Ik wist al van in het prille begin dat ik met Youri geen mansmens aan de haak had geslagen die op een dag op zijn kniëen zou vallen met de vraag of hij met mij een keer een openingsdans mocht plegen in zaal Scherpenberg in Heuvelland. Dat is ook nooit een issue geweest in onze relatie. De fantasie waarin ik in een wit Sissikleed in een taart sta te snijden terwijl iedereen ‘ooooooh’ en ‘aaaaah’ doet heb ik laten varen toen ik besefte dat je met het geld dat je uitspaart door niet te trouwen een kweetnie hoe coole road trip kunt maken door een ver land. En daar kan geen Lac van de Connemara tegenop. Wreed romantisch ik, ik weet het. Dus toen Youri maar niet op zijn knieën viel kwamen we beiden tot de conclusie dat wij geen trouw nodig hadden om malkander elke dag te overladen met lievde en genegenheid. Case closed. Dacht ik.
Tot het onderwerp zich een paar maanden geleden weer aandiende in de vorm van ikzelf die volgend jaar mag getuigen op de rockabilly wedding van vriendin J. Ik was volop aan het brainstormen over vetkuiven en iets oud, iets blauws en iets geleend toen Youri de woorden ‘Als wij ooit trouwen, dan alleen maar in Las Vegas’, sprak. Ik knipperde met mijn ogen. ‘Gaan wij ooit trouwen? IS DIT EEN AANZOEK? :aah:’ vroeg ik met extra veel vraagtekens in mijn intonatie, maar hij stond nog steeds op dezelfde hoogte als normaal, en van knieën was geen sprake. ‘Als we in Las Vegas zijn, dan wel’, deed Youri cryptisch.
Op dat moment nam mijn ongebreidelde enthousiasme compleet de bovenhand, en bijna tegelijkertijd spraken wij de magische woorden uit. ‘Een Elvis Wedding!’
Jahaa, dat wilde ik wel! En even later werden we het ook nog eens eens over het meest belangrijke element van onze viering: een oude dikke Elvis imitator. Een heule heule dikke, die Love Me Tender zingt terwijl we onze vows uitspreken. Het is zo alles dat ik ooit heb gewild dat ik zelfs kan leven met het acute gebrek aan knieval. Go figure!
Ai bestaat dat dan idd mensen van onze leeftijd die ooit of nog Elvis fan waren ;-)
damn en ik dacht dat we maar met 2 waren
Een halve proficiat!!!
En dat alles in niets minder dan ‘blue suede shoes’!
Kan het me al levendig voorstellen.
Proficiat part 1!
The sequel volgt als het dan eindelijk zo ver is.
Onlangs zo nog iets wijs meegemaakt. The Slow Club is een Gentse Elvis tribute met zangeres (what is the king was a queen). Anyway, toen ik onlangs meeging naar een optreden in nederland was er een koppel dat effectief in Vegas ging trouwen, om daarna naar Graceland door te reizen. En om alles compleet te maken, vroeg ze aan de zangeres haar Elvis – kleed (inclusief hoge colle en riem!) om in te trouwen.
Zotjes, maar wél wijs!
Woe-hoew!!
Een knieval heb ik trouwens ook nooit gezien, gelukkig maar. En een verlovingsring ook niet, maar ik heb toen wel een superzalige digitale camera cadeau gekregen.
Dis die kweetnie hoe coole roadtrip zal door de vs zijn?
Dé knieval … ooooooh! (val in zwijm!)
Groetjes van Birit van de Echtkrant! Kom es langs!
haha. wij willen ook in Vegas trouwen, getrouwd worden door een elvis-imitator en met Shaft als getuige.
Great minds, they think alike.
Dan ga ik wel vet jaloers zijn. Elvis, wat een held! Trailertrash knew it all along!
Proficiat!
Tis echt typisch Lilith… ;-)
Hehe, bij ons was t net andersom. Hij: “Zou je ooit met mij willen trouwen?” Ik: “Enkel als t door een Elvis gedaan wordt.” Hij:”…nevermind.” Hij is namelijk meer het parochiezaal-vol-met-220-beste-vrienden type, dus heb ik me er maar bij neergelegd dat we beter niet trouwen.