Het blad waarvoor ik werk heeft een moderubriek, waarin bekende mensen verschillende outfits showen. Die mensen zijn doorgaans jong en mooi, en hebben dus weinig reden tot complexen. Dacht ik. Tot moderedactrice K. vorige week vertelde over hoe iemand die ooit het kroontje van Miss België heeft gedragen en nog steeds aanzien wordt als een geweldig schone madam eens in de fotostudio aangekomen veranderde in een onzeker klein meisje. Een klein meisje dat zich doodschaamde over haar knieën.

Hoe aanlokkelijk het soms ook lijkt om eruit te zien als de schoonheden die de laatste weken de moderubriek zijn gepasseerd, toch denk ik dat ik zou passen. Om de simpele reden dat zo goed als geen enkele van mijn lichaamsdelen eruitziet zoals het volgens kenners zou moeten, en ik me dus nog geen moment in mijn leven heb drukgemaakt over mijn knieën. Of mijn oorlellen. Sommige mensen zijn zo perfect op allerlei plaatsen dat ze zich doodschamen over die ene plek die uit de boot valt.

Geef mij dan maar mijn lichaam, waar zo hard “UIT DE BOOT GEVALLEN” opgeschreven staat dat de verwachtingen draaglijk zijn. Ik had de laatste keer maatje zesendertig toen ik nog in de lagere school zat, en dus verwacht geen mens dat ik in een bikini in een fotostudio zal plaatsnemen onder lichten die niets aan de verbeelding overlaten. Mijn borsten en billen zijn niet zo adembenemend glad en perfect dat mensen direct naar mijn lelijke knieën kijken, op zoek naar imperfectie. En ik mag dan wel eens een effort doen om mijn teleurstellend normale huid op te smukken met een laag goe poeier, ik maak me geen illusies: ook daar worden mijn knieën niet opvallend lelijker door.

Ik ken mijn gebreken, o wat ken ik ze, en ik heb jaren geleden al beslist dat ik niet zo nodig hoef. Ik besef dat mijn benen en kuiten er aantrekkelijker zouden kunnen uitzien op hakken van tien centimeter, maar weet u wel hoeveel pijn het doet om je voeten heel de dag in die marteltuigen te wringen, terwijl je tenen door riempjes in twee worden gesneden? Ik weet dat mijn haar eigenlijk elke morgen zou moeten gebrusht worden om het resultaat te hebben dat mijn kapper in zijn hoofd had. De gedachte aan alle moeite die dat zou kosten jaagt me echter elke morgen de deur uit met weerspannig haar dat alle kanten uitspringt. Op baskets en in hoodies. Compleet clueless over hoe mijn knieën er vandaag uitzien. En ik prijs mezelf gelukkig.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, maar check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.