Ik was een dramapuber.
Ik heb een hele kist vol dagboeken, brieven en erbarmelijk slechte karamelverzen om dat te bewijzen, maar don’t make me. Ik kan mijn imago -dat al niet meer om over naar huis te schrijven is sinds ik in een kokerellende hobbymevrouw ben veranderd- met twee goedgekozen dagboekfragmenten doen kelderen naar ongeëxploiteerde dieptes. Ik zeg ‘rock bottom’. Gene zever.
In mijn in kaarslicht badende slaapkamer schreef ik diep in de jaren negentig brieven naar mijn vriendinnen om hen op de hoogte te houden van mijn dramatische, altijd boeiende liefdesleven. Terwijl ik non-stop naar bleitliedjes luisterde waarin Marco Borsato mij verzekerde dat ik dit gevecht niet kon winnen, want jij zit veel te diep vanbinnen, waarom nou jij, waarom nou jij, waarom nou jij toch, begod?! ontstak ik het ene wierookstokje na het andere, wat de beneveling die plaats vond in mijn hersenen nog meer in de hand werkte. Mijn neergepende gedichten zijn er dan ook naar, en een mens zou zich beginnen afvragen hoeveel variaties er te bedenken zijn op ‘ik hou van jou, ik blijf je trouw’. Mocht Willy Sommers nog inspiratie zoeken voor zijn volgende langspeelplaat, mijn tijdscapsule is zijn tijdscapsule!
Om de week speelde iemand anders de hoofdrol in mijn dagboekfragmenten. Achteraf gezien bestond mijn tot in den treure besproken liefdesleven hoofdzakelijk uit jongensnamen op mijn map van Latijn schrijven, uit de horoscoop in de Joepie proberen af te leiden wanneer het nu eigenlijk aan zou geraken tussen mij en J. (of K., of L., of welke letter mijn chica’s en ik ook gebruikten in onze top secret communicatie) en mij de rest van de dag inbeelden hoe het tussen mij en J. (of K., of L.) tot een dramatische confrontatie zou komen op de speelplaats van het Koninklijk Atheneum van Ieper. Waarbij ik dus zou bleiten en hij zou zeggen dat ik veel meer was dan een gewone vriendin, dat ik alles was voor hem. ALLES! En ik weer bleiten. Maar dat het onmogelijk was ook, onze liefde, want te veel goed nieuws is nooit goed dagboekmateriaal, dat wist ik ook wel. Het moest toch minstens een beetje getormenteerd zijn ook, want gelukkig zijn was zelfs in de jaren negentig al passé. De confrontatie bleef uit, maar dat was eigenlijk niet erg want de week daarop was ik toch al weer depressief om iemand anders. The circle of life, in dien tijd.
Ik zou het appreciëren als u nu zou zeggen dat dit ook maar enigzins herkenbaar is.
Serieus.
I confess… in mijn dagboek van toen staat quasi elke maand een andere naam, afhankelijk van naast wie in de klas zat, afhankelijk van wie een seconde langer naar me had gekeken dan de andere, enz enz. Ik heb meters handgeschreven brieven op velletjes cursuspapier en op achterkanten van oude cursussen waarop in en mijn vriendinnen van toen herhaalden wat we eigenlijk de hele dag al tegen elkaar zegden.
Jaja, we waren kuikens toen! Heerlijk toch die tijd, neen? :)
en ja hoor, ook ik had kilo’s pennenvriendjes van over de hele wereld. :) Hoe typisch was ik wel niet, zeg?
Onlangs heb ik Engelstalige liedjesteksten van mezelf teruggevonden. Of beter gezegd: mijn vriendin deed dat, en dat was niet goed voor mijn imago… Zal daar zeer binnenkort eens een postje aan wijden zie, goe gedacht!
Zelf vertrouwde ik lief en leed toe aan mijn allerliefste penvrienden in alle hoeken van Europa. Brieven van 10 of 12 kantjes per keer: waar is de tijd dat ik nog zoveel tijd had… Nog iemand penvriendjes-herinneringen?
Alweer een zalig geschreven stukje, Lilith, waarvoor dank!
Dagboeken, penvriendjes, epistels van tijdens de lessen uitgewisselde briefjes … the lot! Binnenkort gaan mijn ouders verhuizen en zal de ouderlijke zolder door mij opgeruimd worden; ik vrees dat dat ages gaat duren omdat ik natuurlijk alles zal willen herlezen …
Beste Lilith,
Herkenbaar?! Ik zou nog oftenimmer nog een puber willen zijn. Vreselijk: patchouli, wierrook, onzekerheid, euforie, diepe dipjes. Ik dacht begot op die leeftijd dat ik een alien was!
Ik stel een rituele dagboekverbranding voor! Om eens en vooral komaf te maken met dat verleden.
Maar wat het ergste is, één keer per maand komt dat terug voor een paar dagen (op de wierrook en patchouli na)
Ik haat mijn hormonen, die van een stabiele, rationele vrouw een onnozele trezebees maken.
toen ik 11 was, begon ik een dagboek met “liefste Kitty” (in navolging van het dagboek van Anne Frank dat ik net uit had)…ik wou net als zij onderduiken, want “den oorlog” dat was romantisch. euhm, dat kan anders ook tellen qua drama-queen gehalte, n’est ce pas?
lilith, no worry, het is van alle tijden. zelfs in de mijne. Stel je voor: hondsverliefd op een jongen, de zoon van vrienden van mn ouders. andersom even verliefd, maar allebei zoooo verlegen. brieven en nog eens brieven maar verders nix, puur platonische extase… en dan als je een jaar of 30 bent wordt er eens een kamer in je oudershuis veranderd, nieuwe vloerbedenking etc. dan komt je moeder en zegt: “buurvrouw en ik hebben nog een brief voor jou onder de vloerbedekking gevonden. we hebben hem ECHTWAAR niet gelezen”. Halfuur later zegt ze dan: “we hebben ons bescheurd!” Poeh!! t schaamrood komt me nog op de kaken. *o} dr zat zelfs een foto bij van mn kalverliefde…. t kalf ;o) en zo weke woorden…
OMG, er zijn niet genoeg woorden om duidelijk te maken HOE herkenbaar het precies is. Mijn eigen dagboeken durf ik zelfs al niet meer AANRAKEN, uit angst voor de dreigende shamespiral waarin ik terecht zou kunnen raken…
oke, ik weet dat ik hiermee het risico loop om als slettebak versleten te worden, maar… ik had ook een lijst. :D
Wel geen alfabetische, zo ver ging ik dan weer niet. 8)
Dit is zo waanzinnig herkenbaar dat ik er van zit te blozen… prijs ik mezelf even gelukkig dat ik ondertussen puber-af ben – wat een emo-rollercoaster was me dat…
Héél leuk stukje, by the way!
Geen paniek, ook ik heb urenlang geschreven op m’n kamer. Dagboeken vol en ook gedichten schudde ik uit mijn mouw. Ook ik heb alles zorgvuldig bewaard en ik denk dat m’n kinderen of kleinkinderen menig traantje zullen plengen. ’t Zal dan wel van plezier zijn ipv verdriet.
Ik heb daar geen last van gehad. Echt niet. Ik had enkel een beetje schrik van de meisjes. Van allemaal. Ik kon wel onder de grond kruipen als er een meisje naar me lachte of me godbeterd durfde aan te spreken. Het is intussen gebeterd. :) Gekke wezens ook, tienermeisjes, zo blijkt hier weeral.
Esther: net als jij heb ik mijn dagboek (een flashy fuchsia geval met slot dat blijkbaar door mijn broer geopend kon worden met een paperclip) een tijdlang ‘Liefste Kitty’ genoemd na het lezen van Anne Frank, lol. En wij zullen zeker niet de enigen zijn die zich daaraan hebben bezondigd!
En later heb ik achteraan mijn dagboek De Lijst bijgehouden van alle jongens die ik ooit heb gezoend: Naam, leeftijdsverschil met mij (want hoe ouder de jongen, hoe cooler) en punten met commentaar.
Naast de lijst was er zelfs een Alfabetische Lijst om het allemaal interessant te houden.
Knappe jongens met een X of Y als eerste letter van hun voornaam zijn dungezaaid, ik zoek nog steeds een Xavier of Yannick om binnen te draaien!
Zeer herkenbaar, uiteraard.
wow populair! ik had alleen een wishlist ;o)
ik was ne dromer gene doener… (een schaap dus)
very herkenbaar, soms vrees ik dat ik nog altijd een dramapuber BEN 8-/
ik had een P.P.-lijst, Potentiële Partners… half ’t school stond daar op, er is helaas niks van gekomen :'(
en kei hard MAHAHA! @ “Mocht Willy Sommers nog inspiratie zoeken voor zijn volgende langspeelplaat, mijn tijdscapsule is zijn tijdscapsule!”
:-D
Monique zou je zeker getroost hebben op de speelplaats van het KA…:)
Ik was ook zo’n dramapuber.
Onbeantwoorde liefdes, ze zorgden voor nogal donkere zinnetjes op m’n mappen à la “Is this life? Join me in deat” enzo verder. Nu lijkt het echt zoooooooo zielig! Maar goed, bijna iedereen heeft het blijkbaar meegemaakt
death dus ;-)
Ik was ook mijn voltallige middelbare schooltijd ‘verliefd’ (aah, zo onschuldig), maar dan op 1 jongen tegelijk, en meestal erg lang. Hier gold wel “uit het oog, uit het hart” als we van school/studierichting wisselden. Ik heb het ze nooit verteld.
Ik vertelde wel elk detail van wat Hij die dag gedaan/gezegd had en waarom dat een goed teken was tegen mijn vriendinnen op de fiets naar huis. (Nu ik erover nadenk, ik begin te begrijpen waarom mijn pa het vreselijk vond om ons een lift van/naar een fuif te moeten geven).
Mijn toenmalige beste vriendin was meestal verliefd op 3 gasten tegelijk (waaronder 2 broers), en kon daar zelfs simultaan over zwijmelen. Dat is nog vrij gewoon op je 15de, maar knap vervelend om naar te moeten luisteren op je 18de…
Ik heb maar een half jaar (13de) echt drama gepuberd, was toen steevast humeurig en heb een tijdje gerookt. Toen was dat opeens over. Verder was er geen wierook en kaarsen en gedichten. Nee nee, ik had een plakboek van Leonardo Di Caprio :D wat zo mogelijk nog genanter is.
BTW – 52 kg! Wow! Zoveel woog ik vroeger – je bent een volledig mens kwijt. Proficiat!
Wil ik even kwijt: je laatste zin deed me even helemaal dubbel liggen.
En ja, dagboeken vol boven op zolder in de hoop dat ze ooit in het niets zullen verdwijnen. Mijn gedichten waren dan wel weer goed. Tenminste … toch vier jeugdpoëziewedstrijden gewonnen. *glim* glim*
Niet herkenbaar, neen, maar wel wederom een hilarisch stukje zielenroerselen, enne, een blog is dat eigelijk niet een exhibitionistische (is da juist geschreevn??) vorm van dagboek?? Gelukkig heb ik hier nog geen enkel getormenteerde liefdeshistorie gelezen, maar ik ben er wel zeer benieuwd naar (zei de voyeur in mij!!)
Enne jeetje, na het lezen van al die commentaar voel ik me bijna abnormaal dat ik geen dagboek bijhield (moet ik er nu aan beginnen?? Of is het al te laat??? Aiaiai, heb ik iets gemist man)
Godzijdank! Ik dacht al dat ik een uitzondering was… maar zo te lezen hadden we er allemaal last van…
hehe, weer zo herkenbaar :)
helaas, maar dan eigenlijk ook weer niet, verhuis ik deze week naar een kleiner appartement en moet ik veeeeeeel weggooien, inclusief mappen vol gedichten, schminktips, brieven take that knipsels en oooohhh zoveel meer :)…
Ik kan u enkel maar de goede raad geven om alle tastbare herinneringen aan die periode zo goed mogelijk weg te moffelen, liefst achter dubbel slot en grendel, als je ooit van plan bent om te trouwen.
Ik was er net vrij goed in geslaagd om deze turbulentie te “vergeten” tot mijn broers er mij helemaal terug ingooiden op ons trouwfeest: ze hadden er namelijk niet beter op gevonden om even een klein kwisje te organiseren over Tim en mij… tot en met mijn uilebrilletje uit die tijd, alles werd geëtaleerd, in front of erverybody! :-s
zeer herkenbaar dus, yes indeed.
Super om dit te lezen! Fonetisch Engels à la “wadif god was wan of us … trai de make his way home”, liefdesbrieven van jongens met een beugel, stoere taal die ik van mijn oudere broer en zus hoorde “life ’s a bitch and then you die”. Man man man. Gedichten heb ik nooit geschreven maar wel veel liefdeshistories compleet met intriges tussen vriendinnetjes, geheime afspraken na de catechese, … het is zeer herkenbaar.
Ik had geen dagboek, ik was een stoere jongen en ben dat nog altijd, dat zie je van hier!
Wel had ik ook zo’n lijstje… meer bepaald een toptien van ‘knapste meisjes van het moment’. Mét stijgers (als ze tegen me praatten of aantrekkelijk gekleed waren) en dalers (als ze aanpapten met één of ander dwaas kalf – gelijk wie eigenlijk) én codenamen (meestal ook omdat ik gewoonweg hun echte naam niet wist). Zo herinner ik mij verliefdheden rond IV15, DSD (‘die snelle doa’) en Geeltje (door mijn maat trouwens Witje genoemd, maar dat wisten we pas later – ze had én een gele pull én een witte pull waarmee ze beeldig stond).
Intussen heb ik ook mijn liedjesteksten gepost! ;-)
zeer herkenbaar, en inderdaar van alle tijden (zoals ook al duidelijk een dertigster aanhaalt). Mijn ouders zijn laatst ook verhuisd en heb mijn dozen moeten legen op zolder. Met pijn in het hart een hoop papieren weggegooid (maar toch nog een paar bewaard). Het voelde alsof ik mijn jeugd wegsmeet, verschrikkelijk. Dus, goeie tip: bewaren en binnen 10 jaar nog eens bekijken.
Maart 2013.
Natuurlijk is dit herkenbaar, wat dacht jij dan. Ik ben al lang de 50 gepasseerd haha. Maar mijn melige dagboeken en droevige donkere probeersels van gedichten heb ik nog steeds, hoe puberaal is dit dan hahahaha. Ik was jong in de psychedelische flower power tijd, hoe cool is mich dat dan wel niet hé.
Zo gehuild om jongens die maar niet dichterbij konden komen en hoera ben ik nu blij dat die jongens zo kortzichtig waren destijds want nu zijn het nog steeds kortzichtige personen en dan nog met oogkleppen op ook nog. Neen, die waren nu toch echt geen verruiming,maar dat wist ik toen nog niet hé. Shame on me hahaha.