angst

292674914_62ed7b26f7_t.jpgIk herinner mij hoe ik als kind hele nachten wakker heb gelegen bij de gedachte dat mijn ouders ooit zouden sterven. Dat mensen sterven, dat wist ik al jaren, maar dat mijn ouders ook dat soort mensen waren, dat kwam hard aan. Het was een besef dat mijn kinderhart aan flarden scheurde, en een angst die in het donker van mijn kamer zulke vormen aan nam dat ik het gevoel kreeg te zullen stikken. Hoe harder ik naar oplossingen zocht, hoe erger en allesoverheersender die angsten werden. Mijn ouders zouden ooit dood gaan en ik kon daar helemaal niets aan doen. De enkele keren dat ik het daar schoorvoetend met mijn moeder over had verzekerde ze me dat ze nog lang niet van plan was om dood te gaan. En toch. Het liet mij soms maanden niet los.

Ik herinner mij een donkere winteravond toen ik al in Gent studeerde en er op kot zat. Ik belde naar huis om even met mijn moeder te spreken over vast niets bijzonders, en mijn vader nam de telefoon op. Neen, mijn moeder was nog niet thuisgekomen, en dat was eigenlijk best vreemd. Ze had al langer dan een uur thuis moeten zijn. Mijn moeder was iemand die altijd overal op tijd kwam, en ze had helemaal niet de gewoonte om een uur langer te werken zonder dat even te laten weten. Mijn hart klopte in mijn keel, en dat werd alleen nog maar erger toen ik een half uur later nog eens belde en het opnieuw mijn papa was die op nam. Neen, ze was nog altijd niet thuis, vertelde hij met een toon in zijn stem die ik niet van hem kende. In het kwartier dat volgde ging ik volledig over mijn toeren, daar op mijn kleine kamertje in Gent. Mijn moeder had vast een ongeluk gehad. Er moest wel iets heel ergs gebeurd zijn. Mijn moeder was dood. Een verschrikkelijk ongeluk. Ze konden mij elk moment bellen met het slechte nieuws. Toen mijn telefoon ging en ik met trillende handen opnam en haar stem hoorde kon ik wel janken van opluchting, wat ik dan ook maar deed. Ze had langer moeten werken en de batterij van haar telefoon was plat. Meer niet, eigenlijk.

Ik herinner mij de minuten die wel uren leken toen ik vorig jaar op haar zat te wachten in een ziekenhuiskamer na een eenvoudige schouderoperatie. En hoe mijn gedachten ook toen met me op de loop gingen. Doodsbang was ik dat ze in de narcose zou gebleven zijn en ik haar nooit meer terug zou zien. En plots was ze daar weer, een beetje groggy maar voor de rest oke.

Ik heb mezelf zo vaak gek gemaakt met de gedachte dat mijn moeder er niet meer was.

Vreemd hoe ik het, nu het echt zo is, bijna niet kan geloven.

Reacties

  1. Ik vroeg mij al af of ik het enige kind was dat zich zorgen maakte over de dag dat mijn ouders zouden sterven :)

    Wanneer er iemand sterft, is dat altijd moeilijk te geloven. Er verdwijnt iemand uit je leven, maar somehow gaat het leven toch gewoon verder. Er zullen momenten zijn dat je haar enorm mist. En er zal ook een moment komen waarop je beseft, dat je moeder er echt niet meer is. Maar dat heeft tijd nodig.

  2. severine

    tjah, denk dat er velen zijn net als jij die schrik hadden hiervoor.
    En ik vraag me af “hoe meer ik geconfronteerd wordt met de dood van iemand, hoe meer ik nog schrik krijg ervan?” zijn er nog mensen die dit hebben.

    En ik wou dat ik iets kon doen om de pijn weg te nemen, maar jammer genoeg kan ik dit niet!

    Ik hoop dat met tijd de pijn zal overgaan in een regenboog van herinneringen!

    En als je iets nodig hebt of je wil eens praten of iets helemaal anders weet dan dat je familie er voor je is!!!

    Wij houden van je! en zullen je zo goed mogelijk steunen in deze moeilijke tijd!

    sterkte!

  3. Toen mijn mama stierf, daalde er een bijzonder bizarre rust over mij neer. Dat waar ik de laatste twee jaar zo bang voor geweest was, het allerergste dat ons ooit kon overkomen, was gebeurd: mijn mama was er niet meer. Er was niets ergers en dat maakte mij op een vreemde manier heel erg kalm.

  4. erg herkenbaar, dat extreme zorgen maken en direct denken dat er iets ergs is gebeurd… als ik een ambulance hoor, denk ik altijd (als ik niet bij mijn kindjes en man ben) dat ‘ie voor hun komt. ga altijd gelijk ff bellen. bizar. maar nu je het echt meemaakt, kan me niet voorstellen hoe heftig dat moet zijn.
    liefs

  5. Vreemd, Vrouwe Lilith,
    Wij mensen zitten blijkbaar allemaal anders in elkaar. Toen ik klein was, dacht ik bijvoorbeeld nooit aan de dood.
    Mijn moeder is enige tijd geleden overleden, maar zij was ernstig aan het dementeren en dan is het… euh… (ik durf het bijna niet schrijven)maar half zo erg…
    Als ik er echter aan denk dat mijn vadertje ook ooit het hoofd er definitief zal bij neerleggen, dan begin ik toch een beetje te paniekeren.
    Met vriendelijke groeten,
    Drs. Johan Arendt Happolati

  6. ann

    Heb het ook altijd zo gevoelt, maar nu, nu ikzelf ouder ben en een stel kinderen heb heb ik meer schrik om zelf te sterven. Dat ik er niet meer zou zijn, wie gaat er dan voor hen gaan zorgen? Ook heb ik nu meer schrik om een kind te verliezen, inderdaad, ook ik bij het horen van sirenes van brandweer en ambulance denk eerst, “waar zijn ze?”.

    Je hebt het weer zeer mooi neergeschreven, voor velen zo herkenbaar. Nog veel sterkte hoor!

  7. bib

    i know the feeling. vooral, denk ik, doordat mijn ouders intussen op leeftijd zijn. vorig jaar werd bij papa de ziekte van parkinson geconstateerd en dat sluipt en kruipt iedere dag verder zn leven in. dat is het leven natuurlijk, maar dat aanvaarden is lastig. misschien komt het omdat ik zelf geen kids heb dat ik het veel harder aanvoel dan mn zusje. die relativeeert dan en zegt: jij hebt nog niet veel meegemaakt… ojawel echt wel, maar nu de rollen omgekeerd zijn denk ik dat ik precies voel wat ouders voelen als ze zorgen voor hun kinderen. ik probeer van iedere dag dat ze er zijn te genieten. maar die angst steekt vaak de kop op. Angst die onvoorwaardelijke liefde met zich meebrengt zeker? waar is de tijd dat ik veilig op de achterbank zat met zussy, richting italie, spanje oostenrijk… voor een onbezorgde kampeertrip… herinneringen zijn er en blijven en die koester je een leven lang, mooie momenten blijven voor altijd bij je. je hebt er vast meer dan 1000!

  8. anneleen

    Ik krijg echt koude rillingen, zo herkenbaar zijn je schrijfsels voor mij. Mijn mama werd ziek toen ik nog heel jong was. De angst dat zij zou kunnen sterven, kneep me de keel dicht. Toen ze enkele jaren later echt stierf, beleefde ik dat als in een waas.

    Maar ik overleefde, ook al dacht ik niet te kunnen leven zonder haar. Als het erop aan komt, ben je sterker dan je denkt! Het is op dit moment misschien geen troost voor jou, maar je leven gaat door en er komt écht een moment dat je je weer wat minder slecht zal voelen en alles weer wat rooskleuriger zal zien…

    Die angst, heb ik ontdekt, gaat jammer genoeg niet weg, wat je ook meemaakt. Ik verloor mijn beide ouders voor ik 20 was, en ben nu (op mijn 25ste) voortdurend bang, bang om nog mensen die ik graag zie te verliezen. Het enige dat ik niet meer heb, is angst om zelf dood te gaan. Mijn mama en papa zijn immers al “ginderachter” om mij op te vangen…

  9. hilde

    Ik heb altijd gehoopt dat ik als allereerste zou sterven, om niet alle dierbaren rondom mij te zien vertrekken…Ik denk dat er niks vreselijker is dan als 121-jarige “over te blijven”: man weg, kinderen weg, broers en zussen weg, vriendinnen weg,…
    Mijn vader is 6 maanden geleden plots gestorven op 55-jarige leeftijd. Ik denk elke dag meermaals aan hem, soms is die gedachte heel erg leuk of goed te verdragen, andere keren voel ik me er heel erg triest bij. Muziek kan me nu meer raken dan vroeger, soms zie ik in de winkel iemand staan die op dezelfde manier beweegt en schrik ik…
    Het blijft iets heel erg raar omdat ik er nooit echt rekening mee gehouden heb. Ouders zijn er voor altijd. Er is ook geen handleiding voor zo’n situatie. Ze zeggen wel dat er eerst ongeloof, dan woede, dan berusting en tenslotte aanvaarding is, maar persoonlijk vind ik dit zever.

  10. Lilith, Ik volg je blogje intensief, maar reageer zelden. Jouw angsten zijn herkenbaar, alleen zijn ze bij mij nu vooral rond mijn man gecentraliseerd.
    Het zinnetje waar je mee eindigde, deed spontaan tranen opwellen. Ik huil om de serene manier waarop je het brengt, die zo kwetsbaar is, ingetogen maar het intens verdriet is voelbaar en ik leef met je mee.
    Moed meid en veel sterkte. Gelukkig heb je de steun van je schat…

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>