Het was een erg lange dag geweest. Een fijne dag ook, eigenlijk, maar vooral een lange. Met verschillende afspraken die ervoor hadden gezorgd dat ik veel op drukke treinen had gezeten, en met weer waardoor mijn handen rood waren van de kou en mijn haar alle kanten uitwilde, behalve beneden. Beneden ware nochtans zo oke geweest.
Toen ik in het station van Kortrijk aankwam was het al donker, en aangezien Youri nog een vergadering had ging ik maar een beetje in de stad rondlopen voor we samen naar huis zouden rijden, zoals afgesproken. Even helemaal tijd voor mezelf en mijn ongezonde neiging om zwaar in de winkels te vliegen als niemand kijkt. Maar het regende steeds erger, en het werd later, en toen de winkels gingen sluiten en ik nog altijd niks van Youri had gehoord diepte ik mijn gsm uit mijn doorweekte jas. Eén sms gemist. ‘Het zal wat later worden’. Tien minuten eerder verstuurd en niet gehoord omdat mijn oren gevuld waren met tien liter regenwater. En hij had het over diezelfde vergadering waarover hij gisteren had gezegd dat hij helemaal niet lang zou duren.
Enigzins geïrriteerd stuurde ik een smsje terug.
‘Hoe laat? Het regent. :( ‘
Geen antwoord.
Ook niet na vijf minuten.
Dus ging ik bellen.
Hij nam niet op.
Ook niet toen ik drie minuten later nog eens belde.
En het regende harder.
Ik kon natuurlijk ergens iets gaan drinken, op mijn alleentje, alleen had ik geen idee of hij me zou komen ophalen aan het station of ergens anders.
‘Kom je me ophalen aan het station of ergens anders?’, smste ik, de leegte in.
Geen antwoord.
Ondertussen waren alle winkels dicht en kwam de regen met bakken uit de hemel. Mijn hoofd stond al heel de dag op ontploffen, maar nu kwamen er ook nog eens grote bonzende pijnen bij. En ik was kwaad, want wat dacht hij eigenlijk wel, een beetje in de warmte zitten vergaderen terwijl ik in een natte en koude kutstad als Kortrijk alleen op café mocht gaan zitten. Ik belde nog eens, en toen ik zijn antwoordapparaat weer hoorde aanslaan gebeurde er iets in mijn hoofd waardoor ik plots in staat was om tegen vanalles te beginnen schoppen. Bij voorkeur tegen Youri zelf, met bijzonder venijnige uithalen.
Met grote passen begon ik richting het station te lopen. Want wat dacht hij eigenlijk wel? En wat een klote-afspraken eigenlijk weer. Dat heeft dan een iPhone en dat neemt hem niet op. Tegen de tijd dat ik door de deur van Kortrijk station liep was ik in staat om iemand de kop af te bijten. En nog liefst die van mezelf, want het bonzen was er zowaar niet beter op geworden. Eens op de klaarstaande trein naar Ieper zond ik een smsje met de geweldige woorden ‘Ik neem wel de trein naar huis. Nevermind, vooral.’ Als je in iemands gezicht zou kunnen rochelen via sms, ik had het gedaan.
Drie minuten voor vertrek, en ik had nog steeds geen antwoord.
En ik had mijn lijntje al ingevuld op mijn Railpass, ik kon dus niet meer terug.
Nog anderhalve minuut.
Ik staarde naar mijn gsm, maar er gebeurde niets.
Buiten riep men af dat de trein naar Ieper zou vertrekken op spoor zeven.
In mijn hoofd had ik dertig ijskoude antwoorden klaar voor als mijn gsm zou rinkelen, maar hij rinkelde niet.
Nog een halve minuut.
En toen rinkelde hij.
Ik nam op, klaar om de allerkwaadste woorden van de wereld op Youri af te vuren. Om te zeggen dat ik wel alleen naar huis kwam, dat ik doorweekt was en ziek en dat hij niet moest denken dat ik er mee kon lachen, en dan als het even kon met veel zwier in te haken.
Maar toen hoorde ik zijn stem die zo overliep van de welgemeende sorry’s dat ik wel moest toegeven dat ik gewoon content was. Ik sprong nog net op tijd van de trein en was mijn lijntje kwijt, maar ik mocht wel met mijn lief mee naar huis. En hoe cool was dat?
Ik zweer het, twee jaar geleden hadden we twee dagen niet meer normaal tegen elkaar gebabbeld.
Had ik geweigerd om van de trein te springen.
Was ik expres nog wat later naar huis gekomen om daarna uren van roepen naar stil en dan weer roepen te gaan.
Wij gaan zwaar de goede richting uit, vind ik.
Haha! Zo herkenbaar eigenlijk!
heel herkenbaar .. van vroeger, maar bij ons werd het erger … en kwamen nadien de ik loop van je weg reactie’s ;-) maar jullie gaan goed … doe maar flink je best en … vergeet ni dat wanneer je in vergadering zit je niet alles kan opzij schuiven voor je lief !!
eigenlijk best wel grappig :p
wist niet daje zo’n kwade was
Ik zou toch minstens een verwenavond eisen vooraleer ik weer een beetje glimlach zou tonen. Al kon hij er natuurlijk zelf niet aan doen. Soms heeft een mens nu eenmaal het recht om de zaken eens lekker alleen van eigen kant te bekijken, vooral als er natte regen en bonzende hoofdpijn bij komt kijken.
waarom niet eens naar ons gebeld, wij zijn er om te helpen niewaar.
Die trui staat u echt fantastisch goed, jong. Ik zou zoiets nooit kunnen poelen.
“…een natte en koude kutstad als Kortrijk…”
DE SPREEKWOORDELIJKE SPIJKER KEIHARD OP ZIJN BIJHORENDE KOP GESLAGEN!!!
groetjes,
Foane Declercq
Fijn hé.
“Dat heeft dan een iPhone en dat neemt hem niet op.”
lolol
Heel herkenbaar idd :D Voor zo’n dingen kan ik ook zwaar doorflippen, om dan achteraf afgekoeld schoorvoetend te moeten toegeven dat hij er misschien niet aan kon doen… Maar Toch! ^__^
Herkenbaar zeker.
Maar o zo mooi geschreven!
Ik zat in die zelfde meeting. En het ging niet lang duren. Totdat onze afspraak “even weg moest” omdat zijn collega ergens tegen gereden was…
Zo schoon! De volgende keer als de boze woorden al in de keel zitten, probeer ik aan dit tekstje te denken!
(al een geluk dat mijn lief dit niet leest ;-)