‘Ik denk helemaal niet dat mensen veel over jou weten’, zei mijn lief, die toevallig wel veel over mij weet en dus weet waarover hij spreekt.
Zijn antwoord bevestigde wat ik ook al vond. Dat u helemaal niet veel over mij weet.
Eerder weinig, zelfs.
Zo goed als niets. Of toch niets bijzonders.
U weet misschien waar ik mijn boodschappen doe, wat mijn lievelingsfruit van het moment is, welke schoenen ik draag en hoe mijn lief heet. Als u in de archieven duikt zult u ook wel één en ander terugvinden over mijn huidige en vorige jobs, mijn relatie met mijn kat en mijn voorliefde voor chocolaten peeties. Allemaal waar en heel oprecht geschreven, maar kent u mij daarmee echt? Ik zou durven stellen van niet. Er zijn namelijk zoveel meer dingen waarover ik niet blog dan wel, dat mensen die mij alleen van mijn blog kennen wel een enorm onvolledig en vertekend beeld moeten hebben. En dat is oke.
Dat ik een overwegend vrolijk mens ben, bijvoorbeeld. Terwijl ik gewoon liever blog over vrolijkheden dan over hoe ik soms een week niet veel anders doe dan bleiten. Is dat liegen? Of is dat kiezen? Weet u hoe ik ruzie met mijn lief? Hoe luid of stil het dan gaat? Of denkt u echt dat wij nooit ruzie maken, omdat al onze ergernissen en meningsverschillen niet door de selectie geraken die ik maak voor ik aan een blogpostje begin? En ja, ik post elke dag een foto, maar in de 23 uur en 59 minuten die ik daarnaast meemaak zou ik net zo goed een seriemoordenares met een seksverslaving kunnen zijn. Weet u veel over mijn vrienden, en of ik die überhaupt heb? Enig idee hoe het met mijn vader gaat, en of mijn broer en ik elkaar veel zien? Wat er precies gebeurd is met mijn mama? Hoe ik dat heb doorstaan? Hoe mijn dagen er het afgelopen jaar hebben uitgezien? Welke dingen mij bij nachte wakkerhouden, en of ik wel het soort mens ben dat ’s nachts wakker ligt van dingen? Of ben ik juist zorgeloos ende vrij, volgens het merendeel van mijn postjes?
Weet u over al deze thema’s veel meer over mij dan over uw collega’s?
Ik denk van niet.
Zullen we dat dan maar gewoon zo houden?
Ik vind het wel goed zo, eigenlijk.
( op de vraag “vind je het niet vervelend dat heel wat vreemden hier zomaar je gaan & staan volgen en je zo goed als ‘kennen’, terwijl jij hen noch van haar noch pluimen kent?” van vortzak, die mij mag mailen met zijn gegevens)
Ik denk dat de meeste mensen bewust dingen weglaten van hun blog. Persoonlijk doe ik dat ook heel veel. Voor mij is het ook een beetje een kwestie van zelfbescherming… je weet nooit wie er meeleest en ik wil me dan ook niet al te kwetsbaar opstellen.
een seriemoordenares met een seksverslaving… I should have known it! :-O
en daarmee heb ik dan op de foto gestaan *total shock*
;)
Héél mooi gezegd. Trouwens, ook zonder een blog denken mensen soms nogal rap dat ze iemand “kennen” hoor. Heb je dat soms ook niet op, bijvoorbeeld, je werk? Van die mensen die denken dat ze je helemaal doorgrond hebben, die zo kunnen zeggen “wat voor type” je bent?
En btw, als je wilt gaan serie-moorden (of als de voorraad op is): misschien beginnen met die gasten op de trein? ;-)
Gelijk heb je!!
we willen het zeker zo houden. maar een vraag naar vragen roept natuurlijk indiscrete vragen op be careful what you wish for…
@the watcher: het fijne is natuurlijk dat ik kan kiezen wat ik beantwoord en op welke manier. ;)
Zie je, je hebt zelf de volle controle over wat anderen van je weten. Zo werkt dat met bloggen, bewust of onbewust, je vertelt wat je te vertellen hebt en al de rest is van jou alleen.(trouwens ik vind dat nu je bij de Story werkt je nog beter kunt dramatiseren, goed zo!)
Miljaar. Ik win normaal nooit niks en voor ne keer ik nu iets win is het een handtekening van TS begot !
Nevertheless, still an inspiration to us all. Amen, folks.