, en ooit gebangkiraid.
En dan is er nog een eminent schouwprobleem dat moet heropgemetst worden. En geld dat dat kost! Geld dat ik eigenlijk liever zou uitgeven aan leuke reizen en tripjes dan aan bangkirai en planken. Ik kan dus best leven met een onafgewerkt maar wel bewoonbaar huis, de volgende jaren.
Foto’s volgen binnenkort wel nog eens.
Waar is Bill nu? Leeft hij nog?
Gepost door anais.
O ja, Bill leeft nog. Het ene moment meer dan het andere, maar hij leeft. Bill ligt op dit moment op een halve meter van mij vandaan te maffen op een stoel, als u het moet weten. Alleen werk ik niet thuis, maar in het huis van mijn ouders. Intelligente lezers moeten al een vermoeden hebben waar Bill is. Tada: Bill woont al meer dan een half jaar bij mijn ouders.
Ben ik een slechte poezenmoeder? Perhaps.
In elk geval: de bouwwerf die ons huis maanden aan een stuk was was geen ideale plek voor een huiskat. En dus verhuisde Bill voor enkele maanden naar mijn ouders, tot de grootste werken voorbij waren. Bill vond het er helemaal geweldig, al was het maar omdat hij er een nieuwe beste maat aan de haak sloeg in de vorm van Pikie, the big yellow pekinees, en helemaal zot is van mijn vader en mijn broer. Wat betrekkelijk wederzijds bleek ook.
Toen de grootste werken achter de rug waren kwam Bill terug, maar toen moest er nog parket worden gelegd. Dus toen ging Bill alweer richting mijn ouderlijk huis, alwaar hij helemaal opleefde bij het weerzien met Pikie, the big yellow pekinees. Het parketleggen duurde veel langer dan verwacht, en we hebben het uiteindelijk niet over ons hart gekregen om hem nog eens te verhuizen en hem nog meer in de war te brengen. Mijn ouders vonden dat geen slecht idee. Believe you me: het beest is stukken gelukkiger in een omgeving waarin niet iedereen fulltime gaan werken is. Het is goed zo. Iedereen blij, en wij moeten geen kattenbak meer verversen, zeg ik altijd!
Wil je kindjes? Zo ja, waar blijven ze?
Gepost door Kevin.
Natuurlijk wil ik kinderen. Ik wacht alleen nog op de dag dat er een uitknop opzit als je ze koopt. Vergis u niet: ik vind kinderen leuk om naar te kijken en zelfs leuk om mee te spelen, maar veel langer dan een uurtje moet dat toch niet duren. En er zijn nog zoveel dingen die ik op dit moment liever wil dan kinderen dat ik het jammer vind dat het not done is om op je zestigste nog moeder te worden. Als het er ooit van komt zal het wel het meest gescrapbookte kind ooit worden, met de coolste website en een eigen URL als geboortecadeautje. Dat zou dan weer wel cool zijn, eigenlijk.
Maar net niet cool genoeg.
Ik zou graag willen weten hoe je in godsnaam op het idee gekomen bent om te gaan scrapbooken. Lijkt me iets dat uit Amerika is komen overwaaien, niet?
Gepost door yab.
Ik herinner me het zelf niet meer helemaal, maar ik ben een jaar of twee geleden per toeval op een scrapbooksite terechtgekomen. Waarna ik op nog een andere scrapbooksite terechtkwam, en nog één. En toen ben ik maar rechtstreeks naar de enige hobbywinkel van Ieper gewandeld met de vraag of ze scrapbookmateriaal verkochten. Ik ben toen thuisgekomen met een pakje papier dat bij nader inzien zo lelijk was dat ik nog altijd meer dan de helft over heb. Youri vertelde onlangs dat hij dacht dat het wel weer iets zou zijn dat ik na twee dagen kotsbeu zou zijn, maar mis was hij. Ik ben ondertussen de eigenaar van een scrapbookkamer met zoveel materiaal dat hij bijna uit zijn voegen barst, en ik ben wel redelijk verslaafd. Zie scrapbookweekends, scrapbookavondjes @ my place en alle lieve scrapbookvriendjes die de laatste tijd mijn pad hebben gekruist. En om op de vraag te antwoorden: het is inderdaad overgewaaid uit Amerika, waar het allemaal veel gigantischer is dan hier. Met scrapbookcelebrities en Martha Stewart die een eigen scrapbooklijn uitbrengt en nog veel meer. Wie er alles over wil weten: www.twopeasinabucket.com.
Wanneer komt de eerste mini-lilith eraan? Heb jij ooit al eens flink van jetje gegeven op een digiridoe? En zowaar nog belangrijker: smeer je witte, bruine of bijna-zwarte choco op je boterhammen?
Gepost door Nick.
Voor de mini-lilith: zie vraag hierboven. Hoewel: een mini-lilith, hoe cool zou dat wel niet zijn? U doet mij twijfelen, dierbaar blogpubliek.
Ja, ik heb al eens serieus gevanjet op een didgeridoo tijdens een multiculturele dag op mijn school. Dat was geen goed idee, want van hout in mijn mond krijg ik vreemde kriebels en kotsneigingen. Er is dus geen groot talent aan mij verloren gegaan.
Choco smeer ik niet wegens geen liefhebber en een gastric bypass, maar als ik echt moet kiezen dan zeker weten bijna-zwarte. Bijna-zwarte choco rockt keihard!
Hierna: weer gewone posts. Beloofd!
en buiten perhaps granola en als-het-echt-moet bijna-zwarte choco, wat smeert ge dan op uw boterhammetjes, lilith?
@elke: aangezien vers brood lastig is voor een geopereerde maag eet ik crackers met smeerkaas. (y)
Geeft ge zo geen scraplessen thuis?
Weet je, eigenlijk geraken ons verhaaltjes in’t echte leven ook niet echt af, dus heb ik er geen probleem mee als er in de toekomst weer open vensters blijven, is wel spannend zo. Maar toch bedankt voor je extra lange post.
Foto’s van Bill met de pekinees!! :-)
Please!
Zo’n scrapbook les zou ik ook wel zien zitten. Mogen we ons inschrijven ;-) Bedankt voor de link trouwens!
Bedankt voor het antwoord op mijn vragen! Nu ben ik ook wel benieuwd naar foto’s van Bill met de Pekinees… Zeker een cute duo!
oeeeh ik vind dit heel leuk om te lezen
Eigenlijk zijn wij toch allemaal voyeurs van jewelste hé :D