Volgens onderzoek dat vorige week de krant haalde zijn mensen zonder kinderen gelukkiger dan mensen met kinderen. ‘Wel natuurlijk’, dacht ik, en ik was net van plan om verder te gaan met mijn dagelijkse beslommeringen toen mijn oog viel op de commentaren op het krantenstukje. Naast compleet naast de kwestie brallende commentatoren die dingen met de wereld deelden als ‘verget nie als u moeder u niet had op de wereld gezet waarde ier nie!!!’ en waarvan ik van harte hoop dat ze zich nooit plannen voort te planten viel mijn oog op dit stukje tekst van ene Willy Van Walleghem:
Mij beklagen, Willy Van Walleghem?
Mijn nachten bestaan uit slapen, mij een keer omdraaien in de stilte van de nacht, nog slapen en dan nog slapen. In mijn leven bestaat er niet zoiets als voedertijden en opstaan als de kleine door middel van een akelig geschreeuw laat weten dat ik in de zeer nabije toekomst met mijn slaperig hoofd boven een stinkende pamper zal moeten hangen. Als ik uiteindelijk toch opsta is er geen beetje stress om iedereen op tijd uit de badkamer in de keuken en op de bus te duwen, er is ook geen zenuwachtig geroep of hyperactief ge-‘KENJI! DOE FOORT!’. Ik sta op, ik eet iets en ik vertrek, helemaal chill.
Mijn geld gaat naar etentjes, uitstapjes en hier en daar een uitspattingetje dat volledig moet kunnen, en er gaat geen halve eurocent naar pampers, onthaalmoeders die volgeboekt zijn tot in het einde der tijden naar ’t schijnt, kleertjes en Geox schoentjes, boekentasjes en obsceen dure kinderwagens. Ik kan op dit eigenste moment beslissen om te gaan wandelen zomaar ergens heen zonder eerst een babysit te regelen of zeven luiertassen te moeten vullen met babygerief. Ik beslis en ik vertrek, ik. Stel het u eens voor, meneer Van Walleghem! Het is compleet zotjes.
Ik moet ook nooit rekening houden met slaaptijden en eettijden en als ik ergens in de buitenwereld ben moet ik nooit plots naar huis om een kindje in bed te steken omdat het het moment is. In de supermarkt ben ik diegene die een beetje evil grijnst als ik een mama wanhopige blikken zie werpen naar een oorverdovend schreeuwende peuter. Ik kan vijf minuten voor ik vertrek beslissen of ik martini’s ga drinken of niet. Als ik op vakantie ga is de belangrijkste vereiste niet dat er kinderanimatie aan het zwembad is. Als ik toch in contact kom met kleine mensen dan mag ik ze terug geven op het moment dat ze niet meer leuk zijn. Ik eet al jaren preparé en ik mag met mijn handen in de kattenbak zitten dat het een lieve lust is.
Meneer Van Walleghem, ik denk dat we kunnen concluderen dat ik een punt heb.
*grijns*
ja, supermarktsgewijs komen peuters er soms niet al te best uit ;-) knuffelsgewijs dan weer wel! *knijpt uk plat*
Ah, kids can be so evil.
Als zo’n kleine braafjes is ’s nachts (den onze!) scheelt dat al een heeeel pak. Het enige wat je moet doen voor je aan klein mannekes begint: veel reizen en veel naar de cinema gaan ;-)
ow, maar ik wil ooit kinderen hoor, en dan zal ik al die offers met plezier maken. Ik word gewoon niet graag beklaagd zonder reden, that’s all. :)
Lees eens “The Blind Watchmaker of the Universe” van Richard Dawkins.(Bestaat ook nederlandse vertaling)
Draai je daarna nog eens om.
Dat bedacht ik me vanmorgen ook. Ik verkies rust boven kinderen. Eerst tot gat in de nacht wegzitten, dan knorren zolang het je uitkomt, geen vervelende tv-programma’s met liedjes die in je hoofd blijven plakken van ’s morgens vroeg, … Krijsende buurkinderen zijn het perfecte anticonceptiemiddel. Gisteren zat mijn buurman in zijn auto te chillen, gevlucht voor zijn kinderen en al even lawaaierige vrouw. Daar heb ik dan medelijden mee zi.
Ik denk dat je uiteindelijk wel kunt stellen dat een leven zonder kinderen makkelijker is. :)
Of je gelukkiger bent is voor iedereen anders, denk ik, maar ik kan me best voorstellen dat het een extra dimensie geeft aan alles, en dat het gevoel zo geweldig is dat je die minder makkelijke dingen erbij neemt.
Maar als ik het kindje van onze buren uren aan een stuk hoor krijsen dan beklaag ik hen wel eens stiekem, ja. :) En dus neem ik maar genoegen met naar foto’s van blogbaby’s als Ukkiemoon en Nova kijken en af en toe eens vertederd te zuchten.
Zijn er ook geen goede kanten aan kinderen? Allez, ik dacht toch van wel :)
Je hebt een punt. ;)
Maar het is ook wel leuk om zo’n mini-versie van jezelf rond te hebben lopen. En ze kunnen zo lief en schattig zijn!
Al uwen commentaar is waar … een leven zonder kinderen is zalig, leven met een hell… (ni zo waar maar kom)
maar de liefde die je voor je eigen vlees en bloed voelt die is onbeschrijfelijk en wist alle andere hell toestanden weg als sneeuw voor de zon.
maar ik kan me heel goed voorstellen dat een leven zonder kids zalig is…en al wie daarvoor kiest .. pff gelijk en wie kiest voor kids ook gelijk … en geluk dat maken we gedeeltelijk zelf door het mooie in de kleine dingen te zoeken
Hmm, die meneer beklaagt mensen zonder kinderen (en ik beklaag zijn kinderen omdat de meneer zo vreselijk oppervlakkig is, lol) maar beklaag jij nu niet de mensen mét kinderen? ;-) Ik heb genoten van mijn tijd zonder kind, maar ik geniet nu van het gegiechel, haar lieve gesnurk, de ontwikkelingen die ze doormaakt enzoverder. En nu zie ik pas dat geen kinderen hebben wel leuk is maar wel kinderen een extra dimensie aan je leven geeft die je vantevoren niet kán voorspellen. En die dimensie bestaat echt niet alleen uit voedingen geven of wakker geschreeuwd worden ’s nachts. Goddank zeg haha. Mensen met of zonder kinderen hebben simpelweg hele andere prioriteiten en nee nee, het maakt je geen ouwe seut als je ineens hele andere dingen leuk gaat vinden. Helaas lijken veel bewust kinderloze mensen dat altijd maar te denken. Ik geniet nu trouwens ook 5 x zo hard van de tijd als ik alleen ben, tegelijkertijd geniet ik nóg 5 x meer dan dat als mijn dochter naar me lacht :)
En binnen een jaar of vijf misschien, nee?
ieder zijn meug natuurlijk. ik ben een BKM, een bewust kinderloze moeder. dat houdt in dat ik altijd al geweten heb dat kinders leuk zijn maar niet echt voor mij. ik kan heel goed met ze opschieten ook, maar vind het ook leuk als ik besef dat ik ook zonder kan. een cruciaal moment was jaartje of 6 geleden, ik 37 en geen kids. dan gaan mensen zich vragen stellen, bovendien wilde ik op dat moment ook eindelijk mijn teckel aanschaffen. ik verzeker je, in die tijd keken heel wat mensen meewarig naar me en ik hoorde ze luidop denken, dat “kinderenmaken mislukt was” en dat nestorke een soort surrogaatkid was…. niets was minder waar, ik heb een hond omwille van het feit dat ie een hond is en omdat ik gek ben op zijn pipofratsen, ook de vraag of ik me later niet zal beklagen geen kids te hebben? well, is dat niet een beetje heel erg egoistisch standpunt? ik spaar vanaf nu voor een leuke verpleger die mijn pamper komt verwisselen later ;o) en voor pampers met een leuk motiefje… misschien “scrap” ik ze wel…
Als ze groot zijn wordt het pas echt leuk, kan je ze om sigar…euh ik bedoel boodschappen enzo sturen. En zware dinges laten verzeulen als ge een mannelijk exemplaar hebt ;)
Wat is nu de waarde van wat slaap als je iemand hebt die je mama noemt (of zal noemen). Ik heb al 9 maanden niet meer dan 4u aan 1 stuk geslapen. Maar ik wil dat voor geen geld veranderen. Want ik krijg de mooiste glimlach, de warmste knuffel, de meest vertederende blik van mijn zoon. Hij is nog maar 5 maanden maar ik kan al zoveel van hem leren. Ik denk dat meneer Van Walleghem daarop doelde, de rijkdom die kinderen brengen.
@ bib: je pamers “scrappen”?
je pampers “crappen” ja!
Eenmaal je voldoende kinders hebt, dan kan je overwegen te scheiden (of uit elkaar te gaan, whatever, naargelang uw burgerlijke status). Het voordeel daarvan is namelijk dat uw kinders dan regelmatig eens bij uw ex moeten, en dat je dan die zo gegeerde tijd voor jezelf hebt. Volgend detail niet uit het oog verliezen: scheiden (of uit elkaar gaan) dient op vriendschappelijke wijze te gebeuren. Een vechtscheiding is namelijk heel vermoeiend. Veel vermoeiender dan kinderen. Die op zich al behóórlijk vermoeiend kunnen zijn.
de wereld bestaat uit mensen met en mensen zonder kinderen, en beide groepen zullen elkaar nooit echt helemaal begrijpen ;-)
lieve mensen,
Om te beginnen: Lilith, weer een zalig stukje! Hier een mama van twee fantastische meisjes… Ik kan niet anders dan de meesten gelijk geven die hier een stukje schreven. Ik vind kinderen geweldig! En dan vooral die van mij *g* :). Maar hoe geweldig ze ook zijn, (en nu moet ik anne gelijk geven) ik ben soms echt blij als ze weer een week naar de papa vertrekken. Ook al mis ik ze weer van de seconde dat ik ze heb afgezet, toch kan ik dan eens een beetje genieten van de rust en kan ik mijn huishouden fatsoenlijk doen. Het is zo dubbel allemaal, kindjes zijn zo lief, maar oh zo vermoeiend. Ik ben het ook eens met de Heer van Walleghem hoor, ik zou niet meer zonder mijn meisjes kunnen. Het is echt een verrijking van het leven.
Maar heel heel stiekem denk ik toch dat als ik het opnieuw zou mogen doen, dat ik toch iéts langer zou gewacht hebben met eraan te beginnen :) (maar shht he :)).
Ben aan de andere kant wel blij dat ik toch wel een vrij jonge mama ben (ben 27, kindjes zijn bijna 3 en anderhalf)
Eigen kan ik wel concluderen dat het zijn voor- en zijn nadelen heeft om kindjes te hebben… :)
Ik zie ze graag, dat wéét ik wel heeeeeel zeker ;)*zucht*
Tot mijn één en dertigste wou ik absoluut geen kinderen, maar plots dan toch! We hebben een pracht van een dochter maar ik heb tot aan het begin van haar derde levensjaar er enorm spijt van gehad, kon ik de klok maar terug draaien. Nu ze wat groter wordt, compenseren de warme momenten, zoals hierboven beschreven, die negatieve gevoelens al wat, maar toch slaat de weegschaal meestal nog de verkeerde kant uit. Maar ergens diep in mij weet ik wel dat we er komen, maar ik hoop dat dat moment niet te lang meer op zich laat wachten, want de schuldgevoelens over de ‘spijt’ zijn soms een berg op zich.
:-D yep, ik herken de redenering. Maar wacht maar tot de evil hormonen in je lijf beginnen zeggen dat een kindje wel leuk zou zijn…. hoewel je wéééééééééééét dat het alles overhoop zal halen, letterlijk en figuurlijk.
Never underestimate the power of hormones!
Je door niemands sentimentele gezwets iets laten aanpraten en zeker geen commitment doen voor minstens 20 jaar als je er niet klaar voor bent. Ik vind kindjes krijgen en opvoeden een beetje als (zonder voorbereiding)een enorme berg beklimmen : ondanks het prachtige zicht op fantastische valleien en adembenemende alpenweiden denk je de helft van de tijd “waar ben ik verdomme in Godsnaam aan begonnen!”.Maar achteraf ben je ontzettend blij en trots dat het gelukt is zonder al te veel ongelukken. By the way : als je er eindelijk bent is het gevoel en het uitzicht onovertroffen. Ervaringsdeskundige X 3
Als je jouw kinders geen Kenji noemt zitten ze al een stuk vlugger op die bus. ;-)
Momenteel ga ik volledig met je akkoord, maar als de biologische klok daar is …….
@JT: interessante vraag. :)
Het probleem is natuurlijk dat als je kind een waarachtig klootzakje is, je daar meestal ook zelf wel ergens iets mee te maken hebt. Maar goed, als ik ooit een irritant kind baar ga ik mijn best doen om daar eerlijk voor uit te komen. (y)
Zouden er ook mensen zijn die dan ergens in de comments van een verhaal over kinders posten: “ik heb een draak van een kind“, in plaats van een pracht van een dochter of fantastische dit en dat?
Of zouden alle ouders fijnweg besmet zijn door die prachtige biologische mijn kind – schoon kind verblinding?
Er moeten toch wel stiekem mensen zijn die echt wel vinden dat ze een lelijk mormel met een slecht karakter hebben dat hen de hele nacht wakkerkrijst en daar ook voor uitkomen. Of horen wie die enkel in de beklaagdenbank van Ardeense processen?
@Lilith, dat is zoals met bijtgrage honden, hun baasjes zien die ook allemaal graag !