Elke stad zijn stadsgek, zeg ik altijd.
Toen de onze stierf verloor mijn stad plots heel wat van zichzelf. De mogelijkheid om vanachter elke hoek in het Frans uitgenodigd te worden om te komen dansen met een aangeschoten heerschap, bijvoorbeeld. De iets te enthousiaste fluitconcerten waarop dames werden getrakteerd als ze iets te veel been durfden te tonen in de binnenstad. De anekdotes waarin Michel zo zat als een kanon meeliep met de parade voor de koningin van Engeland. Maar Micheltje stierf, even onverwacht als hij soms vanachter een hoek kwam gesprongen, en plots was er niemand om hem op te volgen.
Het duurde niet lang.
Enkele maanden na de onverwachte dood van Michel begon hij ons op te vallen. En ons niet alleen. Een vreemd mannetje van midden de dertig, donkere bril, vreemd loopje dat impliceert dat hij zo stoer is als de eigenaar van een Deense dog, naast hem echter steevast een teleurstellende rosse pekinees. Trippelend. En er ging een belletje rinkelen. Was dit niet het mannetje dat vroeger altijd aan de ingang van de Casa stond, met gekruiste armen en autoritaire blik? De herinnering klopte: de eigenares van de Casa had het mannetje er inderdaad jarenlang getolereerd. Af en toe hielp hij al eens als vrijwilliger bij het inpakken van een zilveren kandelaar, maar meestal keek hij gewoon streng toe of de klanten niets hadden meegepikt zonder te betalen. Ook de eigenares betaalde niet voor zijn diensten, maar dat deerde hem niet. Hij was al lang blij dat hij mocht meehelpen.
Toen de Casa plots dichtging verloren wij ‘de bodyguard van de Casa’ even uit het oog. Lang genoeg om zijn omscholing tot zelfuitgeroepen security guard van groot-Ieper niet te hebben meegemaakt. Het is echter met zijn nieuwe functie dat hij zichzelf weer in onze kijker heeft gewerkt. Door bloedernstig door de winkelstraat te lopen met een transistorradio tegen zijn oor gedrukt waarop je, als je goed luistert, dezelfde muziek hoort spelen als door de luidsprekers van dezelfde winkelstraat. Door in een walkie-talkie te staan spreken op het hoekje van de straat, duidelijk undercover en tegen niemand in het bijzonder. Door met de borst vooruit mensen te gaan wijzen op hun burgerplicht, en ongevraagd parkeeradviezen te verlenen aan de chauffeurs van bussen vol Engelse schoolkinderen. Door persoonlijk de veiligheid te garanderen in de Ieperse binnenstad door een gsm-speakerset aan zijn oor te bevestigen en zo discreet mogelijk alle verdachte sujetten door te geven aan het hoofdbureau.
Ik heb me maanden afgevraagd of hij in opdracht werkte, en van wie dan wel.
Tot ik vanmorgen de voorpagina van de krant van gisteren aan zijn raam zag hangen.
Een juichende Leterme, uitgesmeerd over heel de rechterkant van de voorruit.
Ik weet genoeg, geloof ik.
How jom, gijle hebt nen eigen Joeri? De max.
hehe ja das wel een kluchtigaard!
Hij heeft ook van die leuke kleurrijke lintjes aan ze supergrote spiegels van z’n fiets hangen.
Hij raapt ook soms de blikjes uit de fontein. Toch e vriendelijke mens :p
Hehe, die is beter bekend als ‘markse casa’.
Dat is toch die detective van madam kloddertje rose verf hier, kloddertje roze verf daaaaar.
Uit de familie Knots (ah jeugdsentiment)
Als je er één keer mee gebabbeld hebt, dan raak je er moeilijk vanaf, geloof me.
Als al mijn Ieperse lezers onmiddellijk weten over wie ik het heb, kunnen we hem dan nu officieel uitroepen tot nieuwe Michel? :)
Of is dat een beetje te voorbarig?
Heet hij Provoost? ;-)
Weet al direct wie je bedoelt. ‘A new Michel’ is born!!! Oh ja, en hij heeft nu zo’n vélo die een mislukte kruising is met een moto. Al gezien?? ’t Is nen rode
Haha, Markske Casa indeed! Zijn garderobe bestaat uit oa: een sjaal van Klup Bruhhe, een voetbalshirt van Klup Bruhhe, een muts van Klup Bruhhe, een vestej van Ferrari of een joggingvest uit parachutestoffe. Verplaatst zich de laatste tijd veel op zijn moto-velo (mét lintjes aan de spiegels). Anders gewoon te voet met steeds een klein bolletje wol achter hem slepend (of is dat een hond?). Begin er zeker niet mee te babbelen, of je hebt hem idd aan je been!
En ik zou er geen nieuwe Michèltje van maken, gewoon een Markske Casa.
Trouwens, er is nog een stadsfiguur. Een +/- 35 jarige man, rosse coupe, rosse baard, mooie hangbuik, wat overdreven dikke onderlip, witte sokken in sandalen, soms een héél kort (maar dan bedoel ik ook héééééél kort) broekje, verplaatst zich meestal op een oude fiets…
Meer info over dit fenomeen is steeds welkom!
die laatste heeft een “bullex-toote” zoals men zegt.
@vortzak: bedoel je gimli? :D
Als ik me niet vergis speelde hij zelfs mee in de vorige editie van de kattenstoet. Hij is ook erg bleek, bijna albino-achtig. En volgens mijn broer neemt hij soms de bus naar Diksmuide. (y)
Marcsje zijn velo is schitterend, inderdaad. Vooral als hij er ostentatief de parking van de Delhaize mee komt opgereden.
Die heeft nog met z’n fiets bij ons gekomen en em wilde daar persé 8 voorlichten op en op één of andere manier ook 8 achterlichten.
Veilig int verkeer is em alleszins.
Gimli gaat ook al lang mee, ik herinner me al gezien te hebben ongeveer 13 jaar geleden. Pakt idd vaak de bus naar Diksmuide.
En heb je die al gezien die met de fiets of te voet loopt langs de weg tussen de autostrade en het rondpunt? Met een grote hoornen bril? Maar is nu al een tijdje geleden dat ik hem gezien heb.
Ieder dorp zijn dorpsidioot. Zo ook alhier.
Beetje jammer wel dat hij tevens burgemeester is.
@ Stephanie
inderdaad, die vent heb ik ook al een paar keer gespot op die baan. Vreemd dat hij meestal te voet naast zijn fiets loopt. Misschien weet hij nog niet dat je daar ook op kan rijden?…
Gimli… haha! That’s the one! Heb hem idd zien rondlopen op de laatste kattenstoet. Freaky gast, me dunkt!
In Oostduinkerke loopt altijd een graatmagere man van rond de veertig, hoofdband, flesje water en “blits” looppaksken toerkes op de dijk en in de winkelstraten. Wordt genoegzaam “het lijk” genoemd.
En toen ik in Gent studeerde was er een mevrouw Van Ongevalle. Weduwe van een professor die het blijde woord van de liefde verkondigde. Meisjes met broeken aan waren volgens haar per defintie ongelukkig. En ze had ook altijd haar radio met klassieke muziek mee.
Hahaa, de Marc. Ik ben er in mijn jonge jaren in geslaagd zn fiets es omver te rijden met mijn fiets. Stond in een smal straatje geparkeerd met zn pedaal op de boordsteen. Kheb mogen fietsen zulle. En i.v.m. zn garderobe, hij heeft ook een sjaal van Anderlecht. Tis te zien wie dat er wint é. Hij hangt die sjalen dan aan zn stuur van zn Harley (lees fiets) en heeft ooit één x de pech gehad dat die in zn wielen draaide. Je mag er eigenlijk niet mee lachen é, maar … (je weet wel). En die rosse met zn baard werkt in de Westlandia en stapt mee in de Kattenstoet met ‘De Spiegel’. Wij noemen hem al heel ons leven Paulus (vraag me niet waarom).