Ik sloot mijn mond en ware het niet dat die volzat met speekselzuigende buisjes en ijzeren vormpjes die waarschijnlijk veel geld kosten, ik had mezelf getrakteerd op een vuistslag op mijn tronie. Zelden had ik me zo compleet belachelijk gevoeld als drie seconden daarvoor, toen de tandarts vroeg of het een beetje was meegevallen qua pijn na de vorige afspraak. Ik had ‘ja’ kunnen zeggen. Ik had zelfs ‘neen’ kunnen zeggen. Maar ik zei: ‘Fwa jaaj, alleeb fie gerbovin deeb hohal gaar’. Note to self: als je ooit nog een poging onderneemt om in verdoofde tongen te spreken tegen een ander levend wezen dan zal ik je weten te vinden. En het zal godverdomme je besten dag niet zijn.

Na het ambetante voorval probeerde ik vooral heel hard te zwijgen.
Uit de boxen van de praktijk weerklonk een opera waarin een vrouw zo luid jammerde dat ik zin kreeg om mee te doen. Ondertussen bleef de tandarts maar ijzeren staafjes in mijn mondholte duwen, om een reden mij onbekend. Ik rekende uit dat het wel gouden staafjes moesten zijn, voor 210 euro.

Na een uur en een kwartier, net toen ik dacht dat ik genoeg had doorstaan voor deze week, spuwde ik iets te enthousiast en onder het oog van een streng kijkende tandendokter een hele beker water over de spoelbak op de vloer. De vrouw stopte met jammeren, en het werd zelden zo stil als op dat moment in de tandartspraktijk van het dorpje V.

‘Past dat voor u, dinsdag om kwart voor drie?’, vroeg de tandarts toen alles weer was schoongemaakt.
En ik zei ja.