Het is niet iets waar ik trots op ben, maar ik ben nogal een schuitluis (good busy) schijtluis.

Ik wil heel de wereld zien, maar steek mij op een vliegtuig en ik ben diegene die bij elk geluidje met de ogen van een opgejaagd hertenjong naar de stewardessen zit te staren op zoek naar een blik van ‘dit klopt helemaal niet. We zijn hier compleet aan het neerstorten in de Atlantische oceaan, jongens.’ Telkens het belletje weerklinkt om aan te kondigen dat iemand iets zal zeggen door de speakers staat mijn hart even stil, en hou ik me klaar voor de boodschap dat alle motoren zijn uitgevallen en we elk moment zullen beginnen vallen. Volgens Youri is de kans dat ze die boodschap het vliegtuig insturen nogal onbestaande, maar Youri denkt nu eenmaal dat hij een vliegtuigexpert is omdat hij verslaafd is aan Discovery Channel. Stort daarmee naar beneden, zeg ik.

Toen captain Dan gisteren op de boot van Dover naar Calais afriep dat de zee zo ruw was dat ze stabilisatoren zouden moeten gebruiken om veilig aan de overkant te geraken, en dat ook nog eens werd bevestigd toen ik naar beneden keek en golven zo nasty zag doen dat de wereld leek te vergaan, wel ja, toen zag ik het toch even niet meer zo gigantisch goed zitten. Gelukkig heb ik een hele culturele bagage opgebouwd van allerhandige nuttige weetjes als het over boten en zinken gaat. Terwijl de Pride of Canterbury zich met ware doodsverachting in het onstuimige zeegat gooide stelde ik me voor hoe ik bij een eventuele kanteling op de omgekeerde kerstboom van toch wel anderhalve meter zou klimmen, zoals ik het gezien had in The Poseidon Adventure.

Ik gaf Youri tips mee, zoals ‘zorg dat je niet wordt opgepakt en vastgeketend met handboeien aan een buis tijdens de duur van deze trip, zodat ik je niet gelijk in Titanic moet komen redden uit de boeg’. De sfeer zat er pas helemaal goed in toen ik mijn vader en broer entertainde met mijn eerste herinneringen aan The Herald of Free Enterprise, want ja, als ik enigzins een beetje met een ei op zit heb ik een fantastisch gevoel voor timing. Kers op de taart was het moment dat mijn broer en vader voor mijn verhalen op de vlucht gingen naar het opperdek, waar de wind ondertussen zo hard woei dat ik bijna zeker was dat ze van boord zouden slaan, net zoals die man die onlangs in de krant had gestaan.

Maar niets van dat alles, eigenlijk. Geen omgekeerde kerstboom of muiterij of niets. We kwamen zonder kleerscheuren aan in Calais, gingen op het gemak van boord, en dat was het dan.
Captain Dan had toch weer serieus overdreven, zulle.