Ik heb er net voor gezorgd dat mijn eerste echte interview er niet komt.
U moet weten dat ik als kind een nogal hardnekkige fantasie had over mijn eerste interview. Ik droomde op regelmatige basis dat ik heel erg bekend was en dat mensen mij wilden interviewen over mijn geweldige talent. De titel had ik al in mijn hoofd: “Kind kent Latijnse naam van alle dieren uit het hoofd”. De titel was geïnspireerd op mijn obsessie voor de vierkante kaartjes die ik in mijn bezit had, en waarvan de voorkant bestond uit de foto van een dier en de achterkant uit informatie over het dier in kwestie. Het waren er honderd, en ik hield zielsveel van alle honderd.
Als ik dan toch beroemd zou worden dan wilde ik dat vooral met mijn slimheid. En dus begon ik met het uit het hoofd leren van de Latijnse benamingen die in het cursief onder de gewone dierennaam stonden. Ik stelde me voor hoe iemand van de krant zou langskomen met een microfoon, waarin ik dan zou vertellen hoe het allemaal begonnen was. Waarna ik zou zeggen: “Noem maar een dierennaam”, en dat de journalist “paard” zou zeggen, en ik dan “Equus caballus”, en dat iemand dan “dit kind is geweldig!” zou roepen. En dat er steeds meer journalisten zouden komen, uit alle delen van de wereld. Het probleem was dat ik de Latijnse namen al na drie kaartjes heel erg beu was, zodat ik me er na een tijdje maar bij neerlegde dat niemand mij ooit zou willen interviewen. Het einde van een tijdperk.
En nu wil iemand dat wel. Iemand van de plaatselijke krant wil met mij komen praten. Niet eens over één of ander wicked talent, gewoon over mij en mijn weblog en kokeneten en nog een paar andere dingetjes. En even dacht ik: “misschien kan ik nog snel wat Latijnse namen uit mijn hoofd leren voor ze komen!”
Even later dacht ik: “Laat ik in de badkamer alvast wat poses gaan inoefenen voor als de fotograaf komt.”
Nog even later dacht ik: “De buren lezen de plaatselijke krant. De buren snappen het helemaal niet als je op internet loopt te klagen over hun huilbaby en hun christelijke gezangen. Of over je borsten en je cupmaat. Of je voorliefde voor camp tuinkabouters.”
Ik wil helemaal niet dat de andere buurman die altijd zo vriendelijk goedendag zegt mij plots herkent in de krant. En denkt dat ik Hot Marijkegewijs kinky dingen doe op dat vieze vuile internet. Of erger nog: gaat meelezen! En mij heel hard verkeerd zal begrijpen als ik roep dat alle bejaarden dood moeten.
Ik heb dus neen gezegd.
Mijn eerste echte interview over helemaal mezelf komt er niet.
En ik had nog zo mooi willen vertellen dat het me niks doet, roem en beroemdheid en interviews geven enzo. Echt helemaal niks. But hey.
Oh, dat zou wel cool geweest zijn anders! En heb je sowieso soms geen schrik dat je buren je blog zullen ontdekken en beginnen meelezen? Want let’s face it, met of zonder interview, je bent al een beetje beroemd hé.
Ow jee, dat is wel heel knap van je… MMM, misschien moet je voortaan beter opletten met wat je schrijft.. hahahaha…
xoxo
Emine
Daar kan ik nu helemaal inkomen, ik vertel het ook niet aan mijn buren, ook al schrijf ik nooit wat over hen.
Curieus als ik ben ging in het artikel met veel plezier lezen, maar versta wel waarom je het niet doet.
Oh, daar droomde ik ook altijd van :) Ik zat me dan de vragen in te beelden, en mijn antwoorden. Misschien was ik gewoon een erg eenzaam kindje :P
Ik snap wel waarom je het niet doet, hoor. Stel je voor, dat de hele buurt ineens meeleest. Brrrr.
Kom kom, bijna niemand leest die lokale kranten, Lilith!
Dus komende donderdag sta je niet in het WN?
Dus komende donderdag sta je niet in het WN?
Neen. :(
Kon je niet zo anoniem met hokjes over je hoofd in de krant staan. Of met je gezicht net in een donkere schijn en een sigaret in nonchalant in je hand.
L. van T.F.T.C getuigt anoniem
Hahaha! Goed stukje! Heb je het boek ‘Hoogtij’ van Jim Lynch gelezen? Ineens moest ik eraan denken toen ik je stukje las.
Geheimpje, ik fantaseer nog steeds over mijn eerste echte interview, ik wordt dan uitgenodigd in de Laatste Show (wel tentijde van Deheer Uytterhoeven wegens grote fan) hihi, en mag dan mijn nieuwe rubriek in een show van Bart De Pauw en Tom Lenaerts komen uitleggen, (jaja, veel fantasie)
En uiteraard ook wel eens over hoe ik reageer op mijn eerste Nobelprijs, Grammy, Oscar… you name it! Altijd onverwacht, met tranen in mijn ogen en zonder voorbereide speech (hihi)
BTW ik vind je blog geweldig grappig (zeker het ambulanciers-stukje!!) (Heb het net vandaag ontdekt en meteen bezig met een inhaalbeweging)
Nog veel plezier, en ik zal af en toe eens ‘binnen wippen’ om te kijken hoe het met je gaat!!